13.5.2014 | 00:41
Ξέρετε κάτι;
Ο πατέρας μου έχει καρκίνο και είναι μια δύσκολη κατάσταση. Είμαι σχεδόν 21 με καλή σχετικά ζωή, μπορεί και να μην ήμουν έτοιμη για τέτοιο στραπάτσο. Κανείς δεν είναι. Δεν έχω και αδέρφια, να το συζητάμε. Πολλές φορές τα βράδια κλαίω γιατί φοβάμαι. Τώρα είμαι και μακριά λόγω σπουδών και μπορεί να ανησυχώ και λίγο παραπάνω. Όμως η ψυχολογία μας είναι καλή. Και το παλεύουμε. Και θέλει μια δύναμη ψυχής που τη διαθέτουμε. Και ξέρω πως μέσα απ'αυτό θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι, γιατί έτσι. Γιατί τα εκτιμήσαμε έστω και με αυτό το τρόπο όλα λιγάκι παραπάνω. Όσοι ζείτε τα ίδια (κι είστε και πολλοί γαμώτο) υπομονή, κουράγιο και δύναμη! Τραβάμε δρόμο μακρύ , αλλά όχι αδιέξοδο. Μην κοιτάτε στατιστικές, κοιτάτε τους ανθρώπους σας. Εύχομαι ό,τι καλύτερο για τον κάθε ένα ξεχωριστά. Ας μη γκρινιάζουμε για μαλακίες καμάρια και ας ζούμε όλοι ένα τικ πιο παραπάνω. Δεν αξίζει να σκάμε για μικρότητες. Τα φιλιά μου!
