ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα πω για τους επιγειους ερωτες για αυτους που αδικουνται οσο μενουν στη γη,για τον ερωτα που σε καιει και σου αφηνει σημαδια.ΚαΘε βραδυ χωνομαι ολο και βαθια μεσα στη δεινη και στροβιλιζομαι.Αδιεξοδο.Ακατανικητο,Μουντο,Δαιδαλωδες.Πως γινεται αραγε μια τοσο οριστικη κατασταση να εχει διαδρομους?Και ομως.Απεξω πετανε ακομη τα βεγγαλικα της Αναστασης.Εφτασα να σκεφτομαι πραγματα που σε κανεναν δεν μπορω να πω,να μη μπορω να τα μοιραστω.Μια ιδιοτυπη μοναξια.Υπαρχει αραγε τελος σε ολο αυτο?Προφανως και υπαρχει μα ειναι στο βαθος.Βαρεθηκα να ειμαι αυτη που ειμαι,να με κουβαλαω σαν βαρος και ειμαι ακομα τοσο μικρη.Αραγε θα με βλεπεις καθολου μεσα στους διαδρομους του μυαλου σου?Θα αφηνεσαι στη ψευδαισθηση του "θα"?Καμια φορα εχει απολυτη ησυχια εδω που ειμαι,εγω και η οθονη μετα απο τοσους φιλους και εχθρους.Δεν θα με καταλαβεις οτι ειμαι εγω,θα παιζω με τις λεξεις θα κρυβομαι απο τον εαυτο μου.Θα προσπαθω να σπασω τα δεσμα μου.Θα σκεφτεσαι λες να ειναι αυτη?Μα δεν μοιαζει.Μα δεν την ξερω και καλα.Μαθε,πως ποτε δεν θα με μαθεις.Εσυ και κανεις.