ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισα με το αγόρι μου μετά από 6 χρόνια συγκατοίκησης,επειδή αν και τον αγαπαω πολύ,γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι δεν τον γουστάρω πια καθόλου,και πως ήταν μια σχέση βασισμένη στο βόλεμα και τη συνήθεια.Περνουσαμε καλα,γελούσαμε με προσεχε και με στήριζε,αλλά εγώ ένιωθα ότι δε μου είναι αρκετός.Αφορμη σε αυτό στάθηκε μια άλλη γνωριμία που έκανα τον τελευταίο μήνα και ερωτεύτηκα. Το θέμα είναι πως παρόλο που ξέρω πως πήρα τη σωστή απόφαση να τον αφήσω για να προχωρήσει και αυτός και εγώ, είμαι συντετριμμένη και κλαιω συνέχεια,τον φανταζομαι μέσα στο άδειο σπίτι και θέλω να πεθάνω.Θελω τόσο πολύ να τον πάρω τηλέφωνο να βεβαιωθώ ότι είναι καλα αλλά δεν το κάνω γιατί δεν θα κάνει καλό και σε εκείνον. Δεν περίμενα ότι θα υποφέρω τόσο πολύ και ότι θα είναι τόσο δύσκολο ενώ στην πραγματικότητα όσο έμενα εκεί πνιγομουν. Στεναχωριέμαι επειδή αποκόπηκα από τη συνήθεια; Είναι λογικό να είμαι τόσο χάλια ενώ στην πραγματικότητα ο χωρισμος είναι κάτι που το ήθελα;