ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα, 34 ετών. Έχω έναν αδερφό που ζει στην πρωτεύουσα, και τον πατέρα μου, που ζει στην ίδια πόλη με εμένα (εδώ μεγαλώσαμε). Την μητέρα μου την έχουμε χάσει εδώ και χρόνια, από όταν ήμουν 28. Εγώ έχω παντρευτεί και ζω με τον άντρα μου πλέον, ο οποίος μετακόμισε εδώ για εμένα (κατάγεται από νησί). Ο άντρας μου με τον μπαμπά μου τα πάνε άριστα. Θα μου πείτε ως εδώ ποιο είναι το πρόβλημα.Θα σας πω.Παρά το ότι ο πατέρας μου μας αγαπάει πολύ, αισθάνομαι ότι δεν έχω κάποιο τρομερό δέσιμο μαζί του. Έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι όσο θυμάμαι στην παιδική μου ηλικία λόγω δουλειάς. Με αποτέλεσμα να τον βλέπω συνήθως 2 ώρες κάθε βράδυ το πολύ. Με αποτέλεσμα η μητέρα μου παρότι και η ίδια εργαζόμενη, να έχει αναλάβει ό,τι αφορούσε τα καθημερινά (διάβασμα, δραστηριότητες κλπ). Επίσης υπήρξαν αυστηροί σε ό,τι αφορούσε τα προσωπικά μου στο λύκειο (πρώτα σκιρτήματα τα οποία σχεδόν έπρεπε να ''ξεριζώσω'' ή να κρύβω) και στα πρώτα χρονια που σπούδαζα (δεν ενέκριναν την τότε σχέση μου, ούτε ήθελαν να βγαίνω, να ξενυχτάω κλπ, άσχετα που -ευτυχως- υπήρξα ''ξεροκεφαλη'' και ο,τι ήθελα να ζησω το έζησα, απλά...στα κρυφά)Αισθάνομαι πλέον, παρά και το πένθιμο γεγονός που μας συνέβη, ότι μιλάω με τον πατέρα μου σαν από υποχρέωση. Νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να τον παίρνω κάθε μέρα 2-3 φορές τηλέφωνο, μέρα παρά μέρα ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνουμε εκεί...ακόμη και στο τηλέφωνο ζορίζω τον εαυτό μου να του μιλήσει ώρες ώρες. Λέμε τα τυπικά. Εκείνος πάντα βέβαια είναι εκεί για εμάς. Επίσης νιώθω σαν να έχω ''φορτωθεί'' την φροντίδα του. Ο αδερφός έρχεται 2-3 φορές το χρόνο και φυσικά το τηλέφωνο δεν αντικαθιστά τη φυσική παρουσία, άσχετα που τον παίρνει συχνά. Νιώθω ΠΙΕΣΜΕΝΗ.Δεν θέλω να ζορίζομαι ακόμη και να τον παίρνω τηλέφωνο.Δεν έχω τι να του πω. Μόνο τα κλασικά ''τι κάνεις, πως είσαι, κλπ''Όποτε πάω στο σπίτι δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε σε βασικά θεματα.Έχουμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας (38 χρόνια) και σε πολλά θέματα δεν καταλαβαίνει, νομίζει ότι του κάνω υποδείξεις και νευριάζει.Με αποτέλεσμα να έχω τώρα κάποιους μήνες που πάω με τον άντρα μου εκεί μόνο για φαγητό και όχι για δουλειές. Εννοώ κάνω κάποιες οικιακές δουλειές βοηθητικές αλλά δεν πάω πχ να μείνω μια μέρα ολόκληρη. Ευτυχώς είναι στο πόδι ακόμη και δεν έχει θέματα υγείας.Ο άντρας μου έχει περισσότερη ίσως θέληση κι απο μένα την ίδια να πηγαίνουμε στο πατρικό μου. Εγώ πιέζομαι. Και δεν ξέρω γιατί.Ίσως επειδή ήθελα πάντα να φύγω από εκεί; Από τότε που έφυγα φοιτήτρια έλεγα θα ζήσω μακριά από το σπίτι. Ίσως επειδή με ελέγχανε και με πιέζανε με την υπερπροστασία τους όταν υπήρξα έφηβη; Με την μακαρίτισα τη μάνα μου είχα πιο έντονες σχέσεις, είχε μια τάση να με υπερπροστατεύει και να μου μιλά απότομα, να με αγαπάει αλλά χωρίς να ξέρει το σωστό τρόπο να το δείξει και να νοιάζεται πάντα τι εικόνα δείχνουμε στον κόσμο. Ξέρετε, όσο σκληρό κι αν ακουστεί, όταν την χάσαμε, σε πολλά πράγματα μετά από μήνες ένιωθα σαν να ''ελευθερώθηκα''. Και όλο αυτό συγκρουόταν μέσα μου. Από τη μια να μου λείπει, από την άλλη να αισθάνομαι ότι δεν με ελέγχει πια.Δεν ξέρω.Ξέρω μόνο ότι καμιά φορά, νιώθω τον πατέρα μου σαν να είναι ένας ξένος. Και αισθάνομαι τύψεις, γιατί μας αγαπάει και τον αγαπάμε. Αυτό δεν αλλάζει. Απλά..νιώθω ότι έχουμε απόσταση φωτός μεταξύ μας. Άλλη νοοτροπία... Πάντοτε θυμάμαι τους γονείς μου να μην αποδέχονται την ροπή μου προς τα καλλιτεχνικά, τη λογοτεχνία, το χορό... και να θέλουν να δείχνω σοβαρή. Να βγάζω καλούς βαθμούς, να μην συναναστρέφομαι με αγόρια μέχρι να κρίνουν εκείνοι ότι έχει έρθει η ώρα, να μην έχω χόμπι, να να να...Οτιδήποτε άλλο αρνούνταν να το ακούσουν ή να το δουν, ή το έκριναν ειρωνικά. Μέχρι και το κινητό μου κρύβανε για να μην στείλω μηνύματα με το τότε αγόρι μου κι έμπαινα κρυφά το βράδυ στο δωμάτιο που το είχαν για να το πάρω και το επέστρεφα τα ξημερώματα επίσης κρυφά. Και κάπως έτσι έκανα ότι ήθελα, ήταν ατίθαση η φύση μου και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Απλά...κρυφά. Έναν όρκο έχω δώσει: όταν γίνουμε γονείς...να στηρίζω τα παιδιά μου αθόρυβα και διακριτικά σε ό,τι αγαπούν. Και να μην νιώθουν το σπίτι σαν ένα ''φρούριο''.Ξέρω πως ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσω να αγαπώ τον μπαμπά μου...άσχετα από το πόσο με πιέσανε... Υπάρχει όμως τρόπος να το επιβάλλω μέσα μου αυτό;