ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να ξυπνήσω μια μέρα, έξω να λάμπει ο ήλιος και να σηκωθώ από το κρεβάτι (που δε θα είναι το παιδικό μου) πριν να πάει απόγευμα, χωρίς να βάλω τα κλάματα. Να πάρω τον Ν. τηλέφωνο, να περάσω από το σπίτι του και να τον πάρω, να περπατήσουμε και να χαρούμε τη λιακάδα και τη ζέστη στα πρόσωπά μας. Κι ας μην περπατάμε χέρι χέρι, ας μην είμαστε μαζί, να 'ναι απλά διπλά μου καμιά φορά χρειάζομαι. Ο άνθρωπος που αγαπάω τώρα είναι τόσο μακριά, που καμιά φορά δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει. Το φαντάζεσαι; Να πιούμε καφέ και ουζάκια δίπλα στη θάλασσα, να τσιμπολογήσουμε βλακείες, να του λέω "πωπω κοίτα πως έχω παχύνει" και να μου δείχνει τον καρπό μου, να τον παρομοιάζει με καλάμι και να γελάει με τα κόμπλεξ μου. Να μη σκέφτομαι "τί κάνω; έχω 5 ευρώ μέχρι το τέλος του μήνα. δεν μπορώ να ζητάω πάλι από τους γονείς μου, ολόκληρη γυναίκα είμαι." Να μη νιώθω ντροπή που σαν άνθρωπος καμιά φορά θέλω να βγω έξω και να περάσω καλά. Μετά να είναι οι φίλοι μου εδώ, να μαζευτούμε και να παίξουμε βλακείες, να κοροιδεύουμε ο ένας τον άλλον, να αγκαλιαζόμαστε και να γελάμε μέχρι το πρωί, και κανείς μας να μην σκέφτεται τις πτήσεις που σε λίγες μέρες θα πάρουν τους μισούς μακριά και την ανεργία που ροκανίζει τα μυαλά των υπολοίπων, και το πως μεγαλώνουμε και χάνουμε το χρόνο μας, προσπαθώντας πάρα πολύ για τόσο λίγα.Να μην ισορροπώ -συχνά χωρίς επιτυχία- πάνω στη γραμμή που χωρίζει την απλή στεναχώρια από την κατάθλιψη. Να θυμηθώ πως είναι να είσαι ανέμελος και χαρούμενος.Κι είμαι μόλις 26, ρε γαμώτο