ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα έφυγε και η τελυταια μου παιδική φίλη που είχε απομείνει στην Ελλάδα για εξωτερικό. Έφυγαν όλοι με την σειρά, κάθε φορά ο ίδιος πόνος στην καρδιά και πολλά δάκρυα. Σε λίγο καιρό φευγω και εγώ. Όλοι με σπουδές, όλοι κάναμε δουλειες προσπαθώντας να παλέψουμε στην ζούγκλα που λέγετε Ελλάδα. Μας εκμεταλλεύτηκαν όλους άπειροι εργοδότες, ιστοριες απείρου κάλλους έχω να θυμάμαι για πολλά χρόνια. Φτάσαμε σε σημείο να ζητιανεύουμε τα λεφτά μας, τα 3€ την ώρα που μας κάνανε την χάρη να μας δώσουν για να δουλέψουμε. Ευχαριστούμε Ελλάδα, αλλά δεν μας αξίζει αυτό. Όσο και να ακούω τις βλακείες της κάθε κυβέρνησης ειλικρινά θυμώνω περισσότερο. Θυμώνω κυρίως με τον εαυτό μου που ανέχτηκα την εκμετάλλευση και μετανιωνω που έχω χάσει τόσο χρόνο, μετανιώνω που το πάλεψα και δεν έφυγα νωρίτερα. Συγγνώμη Ελλαδαρα μου σε αγαπω και σε ευχαριστώ αλλά όχι δεν μου αξίζει να έχω σπουδάσει, να έχουν φτύσει αίμα οι δικοί μου για να μπορώ να έχω τα βασικά, να δουλεύω σε δουλειες από τα 18 μου για να μπορώ να ζήσω όσα αρμόζουν σε αυτήν την ηλικία. Δυστυχώς αυτά τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω χάθηκαν αλλά τουλάχιστον θέλω να συνεχίσω να ελπίζω και να κάνω όνειρα και αυτό Ελλαδαρα μου το έχω στερηθεί τόσα χρόνια.