Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτά που αναφέρεις εξομολογουμένη και όντως είναι πολλοί οι άνεργοι νέοι σε αυτή τη δυσμενή θέση. Όσο για τα παραπάνω σχόλια δεν είναι καθόλου μεμψιμοιρία αυτό το γεγονός, είναι η σκληρή πραγματικότητα που μας βουλιάζει όλο και περισσότερο. Είναι πικρές αλήθειες που όλους τους συνειδητοποιημένους νέους τους τρώει τη σάρκα της ψυχής. Όποιος μάλλον δεν περνάει από αυτό το κατώφλι και ζει στη δική του τη καλοκοσμάρα, βλέπει τους άλλους μίζερους και κλαψιάρηδες που το βιώνουν και αγωνιούν για το άχτιστο μέλλον τους δυστυχώς. Επίσης όταν κάποιος δεν έχει δικό του τσακιστό €, δεν μπορεί να πάρει τα βουνά και λαγκάδια, να πάει στο εξωτερικό. Εδώ μας βοηθούν οι γονείς μας με τις πενιχρές τους συντάξεις ακόμα και ζούμε στο παιδικό δωμάτιο, με τι λεφτά θα πάμε έξω δηλαδή? Θα κλέψουμε, θα πουληθούμε να τα μαζέψουμε ή θα κερδίσουμε το τζόκερ?
19.10.2016 | 11:17
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα..
Είμαι 25 χρονών γυναίκα, με πτυχίο και μεταπτυχιακό, με αγγλικά και όλα τα συναφή, εφ' όσον μου πρήξαν τα συκώτια ότι πρέπει να έχω "προσόντα". Έχω δουλέψει σε πολλά πόστα κατά καιρούς, είτε ως φοιτήτρια είτε και μετά..Έχω ζήσει ένα διάστημα και στο εξωτερικό, δουλεύοντας ως σερβιτόρα (ούτε τα βασικά δεν μπορούσα να έχω, η ζωή εκεί ήταν πανάκριβη, ας μην μπω σε λεπτομέρειες). Έφυγα καλώς ή κακώς και επέστρεψα στην Ελλαδάρα μου.Όπως άπειρος κόσμος είμαι άνεργη. Δούλεψα το καλοκαίρι σε τουριστικό μέρος (με μέσο κιόλας, τις αλήθειες να τις λέμε), παίρνοντας 300 ευρώ το μήνα, δουλεύοντας φουλ τάιμ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, χωρίς ρεπό, χωρίς τίποτα. Ουσιαστικά με τις πλάτες των γονιών μου επιβίωνα και πάλι και όταν πληρώθηκα απλά έλεγα ότι έχω και 600 ευρώ στην τράπεζα. Όπως είναι φυσικό, έχω μείνει με 50 ευρώ από τότε, χαχα!! Οι δικοί μου με ζουν, δεν χρειάζεται ερώτημα.Στέλνω βιογραφικά και τίποτα φυσικά. Μηδέν. Παίζει να έχω στείλει καμιά χιλιάρα. Έχω σχέση τεσσάρων μηνών με έναν άντρα που κοντεύει τα 32, σπουδαγμένος κι αυτός, χωρίς δουλειά κι αυτός, ζει με τους γονείς του κι αυτός, στα χαμένα όλοι μας. Κοντεύει να πάθει κατάθλιψη, όπως κι εγώ, ειδικά τώρα που χειμωνιάζει και είμαστε γκρι μέσα κι έξω. Ζούμε την απόλυτη σαπίλα. Δεν έχουμε χώρο ούτε σεξ να κάνουμε, ζούμε σαν 17χρονα που φιλιούνται στα παγκάκια και περιμένουν πότε θα ξεκουμπιστούν όλοι απ' το σπίτι να περάσουμε κανά δίωρο μαζί σαν τους κλέφτες. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μετράμε τα 2ευρα. Ούτε σινεμά, ούτε εκδρομή, ούτε ποτό, την βγάζουμε σε καφετέριες που πουλάνε καφέ με 1 ευρώ, παγκάκι, πεζούλι...Ξαναζώ την εφηβεία μου!!Και άντε, είναι ωραίο κι αυτό! Δεν έχω απαιτήσεις τύπου "γιατί να μην μπορώ να φάω αστακομακαρονάδα¨". Δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Είμαι 25 και ο άνθρωπος είναι 32. Σε ηλικία που σκεφτόμαστε ότι η σχέση μάλλον όντως πηγαίνει κάπου. Αλλά πού κάπου; Μένουμε ακόμα με γονείς και είμαστε άνεργοι, τι μπορεί να συμβεί που θα μας επιτρέψει να κάνουμε σχέδια για κοινό μέλλον; Πώς να σκεφτείς γάμους και παιδιά όταν δεν μπορείς να πας ούτε να δεις μια ταινία στο σινεμά; Όταν δεν μπορείς ούτε να κοιμάσαι με τον άλλον αγκαλιά το βράδυ, αλλά κοιμάσαι στο εφηβικό σου κρεβατάκι; Μπορεί να είμαστε μαζί λίγο καιρό, δεν λέω ότι τώρα εγώ αποφάσισα να τον παντρευτώ, νωρίς είναι ακόμα, αλλά είμαστε σε ηλικία που πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Αν μείνουμε έτσι και συνεχίζουμε να σαπίζουμε, ζητιανεύοντας εικοσάευρα από τους δικούς μας, θα βαλτώσει και η σχέση μας. Σκέφτομαι σοβαρά ξανά το εξωτερικό, αλλά πώς να πω σε έναν άνθρωπο που ακόμα ούτε εξάμηνο δεν κλείσαμε, "πάμε να φύγουμε μαζί;" Πού να πάμε; Πώς θα γίνει ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ να βρούμε κάτι στο ίδιο μέρος; Θα πάμε για λατζα στη Γερμανία; Για καθαριστές στο Λουξεμβούργο; Εγώ είμαι φιλόλογος, τι μπορώ να κάνω έξω; Σερβιτοριλίκι ξανά; Και άντε και πάμε, είναι άραγε όντως καλά εκεί έξω; Έχω και την τραυματική μου εμπειρία με το εξωτερικό και δεν ενθουσιάζομαι να πω την μαύρη μου αλήθεια. Ούτε κι αυτός το λέει με πάθος, δεν είναι τόσο απλό.Καμιά φορά βέβαια, χώνεις το μαχαίρι στο κόκαλο και λες πρέπει να διαλέξω. Κι αν θέλει, ας ακολουθήσει. Κι ας είναι μάπα να ζεις και έξω, χωρίς τσιπουράδικα και ελληνικά γλεντάκια (που έτσι κι αλλιώς δεν έχεις λεφτά ούτε αυτό να κάνεις). Αλλά κι εδώ σε τι ελπίζουμε; Να παίρνουμε έκαστος 480 ευρώ (και να λέμε κι ευχαριστώ), να ζούμε σε ένα ημιυπόγειο, να τρώμε κάθε μέρα μακαρόνια και απλώς να σφιχταγκαλιαζόμαστε τα βράδια δοξάζοντας τον έρωτά μας; Δεν θα πάρουμε ποτέ αμάξι. Δεν θα πάμε ποτέ διακοπές σε νησάκι που λέει ο λόγος. Δεν θα μπορούμε να κουνηθούμε γενικότερα, θα μετράμε μέχρι και το κουλούρι από τον φούρνο. Δεν θα κάνουμε ποτέ παιδάκι, κι αν κάνουμε θα έχουμε ανάγκη να τσοντάρουν γονείς, φίλοι κι όλο μας το σόι για να το μεγαλώσουμε. Τι να λέμε τώρα...Πείτε μου ρε παιδιά......Πώς τα σκέφτεστε εσείς όλα αυτά, όσοι είστε πάνω κάτω στην ηλικία μου/μας, όταν σκέφτεστε ότι θέλετε να κάνετε οικογένεια, να προχωρήσετε, να ζείτε αξιοπρεπώς; Την αγαπάω την ρημάδα την Ελλάδα, αλλά ο ήλιος της και οι παραλίες της δεν θα με ταίσουν, ούτε θα μου επιτρέψουν να ονειρεύομαι ότι ζω με τον καλό μου και ότι χτίζω κάτι μαζί του. Έχω αγχωθεί πάρα πολύ.....Κυρίως επειδή η σχέση μας ακόμα είναι στην αρχή της, δεν μπορώ να τον στριμώχνω από τώρα τον άνθρωπο να πάρει αποφάσεις ζωής μαζί μου, θα γίνω creepy. Και ας πούμε ότι φεύγω μόνη και αν θέλει ακολουθεί.. Πού, πώς, γιατί, με τι; Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Με ποιο κριτήριο; Θα αρχίσω να πετάω βελάκια στον ευρωπαικό χάρτη και όπου καρφωθεί ο δείκτης; Έχω κάποιους συγγενείς στο εξωτερικό αλλά κι αυτοί τι να με κάνουν; Να πάω να τους κατσικωθώ χωρίς συγκεκριμένους "άσους" στο μανίκι μου, για πόσο; Και ο άλλος; Θα έχω σχέση μέσω σκάιπ; Δεν μπορώ να τελειώσω την σχέση μου μαζί του επειδή δεν έχουμε λεφτά, μου φαίνεται χειρότερο απ' το να κάτσω εσαεί στην Ελλάδα και να ζω όπως-όπως. Μου φαίνεται γελοίο να ακυρώσω έναν άνθρωπο και τα συναισθήματά μας, για να πάω να ζήσω στο Βέλγιο/Γερμανία/Σουηδία/Γαλλία ή όπου αλλού ακόμα δεν τους πήραν τα βρακιά, για να έχω έναν καλύτερο μισθό. Γιατί άντε, πες ότι το πήρα το ποΑΓΧΟΣ λέμε!!!
5
