ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα το πω σαν μια ιστορία - ένα παραμύθι που όμως δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Μήπως και μου είναι πιο εύκολο. Είμαι 23. Θέλω να φύγω από το σπίτι μου που μένω με τους δικούς μου και να μείνω μόνη Μου. Να ζήσω τη ζωή μου. Ελεύθερα. Να δω πως είναι να χτυπάει η καρδιά μου φυσιολογικά χωρίς να φοβάται. Να ξυπνάω το πρωί και να μη φοβάμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου για το τι θα ακούσω από τους γονείς μου. Ξέρω, είναι πολύ εύκολο αντικειμενικά να πεις στους γονείς σου ότι θες να μείνεις μόνος σου. Εγώ όμως προσπαθώ σχεδόν 3 χρόνια τώρα και δεν τα καταφέρνω. Κλείνω τα μάτια μου και μπορώ να δω τη μαμά μου καλυμμένη με αίματα. Κλείνω τα μάτια μου και μπορώ να δω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου να παίζουν ξύλο, εμένα στη μέση να προσπαθώ να τους χωρίσω και την ίδια στιγμή τον αδερφό μου(2 χρόνια μικρότερός μου) να τον έχουν στείλει γήπεδο να δει τον Παναθηναϊκό για να μην είναι σπίτι όσο αυτοί μαλώνουν. Κλείνω τα μάτια και μπορώ να δω τα επισκεπτήρια που κάναμε 4 χρόνια στο Κορυδαλλό όσο ο μπαμπάς μου ήταν φυλακή. Μπορώ να δω εκείνη τη μέρα που είπα στη μαμά μου να σκουπίσει μια γωνιά δίπλα στον καναπέ που κάτι είχε και μου έφερε τη σκούπα στο κεφάλι. Ή εκείνη τη μέρα που μου έφερε το τασάκι στο κεφάλι και την επομένη στο σχολείο είχα μια μελανια και οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν. Εκείνη τη νύχτα του χειμώνα που είχε θυμώσει μαζί μου και με άφησε να κοιμηθώ στο πάτωμα. Όλες εκείνες τις φορές που έτρωγα πολύ πολύ ξύλο ή ακόμα και κόντευε να με πνίξει. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που με είχε πετάξει κάτω στο πάτωμα και με κλώτσαγε με τόσο πολύ δύναμη- θα έλεγα μίσος. Φοβάμαι πολύ. Ακόμα και τώρα. Διψάω και φοβάμαι να πιω νερό , μήπως και μου θυμώσει. Μεγαλώνω και απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι γιατί νόμιζα ότι ο μπαμπάς μου είναι καλός αλλά ποτέ δε με έσωσε. Είναι πάντα απών. Απογοητεύομαι γιατί το σπίτι που μεγάλωσα είναι τόσο τοξικό που θεώρησα άρρωστες καταστάσεις φυσιολογικές και τώρα μου είναι δύσκολο να τις απομυθοποιήσω ακόμα κι αν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Άργησα πολύ να πω την πρώτη μου λέξη και ακόμα δυσκολεύομαι να μιλήσω. Νομίζω την πρώτη φορά που μίλησα σε κάποιον είχα πια ενηλικιωθεί. Ακόμη και τώρα μου είναι δύσκολο να μιλήσω για όσα έζησα και ζω. Κανείς δεν ξέρει. Μόνο μια φορά κάποιος κατάλαβε χωρίς να πω ούτε λέξη και σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάω κάθε βήμα μπροστά. Η άλλη σανίδα σωτηρίας μου είναι η γιαγιά μου. Όταν τη χάσω ξέρω πως το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου θα πεθάνει μαζί της. Μόνο κοντά της μπορούσα να νοιώσω λίγη αγάπη, λίγη συμπαράσταση και ασφάλεια. Κάθε καλοκαίρι που έφευγε στο χωριό θυμάμαι να την παίρνω τηλέφωνο κρυφά να γυρίσει. Και αυτή η καημένη έχει τόσο πολύ ταλαιπωρηθεί. Πιο πολύ με λυπεί που όταν χαθεί, θα φύγει πικραμένη. Και δεν της αξίζει. Οι γύρω μου ξέρουν περιληπτικά τη ζωή μου, τα περισσότερα τα ξέρω μόνο εγώ. Και φοβάμαι μη μείνω μόνη μου. Γιατί κάποιους τους αγαπώ. Τους θαυμάζω. Δεν έχω μάθει όμως από αγάπη και κλείνω τις πόρτες. Είναι σαν να περιμένω απελπισμένα κάποιος να ανοίξει να μπει και ταυτόχρονα μόλις κάποιος τολμήσει να αγγίξει το χερούλι να τον κλωτσάω μακριά. Τα χειρότερα δεν είναι αυτά που πέρασαν νομίζω. Αλλά αυτά που ήρθαν και έρχονται. Έχω πραγματικά απορία για την εξέλιξη της ζωής μου. Κάποιες στιγμές νομιζω ότι έχω γεννηθεί για κάτι μεγάλο. Κάποιες στιγμές σκέφτηκα το θάνατο μα πραγματικά πιστεύω ότι η ζωη είναι ωραία. Η ζωή είναι ωραία και πολύ όμορφη, απλά εγώ δεν την απολαμβάνω. Όταν προσπαθώ να εξηγήσω στο μπαμπά μου ότι δεν τους αξίζουμε, αυτός απαντάει ότι τίποτα δε μας έλειψε. Όταν λέω στη μαμά μου ότι εγώ δε θα ήθελα μια οικογένεια που θα με βαράει ο άντρας μου κι εγώ θα βαράω το παιδί μου, αυτή μου απαντάει "Γιατί, ποιος σε έχει δείρει εσένα;" .. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Όλοι μέσα στο σπίτι μου ρωτάνε τι θα πει ο κόσμος κι εγώ έχω ήδη καταλάβει ότι είμαι ομοφυλόφιλη.