ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η φιλη μου εχει χωρισει εδω και 3 μηνες απο μακροχρονια σχεση και καθε φορα που θα βγουμε, μιλαμε γι αυτο το θεμα. Ολο λεμε τα ιδια και τα ιδια και φυσικα δεν αλλαζει κατι, αφου ο πρωην της αποφασισε να χωρισουν και απ' ο,τι φαινεται δεν θελει να γυρισει πισω. Ρε παιδια καταλαβαινω τον πονο της και σιγουρα 3 μηνες ειναι μικρο διαστημα για να ξεπερασεις ενα χωρισμο γι΄αυτο και το θεωρω λογικο που το αναφερει συνεχεια, αλλα ειμαι σιγουρη οτι κ σε 5 μηνες θα συμβαινει το ιδιο. Απ' ο,τι φαινεται σκοπευει να καθεται να θρηνει για την χαμενη της σχεση για τον επομενο χρονο τουλαχιστον. Δεν την βλεπω να το παιρνει αποφαση και ουτε εχει διαθεση να βρει αλλον. Αυτο σημαινει οτι εγω θα πρεπει για ολο αυτο το διαστημα που θα συνεχιζει να θρηνει να αφησω τη ζωη μου και να ειμαι συνεχως διαθεσιμη να την ακουω να κλαιει και να οδυρεται? Δεν εχω και γω το δικαιωμα απο καποια στιγμη και μετα να θελω να βγαινω με την φιλη μου για να περασω καλα και οχι για να κανω τον ψυχολογο και να παθαινω καταθλιψη? Ειδικα οταν δεν υπαρχει προοπτικη επανασυνδεσης, εγω προσωπικα δεν βρισκω κανενα νοημα στο να καθομαι για ωρες να αναλυω τα ιδια και τα ιδια. Ναι, ειμαι εκει να ακουσω την φιλη μου και να την παρηγορησω, ειμαι προθυμη να βγαινω μαζι της για να την βοηθησω να ξεχαστει και να νιωσει καλυτερα, αλλα για ποσο? Σεβομαι τον πονο της, αλλα απο καποια στιγμη και μετα δεν πρεπει κ εκεινη να σεβαστει τη δικη μου αναγκη να βγαινω μαζι της και να περναω καλα και οχι να παθαινω καταθλιψη? Ναι, οι φιλοι ειναι για να σε στηριζουν και να σε νοιαζονται, αλλα αυτο ισχυει αμφιδρομα. Και εγω θα σε στηριξω οταν χωρισεις, αλλα και συ θα πρεπει απο καποια στιγμη και μετα να φροντιζεις να μετριαζεις την στενοχωρια και την λυπη σου οταν βρισκεσαι μαζι μου, προκειμενου να μην με αναγκαζεις και μενα να "πεφτω" λογω του δικου σου πονου. Οκ, θα ακουστει κακο, αλλα δεν μπορει να θελετε να γινεστε το επικεντρο του κοσμου επειδη χωρισατε. Μπορει μεσα σ' αυτον τον καιρο που εσυ θρηνεις να περναω και γω δυσκολιες, τις οποιες δικαιουμαι να θελω να μοιραστω μαζι σου. Στην τελικη δεν υπαρχει κατι που εγω σαν φιλη μπορω να σου πω για να σε βοηθησω οταν ο συντροφος σου αποφασισει οτι θελει να χωρισετε. Ναι, θα σε ακουσω, θα σου κανω παρεα ειδικα τον πρωτο καιρο που θα το χρειαζεσαι πιο πολυ, αλλα απο κει και περα αν εσυ δεν το παρεις αποφαση και δεν πας παρακατω, η δικη μου βοηθεια ειναι ασημαντη. Ξερω, κανεις δεν θα καταλαβει τα οσα λεω αν δεν τα εχει ζησει και ολοι θα με χαρακτηρισετε κακη φιλη. Αλλα εμενα προσωπικα δεν μ' αρεσει να αφηνω τιποτα να με παιρνει απο κατω για πολυ καιρο (ναι ειχα και γω μακροχρονια σχεση και χωρισα, αλλα το πηρα πολυ πιο ψυχραιμα) οποτε δεν αντεχω να βλεπω καποιον διπλα μου να θεωρει οτι ολα ειναι μαυρα λογω αυτης της καταστασης. Δεν ηρθε και το τελος του κοσμου πια. Η ζωη ειναι μικρη, δεν μπορουμε να αφηνουμε το καθετι να μας ριχνει και να μας αδρανοποιει. Πρεπει καθε δυσκολια να τη βλεπουμε σαν αφορμη για να βελτιωθουμε ως ανθρωποι και να παμε μπροστα και οχι ως αφορμη να πεσουμε και να μην ξανασηκωθουμε. Αυτα...