ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...μετα απο δεκα χρονια πορειας κατανοω οτι μεσα μου βαθια η ψυχη μου ειναι τσιγγανα... δρομοι, δρομοι, δρομοι..... απο την μια πλευρα της πολης στην αλλη, μετα απο την μια γωνια της Ελλαδα στην αλλη... τωρα απο την μια χωρα στην αλλη... καθε φορα που μπαινω σε ενα σπιτι, σκεφτομαι οτι παλι θα φυγω...οταν γνωριζω καποιον, ξερω οτι καποια στιγμη θα χαθουμε μεσα στην δινη της ζωης.... χαιρομαι την χαρα, απολαμβανω την στιγμη αλλα μεσα μου μια πικρα υπαρχει, σαν να προσπαθει καποιος να περπατησει οταν τον ενοχλει ενα πετραδακι στο παπουτσι του.Ειμαι μεσα στο νεο μου προσωρινο σπιτι... δυο βδομαδες και προσπαθω να χαλαρωσω...οσο βυθιζομαι στην σιωπη τοσο κατι με τρωει, να συνεχισω, να ψαξω κατι αλλο... κατι με περιμενει παρα περα...δεν ξερω τι.... θελω να φυγω... απο δουλεια σε δουλεια, με θρασσος και πιστη στην στιγμη.... και ακομα θελω να φυγω.... πιστευω οτι ποτε δεν θα παψω να ζω αυτη την ευχη/καταρα.... χωρις πατριδα... κι ακομα προσπαθω να βολευτω σε μια ζωη ηρεμη, συμβατικη, και οταν το πετυχαινω σαν να ριχνω μια κλωτσια αγανακτησμενος και να γκρεμιζω τα παντα.... για να εχω αερα...ωρες ωρες κουραζομαι...αδειαζω....θλιβομαι μιας και δεν μπορω να ζησω οπως οι αλλοι...