ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτές τις μερες ηταν η σειρα μου να νιωθω μονη, αποκομμενη και αδεια. Δεν ηξερα τι να νιωσω, πως να συμπεριφερθω. Να κλαψω, να σπασω τιποτα, να απομονωθω...Δεν εκανα τιποτα απο αυτα. Μονο σκεφτομουνα, σκεφτομουνα κι εγραφα...Σκεφτηκα πως τα φερνει ετσι η ζωη...Ποσο κουραγιο και δυναμη και θαρρος μπορει να σου ερθει ξαφνικα απ’το τιποτα και ποσο παλι ευκολα μπορει να ανοιξει η γη και να σε καταπιει...Το ποτέ δεν υπαρχει, το για πάντα επισης...Θες να πιστευεις σε αυτα και κανεις όποια προσπαθεια ειτε για καιρο ειτε για μια στιγμη για να κρατησουν..Προσπαθωντας για κατι τοσο πολυ, νομιζοντας οτι το θελεις ξεχνας να ζεις....Αυτο που καταλαβα ειναι οτι σε γνωρισα σε λαθος στιγμη..δεν ημουν ετοιμη για σενα...με τοσο φουσκωμενα μυαλα σε εκεινη την ηλικια δεν ημουν ετοιμη για σενα... Δεν μου αξιζες...Ησουν ανωτερος απο εμενα γιατι ειχες ανθρωπια, πιστη, κατανοηση, ευγενεια, συμπονοια...ιδιοτητες που δεν ηξερα τοτε να εκτιμησω και που δεν τις εβλεπα ως κατι το ιδιαιτερο. Δεν σε σεβαστηκα για αυτο που εισαι και ισως προσπαθησα να σε αλλαξω κιολας....μου ειχες πει καποτε οτι ησουν ενας ανθρωπος που εζησες χωρις τιποτα απολυτως στη ζωη και σε εμαθαν να μην εχεις στοχους και προσπαθησα κι εγω με τον λαθος τροπο να σε κανω να εχεις..ακομη και αν μεσα σου ηθελες κατι αλλο...αφεθηκες σε εμενα και μου εδωσες οτι ειχες και δεν ειχες....λαθος σου αλλα το εκανες απο αγαπη....και αφου αφεθηκες σε εμενα αφεθηκα κι εγω σε σενα...λαθος μου το εκανα απο ανασφαλεια.....ηθελες μια σιγουρια, μια σταθεροτητα στην ζωη σου που εγω απεφευγα να στην δωσω αλλα μονο και μονο γιατι δεν ειχα εγω σιγουρια στη δικη μου ζωη....ισως επειδη ημουν κακομαθημενο και ειχα τα παντα και ηθελα παραπανω....εσυ οτι ειχες τα απεκτησες μονος, παλευοντας μια ζωη...εκτιμουσες τα λιγα και εψαχνες τα λιγα, τα απλα τα ομορφα....εγω παντα ηθελα τα πολλα, τα πολυπλοκα αυτα που δεν μπορεις ευκολα να αγγιξεις, ισως και αυτα που δεν κανει να αγγιξεις....σε ειχα δεδομενο και σε εκανα να προσπαθεις για κατι απιαστο....για κατι που οπως ειπες θα εχανες πριν καν προλαβεις να το κερδισεις....κι ειχες δικιο...εγω σε εδιωξα 100 φορες...με την συμπεριφορα μου, με τους τροπους μου, με το σκεπτικο μου, με την σιωπη μου, με το γεγονος οτι απο μονη μου ημουν παντα φευγατη και αν και φαινομουν ηρεμη μεσα μου υπηρχε οργή που ξεσπαγε κατα καιρους...οι καταστασεις με αποδυναμωναν περισσοτερο....δεν ειχα την δυναμη και την θεληση να παλεψω για τιποτα...δεν σκεφτομουν οτι αν θες κατι πολυ εσυ ο ιδιος πρεπει να δεις τι χρειαζεται για να το κρατησεις διοτι απο μονο του δεν μενει...εκανες τοση προσπαθεια για εμας, για εμενα τα τελευταια δυο κυριως χρονια και δεν βρηκες καμμια ανταποδωση....μεχρι τωρα...αυτες τις τελευταιες μερες που με απομακρυνες επιτελους ηθελα δεν ηθελα...τοσο απόλυτος, τοσο σκληρος...τοσο αλλος....μου αξιζε δεν σε κατηγορω....δεν μπορουσα να αντιληφθω οτι απλα δεν με θες πια...μου φαινοταν αδιανοητο να το πιστεψω...Αυτες τις μερες ενιωσα κι εγω πονο...αν ηταν πονος...ενιωθα το αιμα μου να κυλαει τοσο γρηγορα σε ολο μου το σωμα και να μουδιαζει...ενιωθα χτυπηματα στο στηθος κι ενα μεγαλο κενο...το κενο της απωλειας που ενιωθες οπως μου ελεγες τοτε που δεν σε καταλαβαινα...Και οσο κι αν ποναω για το ποσο επιμονα ενιωσα εγω οτι ηθελες να με ξεφορτωθεις, να κλεισεις τους λογαριασμους με το πρελθον, να με ξεγραψεις, να μην θες να με θυμασαι, τελικα σκεφτομαι οτι ουτε εσυ ηξερες οτι θα καταντησει ετσι αυτο μεσα σου και οτι οι ανθρωποι αλλαζουν και το ποσο ευκολο στο εκανα εγω να με ξεχασεις...Δεν μπορει παρα ολο αυτο να επρεπε να γινει για να γελασει κι εσενα το χειλακι σου και ειχες το θαρρος και την θεληση να το δεις και να το κυνηγησεις γρηγορα. Το τελος εσυ το σκεφτοσουν καιρο και το πηρες αποφαση εγω ομως που δεν ειχα φανταστει αυτο το τελος απλα προσπαθω τωρα να σκεφτω τα θετικα στη ζωη σου και να βαλω κι εγω σιγα σιγα το δικο μου τελος...το μονο μου παραπονο ηταν που δεν μιλησαμε νωριτερα, να το τελειωσουμε με δακρυα χαρας για όσα ζήσαμε οχι πονωντας τοσους μηνες....Την ζωη σου δεν την διαλεξες, ουτε σου εδωσε ποτε κανεις επιλογη τι να διαλεξεις....παντα παλευες να την κανεις καλυτερη με ο,τι ειχες και την δικη μου επισης...πλεον τωρα κανεις τις επιλογες σου σκεφτομενος δυο φορες....πιο ωριμος, πιο συνειδητοποιημενος, πιο κατασταλαγμενος...Νιώθω ευγνωμωσυνη που με εβαλες στην δικη σου...που με εκανες να αισθανομαι ακομη και αν δεν το εκτιμουσα ομορφη, σημαντικη, περηφανη για εμενα...γιατι εσυ με εβλεπες ετσι...Σε ειχα δεδομενο...δεν σκεφτομουν οτι οι ανθρωποι αλλαζουν...πιστευα οτι εσυ οπως ελεγες θα εξακολουθεις να με θες και μετα απο 60 χρονια, οτι με αγαπας και τωρα οπως και τοτε, πως ειμαι ο,τι πιο πολυτιμο ειχες στη ζωη, οτι δεν θα μετανιωνες στιγμη για την σχεση μας ακομη και αν ηταν οπως ειπες λαθος απ΄την αρχη...βαρυ πραγμα...τα πιστευες οταν τα ελεγες..δεν ηξερες κι εσυ ουτε κι εγω....ενιωσα το βαρος που ημουν, το εμποδιο που επρεπε τοσο πολυ να ξεπερασεις για σενα, για να σαι εσυ καλα...αλλα παρολα αυτα χαιρομαι που σε γνωρισα ετσι μικρο και ανεμελο κάποτε παρολο που ησουν απο τοτε με μια θλιψη μεσα σου και χαιρομαι που εστω και τοτε για μια στιγμη στην εδιωξα μακρυα και ας ηταν για λιγο....Δεν σε αγαπησα ποτε οσο επρεπε κι οσο σου αξιζε....κι εσυ δεν με ειδες ισως ποτε σαν αυτη που ημουν αλλα σαν αυτη που θα ηθελες να ημουν για σενα....Δεν ηθελα να νιωσεις οτι σε πεταω...οχι εσενα....μου ελεγες δεν σε ενιωθα...αγορι μου ομως το τρίξιμο του πονου στην καρδια καποιου οταν ακουει τον ανθρωπο του να υποφερει δεν θα το ακουσεις ποτε, δεν θα το μαθεις...ηθελα να δειχνω πιο δυνατη και ας ημουν εγω η αδυναμη.. ηθελα να με θυμασαι ομορφα, να θυμασαι τον ερωτα σου για εμενα ακομη και αν τωρα σου φαινεται ψευτικος, ηθελα να με ποθεις με την σκεψη ασχετα αν εκανες το παν να με σβησεις απο το μυαλο...ηθελα να με συγκρινεις με κατι ασχημο σαν να ημουν εγω κατι καλυτερο οπως τοτε...οχι να με συγκρινεις με κατι ομορφο σαν να ημουν εγω κατι ασχημο...λυπαμαι που δεν τα καταφερα με ολα οσα εκανα κι ελεγα...λυπαμαι, λυπαμαι, λυπαμαι, στο ορκιζομαι στην πιστη μου και σε ο,τι ιερο εχω.....αγορι μου ομορφο λυπαμαι που δεν ημουν ο ανθρωπος της ζωης σου.. λυπαμαι που το στιγμα που αφησα τελικα ηταν ο,τι χειροτερο...λυπαμαι που δεν μας αγαπησα οπως επρεπε....δεν ειχα μαθει να αγαπαω τοσο.. δεν ειχα περασει ποτε οσα εσυ για να μαθω να αγαπω αληθινα....μα θα αγαπηθεις οπως σου αξιζει και ισως και παραπανω για να πατσισει η ζωη μαζι σου.....Και αν δεν θελει να πατσισει αυτη θα το κανεις εσυ...γιατι ψαχνεις απλα εναν ανθρωπο να σε αγαπησει γι αυτο που εισαι...ετσι γυμνος, εκτεθειμενος, μοναχικος, με το βλεμμα να κοιταζει μπροστα....απλος, που αγωνιζεται, επιβιωνει και αναγενναται απο τις σταχτες του 100 φορες και στεκεται στα ποδια του με σεβασμο για τον εαυτο του και τους αλλους....θα σου ρθει η ανταποδωση...μπορει να μην ημουν ετοιμη αλλα σε γνωρισα και σε ειδα...καποια που θα ειναι ετοιμη δεν θα σε αφησει ποτε....να εισαι υπερηφανος για ολα οσα εκανες στη ζωη σου και για ολα οσα ξεπερασες..εισαι καλυτερος απο πολλούς ανθρώπους...ξερω τα παντα για σενα και σου λεω να εισαι υπερηφανος και να μην αφησεις ποτε ξανα κανενα μαλακα σαν εμενα να σε κανει να κοιταξεις κατω γαμω την πουτανα μου...εζησες οσα ζουν οι αλλοι 2 ζωες και ολα τα ξεπερασες...εγω ημουν αρρωστια για εσενα...αυτο ειναι που θα με βασανιζει μια ζωη...Θα σε εχω στις προσευχες μου...θα σαι για εμενα απλα κατι που εμεινε στη μεση οχι κατι που τελειωσε...χωρις ελπιδα, χωρις επιθυμια, χωρις φοβο, χωρις υποσχεση να σε ξαναδω. Με πληγωσες σε πολλα στο παρελθον, και τωρα με τα λογια σου, με τα μηνυματα που δεν αξιζα να διαβασεις, με την βιασυνη να φύγεις, αλλα ετσι ειναι η καρδια αυτη υπαγορευει....ομως μονο γλυκά θα σε κοιταω πισω μου και ας ξερω οτι με το βλεμμα που κοιταγες εμενα γεματο ερωτα καποτε κοιτας καποια αλλη...θα ξερω οτι αξιζει για εσενα και αυτο μου φτανει γιατι σε αγαπαω αληθινα περα απο εγωισμους, περα απο πονο, περα απο δυστυχια, περα απο φοβους και ονειρα, περα απο ερωτα και ελπιδα...αγαπαω τον Δ. σαν το μωρο που ητανε.Θα λειπεις απο την ζωη μου ισως και για παντα και η τελευταια ευκαιρια που σου ζητησα και δεν αξιζα να γινει αρωμα, χρωμα, τραγουδι, μαντιναδα, φως, απαλη βροχη και να σε σκεπασει εσενα και οσους αξιζουν για εσενα να ειναι στην ζωη σου...ελπιζω μονο καποια στιγμη καποτε μετα απο πολλα χρονια να δεις οτι κι εγω αξιζα γιατι περα απτα ασχημα, περα απο ο,τι φανηκε, μεσα μου ενιωσα....κι ενιωσα υπερβολικα πολυ οσο υπερβολικη και πληθωρικη ειμαι σε ολα....ενιωσα τοσο που ουτε εγω το καταλαβα, ουτε το περιμενα και που αν το εδειχνα ισως φοβοσουν κι εσυ ο ιδιος, οσο φοβηθηκα κι εγω που το εκρυψα, το καλυψα και το αφησα να παρει απλα το δρομο του. Ειμαι ανθρωπος που ακομη και αθελα μου ποναω τους ανθρωπους...αλλα η αγαπη μου αν ψαξεις πραγματικα φαινεται....ψαξ’την στα μικρα που εκανα, ψαξ’την στον φοβο μου που ειχε εσενα καταφυγιο.....σε οτι δεν ειπα ή δεν εκανα ηταν μεσα η σκεψη να προστατεψω πρωτα εσενα...δεν σου έδωσα να το καταλάβεις αλλα τουλαχιστον εγω θα ξερω για να εχω την συνειδηση μου καπως καθαρη και ας βγηκαν ολα λαθος τελικα...δεν εζησα ολα οσα ηθελα μαζι σου και αυτο ηταν και θα ειναι μεγαλο μου παραπονο γιατι το να θυμασαι οσα δεν εκανες ειναι βολικο για να κοιταξεις το μελλον σου μακρυα απο καποιον....δεν ειχαμε ποτε το ιδιο σκεπτικο, τα ιδια μυαλα…γι αυτό τρεξε γρήγορα μακρυα μου να ζησεις καλυτερα και πιο δυνατα. Τρέξε μακρυά γιατι το ονειροπολημα δεν παει με τον ρεαλισμο...δεν βρίσκει τον τρόπο.