Επειδή μια σχέση δεν προχωράει δε σημαίνει πως είσαι άτυχη ή αποτυχημένη. Και ούτε επειδή δε σου έχει προκύψει κάτι πιο σοβαρό στα 25 σου δικαιολογεί να θελεις να κανεις κάτι με κάποιον 33 χρόνια μεγαλύτερο σου. Εννοώ είναι μια διαφορά άνετα πατέρα-κόρης. Και αυτό που σου λέω ειναι αντικειμενικό και όχι μια ακόμη συντηρητική άποψη.
22.1.2019 | 19:31
Ξέρω πώς φαίνεται αλλά δεν είναι έτσι
Είμαι 25 χρονών, μεταπτυχιακή φοιτήτρια, και αγαπώ το αντικείμενό μου, στις σχέσεις μου δε με συμφοιτητές μου υπήρξα ανέκαθεν άτυχη. Ποτέ δεν κράτησαν και σπάνια είχα επικοινωνία. Μετά από τρεις αποτυχημένες προσπάθειες αποφάσισα να το ρίξω στην «επιστήμη» και να πάψω να επιδιώκω πράγματα. Είμαι μόνη μου 2 χρόνια. Τους τελευταίους δύο μήνες έχω γοητευθεί από το επιστημονικό υπόβαθρο και τον χαρακτήρα ενός 58χρονου καθηγητή -να υπογραμμίσω ότι διδάσκει σε άλλο πανεπιστήμιο, δεν είναι δικός μου καθηγητής απλά δραστηριοποιείται στο ίδιο αντικείμενο- και συνειδητοποιώ ότι ξυπνάω κάθε μέρα και ανυπομονώ να διαβάσω το βιβλίο του και να μιλήσω μαζί του. Ξέρω ότι δεν είναι παντρεμένος και υποψιάζομαι ότι δεν του είμαι αδιάφορη. Αν προκύψει κάτι δε νομίζω πως θα γυρίσω την πλάτη
3
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [08.11.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-11-08/__LiFO_10%2B1_Previews4%20%281%29.jpg?h=748d7e9c&itok=zdgEe7VA)
