ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

It's what it says on the tin. Ή θα νιώθω τα πάντα, μαζί, καταιγισμός συναισθημάτων (κυρίως αρνητικών), υπερβολικά και σε βαθμό που με κάνει να θέλω να φουντάρω από κάπου.... ή θα βρίσκομαι σε μια κατάσταση που τίποτα δεν με αγγίζει πραγματικά, ούτε χαρά, ούτε καν αληθινή θλίψη, ούτε καν μια ουσιώδης θέληση να συνεχίσω με την υπόλοιπη μέρα μου. Απάθεια. Πάντα έτσι ήμουν, από πιτσιρίκι. Όλα... η τίποτα.Μου λείπει μια ήρεμη κατάσταση: μια "φυσιολογική" γκάμα συναισθημάτων, για να νιώσω επιτέλους σαν όλους όσους χαίρονται και πονούν "όπως πρέπει". Δεν ξέρω αν το πρόβλημά μου, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι, είναι πρωτότυπο, είναι πολύ πιθανό να είμαι απλά κλεισμένη στο μικρόκοσμό μου και να μην αντιλαμβάνομαι ότι πάνω κάτω όλοι έτσι είναι, αλλά και πάλι νιώθω κάπως μόνη σε όλο αυτό. Λες και οι μικρές, καθημερινές χαρές και θλίψεις δεν με αγγίζουν πραγματικά, τις αφήνω να περνούν και να περνούν μέχρι να φτάσω στη φάση που, εντελώς ξαφνικά, το πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα μπορεί να με κάνει να κλαίω όλο το βράδυ. Και μετά περνάει κι αυτό όπως ήρθε, οπότε επιστροφή σε μια ακόμα παρατεταμένη φάση απάθειας.Δεν θέλω να ψυχοπλακώσω κανέναν, ε! Δεν είμαι καν σίγουρη ότι το γράφω με "παραπονιάρικο" ύφος, απλά μου ήρθε να το πω, κάπου, σύντομα και ανώνυμα. Δεν ξέρω αν βρίσκονται κι άλλοι ομοιοπαθεις, εδώ, αλλά μπορεί. In any case, καλημέρα σε όλους, είτε ταυτίζονται είτε όχι. Τουλάχιστον σήμερα έχει ήλιο!