ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τους γονείς μου. Και οι δυο κοντά στα 60. Ο πατέρας μου, συνταξιούχος, όλη μα όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει πολιτικά στη διαπασών. 12 τη νύχτα μπροστά στην τηλεόραση. 5 το πρωί μπροστά στην τηλεόραση. Πονάει το κεφάλι μου. Τώρα που σας γράφω, είμαι με 2 πόρτες κλειστές και πάλι ακούγεται η τηλεόραση. Δε σηκώνεται από τον καναπέ. Και κατάθλιψη με όσα ακούει. Η μάνα μου. Εμμονή με την καθαριότητα. Όλη μέρα τρίβει. Το μπάνιο, την κουζίνα, το σαλόνι. Και συνέχεια παραπονιέται ότι δε σεβόμαστε τον κόπο της. Γκρίνια γκρίνια και τίποτα άλλο. Ακόμη και ένα βρακί να έχω αφήσει στο κρεβάτι μου, θα με πάρει και θα με σηκώσει. Για εξόδους και βόλτες, ούτε λόγος. Έχουν να βγουν δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια. Είναι καλοί άνθρωποι, καλοί γονείς, μας έχουν μεγαλώσει σωστά, αλλά δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση. Επηρεαζόμαι και εγώ σ' αυτό το περιβάλλον. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου.....