ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα, 27 ετών. Δεν ξέρω αν έχω ερωτευτεί ποτέ.Ένιωσα έναν έντονο ενθουσιασμό στα 18, αλλά τότε φοβήθηκα πολύ, καθώς δεν υπήρχε η ανταπόκριση που ήθελα. Και ένιωσα ότι έχανα τον έλεγχο. Μετά, έκανα μια-την μόνη μου- μακρόχρονη σχέση, στην οποία ένιωσα αγάπη,θαυμασμό, έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις, αλλά όχι έρωτα, έντονο ενθουσιασμό. Και ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο χώρισα. Αν και με φοβίζει, θέλω να το ζήσω. Από τότε έχουν περάσει χρόνια. Βγαίνω προσπαθώντας να με φανταστώ με τον άλλο. Και νιώθω πίεση πριν καν βγούμε. Δεν έχω εξηγήσει γιατί. Υποθέτω γιατί προσπαθώ, ενώ στο μυαλό μου αυτά τα πράγματα προκύπτουν αβίαστα. Το "πρόβλημα" είναι ότι συχνά σκέφτομαι "είναι καλός, αλλά δεν νιώθω ερωτευμένη". Εγώ πιστεύω ότι οι απαιτήσεις μου είναι εύλογες, να με ελκύει (δεν περιμένω τον κούκλο, υπάρχουν νορμάλ εμφανισιακά άτομα που με ελκύουν, αν και δεν μου αρέσει η τάση που επικρατεί, μου αρέσουν πιο απλοί άντρες, όποτε οι επιλογές μου περιορίζονται) και να τον βρίσκω ενδιαφέροντα (είτε έχουμε κοινά είτε όχι!). Και πάντα βρίσκω μόνο το ένα από τα δύο ή κάτι με ενοχλεί. Και μάλλον το βρίσκω υποκριτικό και πιεστικό να προσπαθώ. Μερικοί μου λένε "τι περιμένεις να βρεις" και ότι δεν ξέρω τι θέλω ή ότι όλοι συμβιβάζονται. Αυτό μου συμβαίνει χρόνια,και έχοντας βγει αρκετά ραντεβού, προβληματίζομαι.Οι περισσότεροι ξεκινάνε χωρίς αυτόν τον έντονο ενθουσιασμό που περιμένω; Είμαι στο συννεφάκι μου;