ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο πολύ μικρή διαφωνούσα με την μαμά μου σε ένα πράγμα, εκείνη μου έλεγε οτι πρέπει να χαίρομαι που είμαι ξεχωριστή και διαφορετική από τα άλλα παιδάκια και εγώ έκλαιγα και της έλεγα ότι θέλω να είμαι ίδια με αυτά γιατί δεν με θέλουν στην παρέα τους. Θυμάμαι στο δημοτικό όταν ήμουν στις πρώτες τάξεις έκανα παρέα μόνο με τα μεγαλύτερα παιδάκια γιατί ήμουν πιο ψηλή από τους άλλους και γενικά ανεπτυγμένο παιδάκι έτσι ένιωθα και εγώ καλύτερα μιας και στους συμμαθητές μου δεν άρεσα. Μεγαλώνοντας βρήκα και εγώ την άκρη μου και έκανα φίλους, πολλούς φίλους μιας και πλέον ήμουν όμορφη, καλή μαθήτρια και γενικά είχα πολλά ενδιαφέροντα (χορωδία,μπάσκετ,ξένες γλώσσες).Πέρασα φοιτήτρια και εκεί ξεδίπλωσα πια τον εαυτό μου, ξεπέρασα τις ανασφάλειες μου και ένιωσα ξεχωριστή για πρώτη φορά ! Άγνωστοι άνθρωποι με θαύμαζαν για τα επιτεύγματα μου στη σχόλη, άτομα που ούτε καν ήξερα με γνώριζαν στο δρόμο και εκεί κατάλαβα ότι για χρόνια κρυβόμουν γιατί φοβόμουν ότι ήμουν διαφορετική. Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω, και είμαι εκεί που ξεκίνησα, να φοβάμαι να μοιραστώ τις γνώσεις μου, τα ταλέντα μου μήπως με κρίνουν αρνητικά.. Πλέον ούτε εγώ ικανοποιούμαι από τον περίγυρο μου.. Όλοι και όλα μου φαίνονται επιεικώς αδιάφορα. Δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω σοβαρά. Να μοιραστώ τις σκέψεις μου, και να μην κοιτάει λες και είμαι εξωγήινος..