ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δηλώνω απίστευτα ξενερωμένη με πολλά και πολλούς. Κυρίως με τον εαυτό μου κι όλο ψάχνω κάτι να με κεντρίσει και ν΄ανάψει η σπίθα μέσα μου. Βαριέμαι τόσο πολύ πλέον που δεν κάνω τίποτα απολύτως για να μην βαριέμαι. Ξέρω ότι διαχειρίζομαι λάθος την όλη φάση της ζωής μου και το πρωί σκέφτομαι να κάνω αλλαγές να προσπαθήσω και πριν ανοίξει το μάτι μου ακούω τους γονείς μου να τσακώνονται ή τον πατέρα μου να με ειρωνεύεται για το πόσο βάρος είμαι-στην ηλικία μου, μεταξύ μας, είμαι βάρος μιας και με συντηρεί. Κι όλο αυτό με κάνει να ζω κι άλλη μία μέρα σαν ζόμπι. Κι όλο σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω τη λύση στα προβλήματά μου, να βγω για έναν καφέ με κάποια καλή μου φίλη να γελάσουμε βρε παιδί μου, να μην ακούσω κιχ κριτική και να πούμε τις βλακείες μας. Να δω ένα άτομο που χαίρεται απλά επειδή με βλέπει και δεν είμαι ένα βάρος, μια άνεργη... ΑΛΛΑ, ούτε λύση είναι, ούτε εφικτό με τα οικονομικά μου. Με αγχώνει και μου χαλάει τη διάθεση να βγω για έναν καφέ τα χρήματα που θα χρειαστεί να ξοδέψω κι όλο αυτό με κάνει πιο απαθή. Και με βλέπω στα 25 μου, μες την κατήφεια και θέλω να μου δώσω μια μπουνιά μπας και συνέλθω και πάρω τα πάνω μου. Αλλά η απογοήτευση που έχω για το ότι δεν ξέρω να διαχειρίζομαι τις δυσκολίες μου με κάνει να ντρέπομαι πάρα πολύ. Και τι να πω, είμαι loser και ως loser συμπεριφέρομαι και έτσι έμαθα κι όποτε προσπάθησα έφαγα τα μούτρα μου; Ε και; Η δική μου ζωή πάει στράφι. Το μόνο που θέλω και είμαι σταθερή είναι να βρω κάποια δουλειά, έστω και part-time για ν' αρχίσω να ξεμουχλιάζω γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς θα συνέλθω, και όχι δεν βοηθάει το περιβάλλον μου, ούτε εγώ μπορώ να το βοηθήσω εδώ που τα λέμε.Έχει πατώσει η αυτοεκτίμησή μου σας το 'πα; Τόσα όνειρα είχα κάποτε και τώρα έχω φτάσει απλά στο σημείο απλά να χαζεύω το ταβάνι. Κι είναι κρίμα, όχι για τον κόσμο, αυτός δεν με χρειάζεται για να υπάρχει αλλά για το ότι σπαταλάω τον χρόνο μου. Σαν συνταξιούχος ζω. Πώς το πε χτες ο πατέρας μου, σαπίζω πριν την ώρα μου και θα με δει που θα καταλήξω όταν πεθάνει... Και ναι ανέκαθεν ζούσα σε ένα τέτοιο υποστηρικτικό περιβάλλον και δυστυχώς δεν είμαι ικανή μέχρι τώρα να μείνω μόνη μου γιατί με τον υγιή σταρχιδισμό που ενδείκνυται σε τοξικές καταστάσεις ποτέ δεν το ΄χα. Πρέπει μάλλον να πάω σε ψυχολόγο, φλερτάρω καιρό με την ιδέα χρόνια, αλλά ίσως όλες οι home-made λύσεις για να σταθώ στα πόδια μου και με πίστη στον εαυτό μου δεν καρποφόρησαν. Αλλά το φοβάμαι πάρα πολύ, να δηλώνω σε ένα άτομο που με κοιτάει πόσο αποτυχημένη νιώθω...ασυναίσθητα θα σκεφτώ πως θα με κρίνει κι αυτή... Δεν θέλω να είμαι έτσι, και χρειάζομαι να βρω δουλειά, δεν μπορώ στα 25 μου να είμαι άνεργη γαμώτο. Δεν μπορώ, τρελαίνομαι. Δεν φτάνει που όλα πάνε όπως πάνε(έχω την σωματική μου υγεία έστω) θέλω μια δουλειά ως αποκούμπι, το χω σιχαθεί απ' τα 18 μου να βρίσκω κάτι πρόσκαιρο και να μην μένει, έχω σιχαθεί να περνάω από συνεντεύξεις για δουλειά χωρίς αντίκρυσμα (αν και έχουν αραιώσει δραματικά). Έχω σιχαθεί να πιστεύω πως έχει δίκιο ο πατέρας μου για μένα, κι έχω σιχαθεί κι εκείνον και μένα, κυρίως εμένα!