ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι μέρες κυλούν αργά και βασανιστικά όταν είσαι ολομόναχος. Χωρίς φίλους, σύντροφο, γονείς κοντά σου...Ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα (π.χ. Θέματα υγείας) αλλά ειλικρινα είναι πολύ ψυχοφθορο όλο αυτό... Απλά κουράστηκα να περιμένω να περάσουν οι μέρες να φύγουν οι γιορτές, να πάμε παρακάτω.Ξέρω ότι δεν ειναι λογική αυτή γιατί η ζωή είναι μια και πρέπει να τη ζούμε και όχι να την προσπερνάμε, αλλα δε ξέρω τι άλλο να πω...Κρίμα να περνούν τα χρόνια και να μη τα ζεις όπως θες... Η τουλάχιστον περίπου όπως τα θες. Ναι, ειμαι σχετικά νέος (26 στα 27) αλλά όχι τόσο ώστε να έχω μπροστά μου τόσα χρόνια να επιλέξω κάτι, να επενδυσω σε αυτό και να περιμένω να δω τα αποτελέσματα εν καιρω. Πότε να γνωρίσω άτομα για παρέα (και 'πώς' αλά αυτό είναι άλλο θέμα...) ή κοπέλα για σχέση; Πόσος καιρός θα χρειαστεί να δέσουν φιλίες και σχέσεις; Τα χρόνια περνούν και νιώθω ανήμπορος... Απλά νιώθω να χάνω τη ζωή μέσα από τα χέρια μου και δε ξέρω τι να κάνω.... Απλά δεν αντέχω άλλες χαμένες μέρες.... Και το άσχημο είναι ότι δεν είμαι ο μόνος που τα περνά όλα αυτά, από ότι διαβάζω... Αλλά ρε παιδιά με πληγώνει να βλέπω τους γύρω μου να ζουν τη ζωή τους (καλή; , κακή;, όχι όπως βγαίνει προς τα έξω;, μικρή σημασία έχει, τουλάχιστον αυτοί ζουν, δεν υπάρχουν απλως όπως εγώ...) κι εγώ θεατής... Έτσι καταστρεφονται ζωές και ζωές, χωρίς παντσ να είναι εξαιτίας επιλογών μας...Και τώρα, πως προχωράμε ξέροντας ότι μπορεί να φύγει ακόμα ένας χρονος χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα; Γιατί ότι και να κάνω, δε μπορώ να βγάλω από μέσα μου την πεποίθηση ότι στο τέλος πάλι μόνος θα είμαι να περνάω ένα μαρτύριο βλέποντας τη ζωή μου να ξοδευεται ασκοπως... Όχι άλλο ξόδεμα ρε παιδιά.... :(