ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που συνεβη και δεν το εχω πει πουθενα εκτος απο τη στενη οικογενεια μου. Μου ειπαν να μην το πω σε αλλους γιατι θα με περασουν για αλαφροισκιωτη. Υπαρχουν πραγματα που δεν τολμαω να γραψω ουτε εδω. Δε ξερω κατα ποσο εχει νοημα να τα μοιραστω. Ειναι πολυ προσωπικα. Θα πω μονο το εξης, γιατι μου συνεβη, αλλα δε θα μπω σε λεπτομερειες γιατι δε θελω να χασω τη μαγεια. Εχασα προσφατα ενα πολυ αγαπημενο προσωπο. Ηταν αρρωστος καιρο, ειχαμε ερθει πολυ κοντα το τελευταιο διαστημα και μετα αυτος απομακρυνθηκε, και γω σεβαστηκα την αποφαση του. Το διαστημα που επικοινωνουσαμε δεν τον εβλεπα στα ονειρα μου. Ειχα πολυ καιρο να μαθω νεα του, ενδομυχα ηλπιζα οτι το διαστημα που δε μιλουσαμε αυτος πηγαινε καλυτερα. Ενα βραδυ τον ονειρευτηκα. Δεν ηταν απο τα πρωτα ονειρα, απο αυτα που ακομα συνειδητα μπορει να ελεγξει κανεις. Ουτε το τελευταιο ονειρο πριν ξυπνησω. Ηταν μεσα στη νυχτα. Ονειρευτηκα οτι με επισκεφτηκε, οχι ομως με σαρκα και οστα, και θυμαμαι στο ονειρο μου προβληματιστηκα στιγμιαια, γιατι ταξιδεψε ως εμενα χωρις σωμα, αλλα με την ενεργεια του, και θυμαμαι οτι αναρωτηθηκα γιατι. Δε θυμαμαι τι ειπωθηκε μεταξυ μας, θυμαμαι μονο πως απο εκεινη τη στιγμη και μετα ξεχειλισα ζεστασια, μια ευφορια που ειχα καιρο να νιωσω απλωθηκε πανω μου και εμεινε εκει για το υπολοιπο της νυχτας, ειχα εναν πολυ ωραιο αναλαφρο υπνο μετα απο πολυ καιρο, σαν να ειχε φυγει ενα μεγαλο βαρος απο πανω μου. Δε θυμαμαι να ανταλλαξαμε λογια. Για καποιο λογο εχω στο μυαλο μου τυπωμενη μια εικονα. Δυο φωτεινες σφαιρες απο πανω μου να επικοινωνουν χωρις λογια, και να στροβιλιζουν η μια γυρω απο την αλλη σαν το γιν με το γιανγκ και να γινονται ενα. Οταν ξυπνησα το πρωι δεν ηξερα αν την εικονα αυτη την ειχα δει οντως στον υπνο μου η αν την προσθεσε η φαντασια μου μετα. Ενιωθα οτι ειχαμε επικοινωνησει χωρις λογια, οτι μου ειπε οτι ειναι επιτελους χαρουμενος και καλα, του ζητησα να μεινει και μου ειπε οτι πρεπει να φυγει αλλα να μην ανησυχω. Δε θυμαμαι να τα ειπαμε ολα αυτα, αλλα τα ενιωσα, και ξυπνησα με αυτη την αισθηση. Ξυπνησα και ενιωθα καλα. Μετα απο πολυ καιρο ενιωθα καλα. Ανοιξα τον υπολογιστη και μπηκα στο φμπ με την ελπιδα μηπως βρω κατι νεο απο αυτον, καποιο σημαδι ζωης. Για μια στιγμη χαρηκα οταν ειδα κατι καινουριο στη σελιδα του, μεχρι που διαβασα το “καλο ταξιδι” κατω απο την φωτογραφια. Ειχε φυγει την προηγουμενη μερα... Δε μπορουσα να το πιστεψω πως μια τετοια μερα που αυτος εφυγε εγω μπορει να ενιωθα τοσο καλα, τοσο ανακουφισμενη, πως μπορεσε να με ξεγελασει τοσο πολυ το ενστικτο μου, το μυαλο μου, το σωμα μου. Προς στιγμην ξεχασα το ονειρο, για την ακριβεια θυμωσα με τον εαυτο μου. Μετα απο καποιες μερες ομως, αφου περασα το σταδιο που δεν ηθελα να μιλησω με ψυχη και μουγκριζα αντι να μιλαω, ξαναθυμηθηκα το ονειρο μου. Θελησα να πιστεψω πως ισως δεν ηταν τυχαιο, η συγκυρια ηταν πολυ περιεργη για να ειναι τυχαια. Θελησα να πιστεψω πως ζει ακομα, ισως σε αλλη διασταση, πως ειναι καλα και θα ειναι διπλα μου παντα. Αυτο με κανει να νιωθω καλυτερα. Τον φαντασιωνομαι να ειναι διπλα μου σε ολα, ο φυλακας αγγελος μου. Δε μπορω να τον ξεχασω, ουτε θελω. Ποτε. Του αξιζει να τον θυμομαστε.