ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω γνωρίσει ανθρώπους αναίσθητους. Που δε νοιάζονται, δε νοιώθουν, δεν αγαπάνε, δεν ερωτεύονται, δε γλυκαίνουν. Ανθρωποι που επιβιώνουν, που ξεπετιουνται ολόκληροι μέσα απ' ό, τι τους τύχει, σα να μη συνέβη οτιδήποτε. Που ανασηκώνουν τους ώμους και συνεχίζουν. Χωρίς καν ν' αλλάξει έκφραση η μούρη τους. Που λένε ένα "ε και? Στ'αρχίδια μου" και πάνε παρακάτω. Δε λυπούνται, δε φοβούνται, δεν κλαίνε. Κοιμούνται απλωμένοι στο στρώμα τους ανέκφραστοι. Και δεν ξυπνάνε μέσα στη νύχτα πλακωμένοι από αγάπες, τύψεις, ερωτήματα, έννοιες, εικόνες, λόγια και μυρωδιές. Δεν ξυπνανε με λυγμούς, ψάχνοντας ένα πρόσωπο. Δεν είναι χαμένοι αλλά πατάνε γερά στα πόδια τους, δεν είναι μουδιασμένοι απ' την κορφή μέχρι τα νύχια. Που μπαινοβγαίνουν σε ιστορίες λες και μπαινοβγαίνουν στο αμάξι τους. Και είναι πάντα πρωταγωνιστές. Σε διαφορετικό έργο. Χωρίς να αλλάζουν στο ελάχιστο. Καταλύτες.Τους ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους. Τώρα. Τώρα, τους ζηλεύω.Α.