ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό που λέει ο τίτλος(?)...http://www.youtube.com/watch?v=sVkQKqPXl6Mξέχασα πόσα repeat έχω πατήσει...Δεν ξέρω αν με κάνει να νιώθω καλύτερα αλλά νιώθω πως είναι καλύτερο απο το να ακού μια βουβή ησυχία στο άδειο δωμάτιο...Αν κοιμηθώ όταν ξυπνήσω ξέρω πως θα νιώθω πολύ καλύτερα,πράγματι ο ύπνος βοηθάει..Νιώθω πως τείνω σε αδιέξοδο απο κάθε άποψη,αλλά ξέρω πως πάντα υπάρχουν χειρότερα...Μου την δίνει να μοιρολογώ και δεν το κάνω πια,τουλάχιστον μόνο σε πολύ δικούς μου ανθρώπους...τα "στηρίγματα μου"Εαν δεν υπήρχαν ή για να το ειδικεύσω εαν δεν υπήρχε "εκείνη" σε όλα αυτά μου τα δύσκολα πιστεύω ή θα κατέρρευα ή θα γινόμουν δυνατότερος.Είναι άσχημο να νιώθεις πως κρατιέσαι όρθιος μοναχά απο ένα άτομο, να βάζεις τα βάρη της ψυχής σου πάνω του, όλα αυτά που δεν μπορείς να αντέξεις, αυτά που κάπου πρέπει να πεις αλλά θες να σε καταλάβουν... Σήμερα μαλώσαμε λιγάκι,χωρίς προφανή ή ιδιαίτερο λόγο... είναι στο δίπλα δωμάτιο και κοιμάται...(νομίζω)Δεν με ήθελε στο δωμάτιο, ήθελε να μείνει μόνη, προσπάθησα μα τώρα έφυγα...Δεν ξέρω εαν θα πρέπει να μείνω εδώ και να συνεχίσω να σκέφτομαι όλα όσα με βαραίνουν και αυτό ή να πάω κρυφά όταν κοιμάται να της δώσω ένα φιλί και να ξαπλώσω πλάι της κρυφά κρυφά...Σκεφτόμουν τον εαυτό μου και θυμώνω... όταν οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικά προβλήματα λένε πως έχουν και πως είναι στεναχωρημένοι και χίλια δυο... όταν αρχίσεις να χάνεις τα πράγματα που έχεις δεδομένα τότε εκτιμάς σιγα σιγά όλα αυτα που είχες και που με τόσο "πόνο" πίστευες πως είναι άδικο που δεν "έχεις" αυτά που θες.Είναι ακόμα άδικο να βλέπεις πως ίσως βρεθείς στο δρόμο, να ξέρεις πως το όνειρο του "ζω" και το "επιβιώνω" έχουν φτάσει πολύ μακριά το ένα απο το άλλο.Συζητούσα τις προάλλες με μια φίλη μου γκρίνιαζε πως μεγαλώνει, είναι σε ηλικία να κάνει οικογένεια και το μόνο που μπορεί είναι να "επιβιώνει" και δεν "ζει"... Και πως καλύτερα να μην ζούσε αν είναι να ζει έτσι..Είμαι αρκετά μικρότερος της και κάποτε έλεγα τα ίδια...ναι δεν "ζω" ναι επιβιώνω αλλά με ότι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια ακόμα και αυτό δεν είναι δεδομένο...το καταλαβαίνω όσο γίνονται χειρότερα τα πράγματα..Αλλά και γω κάποτε έτσι ήμουν, δεν είχα τόσο μυαλό.Μα εγώ μεγαλώνω τα βλέπω αλλιώς, οι άλλοι γιατί είναι τόσο τυφλοί ακόμα?Θα ήθελα να πω και άλλα, αλλά ήδη είπα πάρα πολλά προσωπικά στοιχεία ανθρώπων και δεν είναι του στυλ μου...τουλάχιστον όχι εδω πέρα.Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα,ζούμε σε μια άδικη κοινωνία.Μπορούμε να προσπαθήσουμε, ίσως να μην μας βγάλει κάπου αλλά μέχρι τότε μπορούμε να συνεχίσουμε προσπαθούμε..Εαν τα παρατήσουμε θα μας παρατήσει και η ίδια.Απλά οι εντάσεις με κάνουν να νιώθω δύσκολα...και μέρες σαν και σήμερα με κάνουν να νιώθω όλα μου τα δύσκολα σε μια ταινία,σαν ένα φιλμάκι σαν αυτά που βλέπει κανείς τις τελευταίες του στιγμές.Θέλω ένα χαστούκι να ξυπνήσω πάλι...αγώνας είναι η ζωή όχι ταινία.Δεν ξέρω εάν θέλω ζωή...μα σίγουρα λίγο "οξυγόνο" τώρα θέλω...Δεν ξέρω καν γιατί έγραψα όλα αυτά ή αν βγάζουν κάποιο νόημα,αλλά στο τέλος του κειμένου νιώθω πολύ καλύτερα για κάποιο λόγο.Υ.Γ-Εαν κάποιος με αναγνώρισε από αυτά που γράφω "ξέρει" που θα με "βρει" θα "περιμένω"... Ένα τελευταίο τσιγάρο και θα πάωΚαληνύχτα...