ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εν τέλει χρεωσα τους γονείς μου 1000€. Εχω πάρα πολλές τύψεις. Η άλλη οικογένεια έβγαλε την ουρά της απ έξω... και καλά οικογένειες φίλων. Οι γονείς μου δέχτηκαν να τα πληρώσουν όλα (η ηθική τους δε το επέτρεπε να μην το κάνουν παρόλο που νομικά εγώ τελικά δεν εμπλεκομαι). Δεν είναι τα χίλια ευρώ που με έχουν συνθλίψει. Οι γονείς μου είναι ότι πιο σημαντικό έχω μαζί με την αδερφή μου. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια δύσκολη ζωή. Γεννήθηκαν στην Αλβανία, αλλά κατάγονται από ελληνικες οικογένειες. Γι αυτό τον λόγο η μητέρα μου έζησε εξόριστη χωρίς δικαιώματα και ελπίδα μέχρι την ενηλικίωση της, ενώ ο πατέρας μου δούλευε οικοδομή απο τα 13 του για να πληρώνει το αλβανικό κράτος. Ήρθαν στην Ελλάδα όπου παρόλο τον ρατσισμό που δέχτηκαν ένιωσαν πως τους δίνει η ζωή την ευκαιρία που τους στέρησε. Ο πατέρας μου συνέχισε την οικοδομή και η μάνα μου κρατάει παιδιά και καθαρίζει σπίτια. Σίγουρα δεν αγαπάνε τις δουλειές τους αλλά δεν είχαν δικαίωμα να σπουδάσουν όποτε για βιοποριστικούς λόγους... Εγώ είμαι πολύ περήφανος και για τα επαγγέλματα τους και για την δύναμη τους. Στερούνται πράγματά καθημερινά για να υλοποιήσουν ένα τους όνειρο.. να κάνουν ταξίδια και σίγουρα εγώ τους το στερησα για τον επόμενο χρόνο. Δεν μπορώ να με συγχωρέσω. Δεν θέλω να χάνουν τον χρόνο τους όχι ότι είναι μεγάλοι... αλλά 40 χρόνια είναι ήδη πολλά. Αυτό σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο που καταλαβαίνω ότι έχασαν αυτά τα λεφτά, αυτο με κάνει να με μισώ. Λεω να βρω δουλειά. Σπουδάζω σε μια πολύ απαιτητική σχολή όποτε θα μου είναι δύσκολο, αλλά δύσκολο είναι και γι αυτούς όποτε δε πειράζει ας γίνει και για εμένα. Δε ξέρω πώς θα το κάνω κρυφά βέβαια γιατί να το δεχτούν αποκλείεται. Το μόνο που θέλουν είναι να τελειώσω την σχολή μου. Τουλάχιστον τους εχω κάνει και μια φορά υπερήφανους όταν πέρασα στις πανελλήνιες. Δεν αντέχω την αντίδραση τους γιατί δε με βρίζουν; Ούτε μια φωνή; έγινε μου λένε. 1 μισή μηνιάτικο είναι σιγά. Εσυ να σαι καλά. Και αλλά τέτοια. Και με σκοτώνουν πιο πολύ... Γιατί να κάνω κακο σε αυτούς; γιατί να τους απογοητεύσω; καλύτερα να συνέβαινε κάτι που θα επηρέαζε εμένα και μόνο εμένα. Τόσες τύψεις δε μπορώ να τις διαχειριστώ, νομίζω είμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης. Ένα λάθος πέντε δευτερολέπτων. Το πρώτο μου λάθος. Το λάθος που με διέλυσε. Το λάθος που ακόμη και σεξουαλικά με αδρανοποιησε. Το λάθος που από εξωστρεφή και κοινωνικό με έκλεισε στον εαυτό μου. Το λάθος που στέρησε στους γονείς μου ένα ταξίδι από αυτά που αξίζουν... Το λάθος που με έκανε για πρώτη φορά να μη μπορώ να τούς κοιτάξω στα μάτια. Το πρώτο γαμημένο λάθος. Ξέρω ότι πιστεύετε πως είμαι υπερβολικός. Δε μπορώ να κάνω κακο όμως ούτε σε μυρμήγκι πόσο μάλλον στους γονείς μου. Μαμά και μπαμπα συγγνώμη. Προσπάθησα να το πω αλλά μου κλείσατε το στόμα. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο. Είναι αυτά που θέλω να τούς πω όταν με ρωτάνε γιατί με έχει συνεπάρει τόσο πολύ. Τόσο αγάπη την αξίζω;