ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον περισσότερο κόσμο τριγύρω μου δεν νιώθω καμία απολύτως ταύτιση. Από οπτική πνευματική, ερωική, αισθητική, ανθρωπιάς. Κυκλοφορώ μέσα στο μετρό και κοιτάω τον κόσμο λες και είναι εξωγήινοι. Φοβάμαι ότι κι εγώ τους φαίνομαι περίεργη. Και πλέον δεν αναγνωρίζω και πολλούς από τους φίλους μου οι οποίοι όσο περνάνε τα χρόνια παθαίνουν κοινωνική μαλάκυνση και αναπτύσσουν διαννοητικές αγκυλώσεις επειδή μεγάλωσαν ή βολεύτηκαν κάπου και με κάποιον. Ώρες ώρες απορώ αν και εγώ εξελίσσομαι ή αν είναι απλά ιδέα μου. Γιατί "καίω" το μυαλό μου αλλά παράλληλα προσπαθώ να απαλύνω και μια μοναξιά η οποία όσο πάει και εντείνεται.