ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθε φορα που μαλωνω με καποιον φιλο μου ή φιλη μου, μου παιρνει καιρο να του/της ξαναμιλησω. Κ οταν λεω καιρο, νταξει δεν εννοω κανα μηνα, εννοω πχ 4-5 μερες, αλλα εμενα μου φαινεται μεγαλο αυτο το διαστημα, ειδικα απ τη στιγμη που τις περισσοτερες φορες ο λογος ειναι ασημαντος. Νταξει βεβαια το τι ειναι ασημαντο ειναι υποκειμενικο κ προφανως για να μπω στη διαδικασια να τσακωθω με καποιον, δεν γινεται ο λογος να ειναι κ τοσο ασημαντος, προφανως θα εχουμε καποιο θεμα δηλαδη μεταξυ μας. Αλλα οταν λεω ασημαντος εννοω οτι συνηθως δεν ειναι κανενα ζητημα ζωης κ θανατου, ειναι κατι που μπορει να λυθει τις περισσοτερες φορες. Κ ομως εγω μετα τον τσακωμο μπορει για 5 μερες να μην θελω να βλεπω τον αλλον. Σκεφτομαι το ατομο με το οποιο εχω τσακωθει κ μου βγαινει μια ξενερα γι αυτον, βρισκω μονο κακα πανω του. Κ αισθανομαι ασχημα ωρες ωρες, γιατι νιωθω οτι ειναι υπερβολικη η αντιδραση μου, αλλα δεν μπορω να το ελεγξω. Υπαρχουν αλλοι που τσακωνονται κ την επομενη μερα ξαναμιλανε με τον φιλο τους/την φιλη τους κ ξεχνανε πολυ ευκολα το περιστατικο, ε εγω δεν νομιζω οτι το χω κανει ποτε αυτο. Δεν ειναι τρελο? Κ η πλακα ειναι οτι οι τσακωμοι μου δεν ειναι ποτε πολυ εντονοι, δηλαδη οκ, αντε να φωναξουμε λιγο, αλλα μεχρι εκει. Ουτε βριζομαστε, ουτε τιποτα. Πως γινεται να ειμαι τοσο σπαστικη που να το κραταω στον αλλον μανιατικο επειδη μπορει να ειπαμε πανω στην ενταση 2 κουβεντες παραπανω?