ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα σχέση από απόσταση, πολλά τα χιλιόμετρα. Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα το αντέξω αλλά μετά ζορίστηκα. Ήθελα να είναι δίπλα μου,40 φεύγα και οι δυο σκεφτόμουν μήπως χαλάσει στο τέλος και κάνω τσάμπα υπομονή. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπρεπε να περιμένουμε 3 χρόνια ακόμη μετά θα πήγαινα να μείνω μαζί του. Δεν μου έδωσε ποτέ δικαίωμα να αμφιβάλλω, είχαμε πολύ συχνή επικοινωνία και όποτε μπορούσαμε βρισκόμασταν. Μου είχε δώσει από την αρχή όλα του τα τηλέφωνα να τον παίρνω όποτε ήθελα, αν ήταν ανάγκη και στη δουλειά ακόμη. Τα βράδια μιλούσαμε πάντα μέχρι που πηγαίναμε για ύπνο, το πρωί εκείνος με ξυπνούσε με μια γλυκιά καλημέρα. Τα χρόνια πέρασαν τώρα θα ζούσαμε μαζί, αλλά έχασα το κουράγιο μου. Δεν ήθελα κάποιον άλλον, του ήμουνα πιστή και πιστεύω και εκείνος το ίδιο. Δεν θα ξαναβρώ τέτοιον άντρα, μπορούσα να του μιλήσω για ό,τι με προβλημάτιζε πάντα με άκουγε και το συζητούσαμε. Έλεγε αυτό και ήταν αυτό, από την αρχή μου είπε ότι ψάχνει για σύντροφο δεν έλεγε βλακείες όπως κάνουν πολλοί άντρες. Ήταν υπέροχος εραστής και κάναμε σχέδια για τη ζωή μας όταν θα είμαστε μαζί. Μετά από μερικούς μήνες άρχισα να αγχώνομαι σκεφτόμουν συνέχεια την απόσταση και τι θα γινόταν αν δεν έβρισκα αμέσως δουλειά στην πόλη του. Μια μέρα πάνω στη στεναχώρια μου του έστειλα μήνυμα ότι δεν το αντέχω και ότι μετάνιωσα. Άργησε πολύ να απαντήσει, μου είπε ότι χρειάζεται μια γυναίκα να ξέρει τι θέλει και να μπορεί να βασιστεί. Είχε την ελπίδα ότι θα ήμουν εγώ αυτή η γυναίκα αλλά ότι δεν με ένιωθε κοντά του το τελευταίο διάστημα και ότι περίμενε πως κάτι κακό θα συμβεί. Είχε δίκιο, δεν μιλούσαμε όπως στην αρχή που κάναμε τόσα αστεία και γελούσαμε συχνά, και έφταιγα εγώ. Σκεφτόμουν τον εαυτό μου αντί να προσπαθήσω κι εγώ να τον στηρίξω όπως έκανε εκείνος. Το τελευταίο του μήνυμα έλεγε πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Είχα την ευκαιρία μου αλλά δεν την εκμεταλλεύτηκα, βρέθηκε στο δρόμο μου ένας αξιόλογος και σπάνιος άνθρωπος αλλά δεν στάθηκα άξια να τον κρατήσω. Συνηθίζουμε να λέμε μεγάλα λόγια, πως όλοι αξίζουμε να μας αγαπάνε αξίζουμε το ένα και το άλλο. Μπούρδες, τα λέμε για παρηγοριά και για να μη χρειαστεί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Έπρεπε να είχα τρέξει κοντά του να του ζητούσα να με συγχωρέσει, είναι βαριά τα λόγια όταν δυο άνθρωποι ζούνε μακριά ο ένας από τον άλλον. Το "μετάνιωσα" που του έγραψα ήταν ασυγχώρητο ακόμη και τότε δεν με πρόσβαλλε, δεν μου μίλησε άσχημα κι όμως τα λόγια που έγραψε για αντίο ακόμη με καίνε.