ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας!Ξέρω ότι με αυτά που θα γράψω οι πρισότεροι δεν θα με καταλάβουν και θα νευριάσουν μαζί μου, και μπορεί να έχουν και δίκιο αλλά ήθελα κάπου να τα μοιραστώ. Στα 18 μου πέρασα μια πολύ δύσκολη οικογειακή φάση στο σπίτι, καθώς υπήρχε άτομο ε προβλήματα ψυχιατρικής φύσεως, κατάθλιψης και αυτοκτονικών σκέψεων.Όπως καταλαβαίνεται για μένα ήταν μια από τς χειρότερες περιόδους της ζωής μου καθώς είχα και την ίεση των πανελλαδικών.Κατάφερα πέρα από αυτά να βγάλω μια σχετικά καλή βαθμολογία και δήλωση χωρίς πολύ σκέψη τη σχολή νηπιαγωγών, που ποτέ δεν μου άρεζε ιδαίτερα μιας και είχα δεί το επάγγελμα από κοντά αφού το κάνει και η μαμά μου, αλλά επειδή αισθανόμουν κουρασμένη και εξαντλημένη από αυτά που περνούσα σπίτι μου, θεώρησα ότι είναι κάτι εύκολο χωρίς απαιτήσεις.Πηγαίνοντας λοιπόν σε άλλη πόλη δυσκολεύτηκα πολυ να προσαρμοστώ και καθώς τα πράγματα βελτιώθηκαν αρκετά στο σπίτι, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάπου αδίκησα τον εαυτό μου και αποφάσισα να κάνω το 10%.Περναώ σε εντελώς διαφορετική σχολήσε άλλη πόλη αλλά μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα αοφασίζω να μην πάω γιατί καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να προσαρμοστώ πουθενά και όντας αποτυχημένη γυρνάω σπίτι και αποφασίζω να ξαναδώσω πανελλαδικές με την προοπτική να πάω σε σχολή στη διπλανή πόλη(Θεσσαλονίκη)ώστε να μην χρειαστεί να μείνω μόνη.Δύσκολη χρονιά πολύ διάβασμα, μεγάλη ανασφάλει και απογοήτευση με τον εαυτό μου χωρίς να μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για τα λάθη μου, τελικά καταφέρνω να βγάλω πολλά μόρια, όχι τόσα για να πιάσω τη πρώτ μυ επιλογή που ήταν πάντοτε η ψυχολογία, αλλά αρκετά για να πιάσω μια από τις σχολές που με ενδιέφεραν στη Θεσσαλονική. Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο ιστορικό αρχαιολογικό και τη δημοσιογραφία αλλά αποφάσισα να δηλώσω τελικά το πρώτο πιο μποροστά.Ωστόσο πριν ακόμα ξεκινήσουν τα μαθήματα άρχισα να αισθάνομαι ότι έκανα λάθος, έκλαιγα όλη μέρα και άρχισα να την μισώ πριν καλά καλά μπω μέσα.Όλο το πρώτο χρόνο ήμουν συνέχως χάλια και περίμενα πως και πως να κάνω το 10% για τη δημοσιογραφία την οποιά τελικά και έπιασα.Το θέμα έιναι ότι από εκείνη τη στιγμή με έπιασε ένα ανεξήγητοάγχος και τεράστιος φόβος με αποτέλεσμα να καταλήξω στα ψυχοφάρμακα να κλαίω να μην μπορώ να κοιμηθώ και ε ολίγοις να μην πάω τελικά εκεί, κάτι που παραδόξως όμως δεν μετάνιωσα.Αυτό το χρόνο είδα τη σχολή με λίγο καλύτερο μάτι χωρίς να λείπουν τα προβλήματα και οι απαισιόδοξες σκέψεις, αλλά καταφέρνωντας να περάσω πολλά μαθήμτα, το ηθικό μου αναπτερώθηκε.Όμως ως ηλίθια και βλαμμένη αποφάσισα να δοκιμάσω με το 10% ακόμη μια φορά βάζοντας μόνο τη ψυχολογία και τη αγγλική φιλολογία που πάνταμε γοήτευε ως σχολή αλλά την φοβόμουν γιατί δεν είχα το υψηλό επίπεδ αγγλικό που προφανώς απαιτεί.Οποιός σαφώς κάνει τόσα λάθη στο τέλος τρώει όλα τα σκατά μιας και πέρασα φέτος σε αυτή τη σχολή και από εκείνη τη στιγμή ζω μια κόλαση.Δεν μπορώ να περπατήσω γιατί τα πόδια μου τρέμουν,δε μπορώ να κοιμηθώ,τρέμουν τα δόντια μου και έχω συνέχεια τάσεις για εμετό.Και θα μου πείτε πολύ λογικά χαζό είσαι κορίτσι μου καλά τα παθαίνεις όλα αυτά που παθαίνεις και θα έχετε και δίκιο.Το θέμα είναι πως ακόμη κα αν μου αρέσει η σχολή αυτη αισθάνομαι κρίμα για τον κόπο μου στη άλλη και επισης πλέον δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου ότι στη πρώτη δυσκολία δεν θα λυγίσει.Στη σχολή που είμαι τώρα καλώς η κακώς προσαρμόστηκα και έκανα ακετή δουλεια και κόπο.Απο την άλλη αναμφίβολα η άλλη είναι μια πολύ πιο αξιόλογη σχολή που ίσως να μου αλλάξει τη ζωή ίσως βέβαια και να με διαλύσει εντελώς μιας και είναι απαιτητική και εγώ δεν ξέρω τι αντχές έχω.Φοβάμαι πως ότι και να κάνω θα το μετανιώσω, αν μείνω εδώ θα κατηγορώ τον εαυτό μου που δείλιασα, αν πάω εκεί θα λέω συνέχεια γιατί άφησα το άλλο.Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που περναν πο δυσκόλα προβλήματα και ότι για όλα φταίω εγώ και κανείς άλλος που δοκιμάζω τον εαυτό μου με αυτό το τρόπο και δεν πέρνω την ευθύνη για τις πράξεις μου.Κάθε μέρα σκέφτομαι τρόπους να αυτοκτονήσω για να ξεφύγω από αυτό το μαρτύριο αλλά λυπάμαι τη μαμά μου που πραμγατικά μου έχει σταθεί σε όλα όπως κανείς άλλος.Αν δεν ήταν αυτή θα είχα καταρρεύσει προ πολλού.Όλοι μου λένε ότι είναι άδικο να κάνω κακό στον εαυτό μου και να τον τιμωρώ έτσι οδηγώντας στον στην αυτοκαταστροφή αλλά αισθάνομαι τόσο ένοχη και κάθε βράδυ όλα στρυφογυρίζουν στο μυαλό μου.Το μόν που θέλω είναι να ηρεμήσω καια περάσω και εγώ καλά για μια φορά στη ζωή μου, να βγω έξω, να κάνω παρέες και να μην κάθομαι κλαίγοντας με ένα υπολογιστή στο χέρι και να διαβάζω τι άποψη του κάθενος που δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό μου(ειρωνεικό που τώρα κάνω ακριβώς αυτό).Θέλω απλά όταν τελιώσει όλο αυτό να μην χτυπιέμαι και να μπορέσω να το ξεπεράσω.Θέλω ειλικρινά να ζήσω αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω.Συνδέω όλη μου τη ζωή με μια σχολή αυτό μου είπε ο ψυχίατρος και ότι δεν βλέπω πως αλλού είναι το πρόβλημα.Δεν ξέρω που θα καταλήξω τελικά....