ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι έναν εφιάλτη, από αυτούς που βλέπεις πάνω από μία φορά… Μέσα σε πλήθος από ανέκφραστους ανθρώπους, με κενό βλέμμα, τρέχω, ψάχνω, αγωνιώ, φωνάζω με όλη τη δύναμη της φωνής μου και δεν ακούγομαι. Με κοιτάζουν σα να μη με κοιτάζουν, με κάνουν να αμφισβητώ την ύπαρξή μου και τη σημασία της. Τη βαρύτητά της, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και ξαναφωνάζω και πλέον δεν είμαι σίγουρη ότι ακούγεται η φωνή μου. Καταφέρνουν να με φέρουν στην πλήρη απόγνωση. Όλοι αυτοί που στέκονται γύρω και δεν καταφέρνω να φτάσω στα αυτιά τους ούτε στα μάτια τους. Κι έτσι όπως τρέχω και ψάχνω με όλη μου τη λαχτάρα να συναντήσω κάποιον που μπορώ να συνεννοηθώ, να σπάσει αυτή η απομόνωση που με παγώνει και δεν είμαι σίγουρη αν θυμίζει νεκρό ανάμεσα σε ζωντανούς ή το αντίθετο… ταρακουνάω πιάνοντας από τους ώμους όποιον μου φαίνεται γνωστός και απλά δε νιώθει τίποτα. Τους σφίγγω στα μπράτσα και είναι σαν να πιάνω άχυρο. Θα έχεις δει κι εσύ ίσως παρόμοιο εφιάλτη. Πόσο πνίγεσαι όταν νιώθεις ότι προσπαθείς να ακουστείς με όλη τη δύναμη της φωνής και της ψυχής σου και δεν μεταδίδεται ούτε ψίθυρος! Ούτε άχνα. Πώς στέκεσαι μέσα σε ένα τέτοιο πλήθος που η κάθε παρουσία είναι εφιαλτική σιλουέτα. Άηχος μέσα σε όλη σου την ένταση. Μικρός μέσα σε όλη σου τη δυναμική. Τέτοιους εφιάλτες έχω δει σχεδόν όμοιους κατά καιρούς. Και πραγματικά ήταν ασφυκτικά πιεστικό το συναίσθημα που προκαλούσαν. Ήταν όμως το υποσυνείδητό μου που συνειδητά μπορούσα να το εκλογικεύσω, να το ηρεμήσω ή να το παραμυθιάσω. Τώρα που αυτές οι άψυχες σιλουέτες μπαίνουν στην πραγματική μας ζωή όλο και περισσότερο και σαν βαμπίρ μυούν ανθρώπους που θέλουν να ανήκουν οπουδήποτε αλλού εκτός από την απόγνωση ή/και την άγονη μοναξιά τους? Που ζητάνε μια βολική σιγουριά με οποιοδήποτε συνειδησιακό κόστος? Τώρα πώς ξυπνάμε? Μέσα στο πλήθος των σκιάχτρων, όποιος ανθρώπινος άνθρωπος συναντήσει άνθρωπο, πρέπει να τον κρατήσει γερά απ’το χέρι. Να μην ξαναχαθούμε. Να μη χαθούμε.Όποιος δεν ξυπνήσει σύντομα, δεν έχει δικαιολογία. Ο φασαρία είναι πια πολύ δυνατή. Επιλέγει τον ίδιο του τον εφιάλτη σαν να του αρκεί που απλά δεν είναι η πραγματικότητα. Θα'ρθει η αυγή που θα ξυπνήσει ό,τι ακόμα κοιμάται. Η αυγή που δε θα’ναι χρυσή, αλλά κατακόκκινη. Τζίνα