ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με εχει πιασει μια μελαγχολια. Τελειωσα τη σχολη μου κ τωρα σκεφτομαι το μελλον. Ποιο μελλον? Δεν ξερω τι θελω να κανω. Δεν ξερω με τι ακριβως θελω να ασχοληθω στη ζωη μου. Απ τη σχολη μου υπαρχουν πολλες κατευθυνσεις. Κ εγω, παρολο που ξερω οτι καποιες δεν θα ηθελα καθολου να τις ακολουθησω, δεν μπορω να πω οτι απ τις υπολοιπες βρισκω καποια που να με τρελαινει, που να ειναι ονειρο ζωης για μενα. Φοβαμαι οτι θα κανω μια επιλογη που δεν θα μ' αρεσει πολυ, απλα θα μ' αρεσει λιγο περισσοτερο απ τις αλλες. Μα ειναι σωστο κριτηριο αυτο?Επισης, το αλλο κομματι: μεταπτυχιακο στην Ελλαδα ή στο εξωτερικο? Στο εξωτερικο ειναι μια ωραια ευκαιρια να δω πως ειναι η ζωη σε μια αλλη χωρα, να ανοιξει το μυαλο μου, γενικα να γινω πιο ανεξαρτητη. Ετσι μου λενε δηλαδη οι αλλοι. Ομως, κακα τα ψεματα, εγω ειμαι πολυ εσωστρεφης ανθρωπος κ δεν ειμαι γενικα πολυ των αλλαγων. Ακομα κ ως φοιτητρια σπουδαζα στην πολη μου, δεν εχω φυγει δηλαδη ποτε απ τη θαλπωρη της οικογενειας. Πιστευω οτι, αν επιχειρησω να φυγω απ τη χωρα μου, απ το σπιτι μου, απ τους φιλους μου, θα πεσω σε καταθλιψη. Ακομα κ τωρα, κ μονο στην ιδεα οτι μπορει να φυγω, με πιανει ενα απιστευτο αγχος. Δεν θελω να φυγω. Σκεφτομαι οτι αν εγκλιματιστω και συνηθισω θα ειναι ωραια, αλλα νομιζω οτι θα μου παρει πολυυυ καιρο να εγκλιματιστω. Αν απ την αλλη κανω μεταπτυχιακο στην Ελλαδα, τουλαχιστον θα ειμαι στη χωρα μου, θα ειμαι κοντα στους δικους μου ανθρωπους κ γενικα θα νιωθω λιγοτερο αγχος. Κ σαν να μη μου εφταναν ολα αυτα, ετυχε το διαστημα που αναζητω μεταπτυχιακο να συμπιψει με το οτι ερωτευτηκα. Ναι, ενα παιδι που δειχνει να ανταποκρινεται, ομως οι συνθηκες δεν μας επιτρεπουν να ειμαστε μαζι. Γιατι ηταν πρωην μιας φιλης μου. Οχι κολλητης, μακρινης φιλης. Αλλα τελοσπαντων δεν ειναι κ αγνωστη, οποτε εγω κωλωνω να κανω κατι μαζι του. Ομως τον θελω τοσο πολυ. Κ εκεινος δειχνει το ιδιο με τη συμπεριφορα του. Αστα να πανε. Σκεφτομαι οτι, αν παω εξωτερικο, περα απ ολα τ αλλα, θα μου λειπει κ αυτος γαμωτο. Δεν θα τον βλεπω. Ειμαι τοσο πιεσμενη. Νιωθω οτι περασαν τα ανεμελα χρονια μας. Παει η φοιτητικη ζωη, παει το σχολειο. Τωρα αρχιζουν τα δυσκολα. Δεν ειμαι ετοιμη να τα αντιμετωπισω ολα αυτα. Κ τον αγαπω κ αυτον. Θα ηθελα τοσο να μπορω τουλαχιστον να πεφτω στην αγκαλια του κ να ξεχναω εστω για λιγο τα προβληματα μου.