ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο καιρό ξεκίνησα να μιλάω με ένα παιδί, με τον οποίο είμαστε από το ίδιο μέρος, και κάναμε ωραίες και βαθιές συζητήσεις. Κάποια στιγμή και ενώ είχα αρχίσει να έχω αισθήματα γι αυτόν και αυτός για μένα όπως έλεγε, μου είπε ότι μένει μαζί με την κοπέλα του. Τον ρώτησα τι ήθελε από μένα, μου είπε ότι του αρεσα απλά και του εξήγησα ότι δεν μπορώ υπό αυτές τις συνθήκες. Δεν το έβαλε όμως κάτω και συνέχισε να μου στέλνει. Εδώ κανονικά θα έπρεπε να σταματήσω να του απαντάω αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα. Αντί να μπαίνει μπροστά η λογική έμπαινε το συναίσθημα.. Για να μην τα πολυλογω κατάφερε 2 φορες να με ρίξει και μιλήσαμε λίγο πιο '' πονηρά'' στα μηνύματα αλλά μέχρι εκεί. Μου ζήτησε να βρεθούμε να μιλήσουμε και αν και στην αρχή συμφώνησα (απλά και μόνο για να μιλήσουμε όμως) μετά το ακύρωσα γιατί φοβόμουν για το πως θα κατέληγε και πλέον έχω σταματήσει να του απαντάω. Μετά από όλα αυτά όμως ένιωθα άσχημα, ένιωθα τυψεις απέναντι στην κοπέλα του, χωρίς να την ξέρω. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα βρισκόμουν σε αυτή τη θέση. Δεν ξέρω αν θεωρουμαι τρίτο πρόσωπο, καθώς δεν είχαμε τίποτα ουσιαστικά, αλλά αυτό που έκανε εκείνος θεωρώ πως ήταν απιστία, ακόμα και τα μηνύματα. Αυτό που με φοβίζει είναι να μην μαθευτεί(εγώ το έχω πει μόνο στις κολλητές μου αυτός δεν ξέρω). Οι οικογένειες μας γνωρίζονται και είναι κάπως λεπτό το ζήτημα και με αγχώνει το ότι μπορεί να τα ρίξουν όλα πάνω μου και να γίνει ''θεμα''. Δεν αποποιουμαι τις ευθύνες μου, φυσικά και έχω, αλλά δεν φταίω αποκλειστικά εγώ. Και θα μου πείτε γιατί μπλέχτηκα τότε.. Αλλά αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ...