ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτι που έχω παρατηρήσει: Όταν λέγεται από κάποιους ανθρώπους ότι προδόθηκαν από φίλους ή σχέσεις ή τέλος πάντων αν ακούγεται βαρύγδουπο το ''προδόθηκαν'' ότι έστω δεν τους φέρθηκαν σωστά, ότι πάντα ήταν εκεί για φίλους, παρέες και δεν πούλησαν ποτέ τους άλλους αλλά δεν εκτιμήθηκε η στάση τους, ότι έδωσαν περισσότερα απ' όσα πήραν, ότι τέλος πάντων είναι δύσκολα τα πράγματα, ότι και μέσω social media είδαν ότι οι περισσότεροι αλληλοδουλεύονται μεταξύ τους με επιφανειακό τρόπο τότε η αντίδραση των άλλων στα λεγόμενα είναι ότι όντως έτσι είναι, ότι στη σημερινή εποχή την προσοχή τραβάει η επιφανειακότητα μέσα από το διαδίκτυο, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτούν τις δουλειές τους και αδιαφορούν, ότι υπάρχει έλλειψη χρόνου, ότι κυριαρχεί η εκμετάλλευση, ότι θέλει προσπάθεια αλλά πάνω-κάτω έτσι είναι, δύσκολα τα πράγματα. Όταν τολμήσει να μιλήσει κάποιο μοναχικό άτομο, όχι παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τέλειο ή ότι το εκμεταλλεύονται ούτε κατηγορώντας τους άλλους, απλώς αν τολμήσει να αρθρώσει λέξη περί της μοναξιάς του τότε αντιμετωπίζεται ευθύς αμέσως ως κλαψιάρικο άτομο που ψάχνει να προσκολληθεί, ότι ίσως να μη θέλει πραγματικά την παρέα των άλλων γι' αυτό και δεν την έχει, ότι δεν ακολουθεί τη ροή των πραγμάτων, ότι είναι κλειστός χαρακτήρας, ότι δεν ανοίγεται και διάφορα τέτοια. Του προτείνουν ακόμα και να ψάξει να βρει παρέες μέσω διαδικτύου, τη λύση δηλαδή την οποία απέρριψαν στην πρώτη περίπτωση, όταν συνομιλούσαν με τους ανθρώπους που τους λέγανε ότι την πάτησαν από παρέες που έκαναν από τα σόσιαλ μίντια και συμφωνούσαν περί επιφανειακών σχέσεων στο διαδίκτυο και τέτοια. Δηλαδή στο μοναχικό άτομο βγαίνει αμέσως η ''διάγνωση'' χωρίς καν να ξέρεις τον άλλο: Κλάψας, μονόχνοτος, κλειστός, βλοσυρός, ανίκανος, της προσκολλήσεως, σιωπηλός, χωρίς δεξιότητες κοινωνικές. Τώρα πώς μπορεί ένα άτομο να έχει περάσει άπειρα χρόνια μόνο, μην ενοχλώντας αλλά αν μιλήσει για τη μοναξιά του να θεωρείται πως είναι της προσκολλήσεως κι ότι ψάχνεται να προσκολληθεί, σχήμα οξύμωρο, πώς βγαίνει αυτό το συμπέρασμα ειλικρινά απορώ. Έχω καταλήξει ότι είναι απλώς η κακία κάποιων ανθρώπων για τους μόνους ανθρώπους που οδηγεί σε τέτοια συμπεράσματα. Το party freak άτομο θεωρείται εξ ορισμού πληγωμένο από τις εμπειρίες του κι ότι υπάρχει πολύ εκμετάλλευση εκεί έξω αλλά τουλάχιστον ζει τις εμπειρίες του και μέσω αυτών ενδυναμώνεται. Ο μοναχικός άνθρωπος που δεν έχει εμπειρίες θεωρείται αμέσως ανίκανος να φτιάξει τρόπους να ζήσει εμπειρίες, ότι όλα του προσφέρονται στο πιάτο κατά κάποιον τρόπο αλλά αυτός αρνείται, ότι δεν επιθυμεί κατά βάθος άρα δεν έχει. Ότι με λίγη προσπάθεια όλα γίνονται. Αυτό για μένα είναι υποκριτική στάση. Δηλαδή στην περίπτωση του εξωστρεφούς ατόμου που διαφημίζει την καλοσύνη του κι ότι πέφτει πάντα θύμα των περιστάσεων δεν θα πουν ποτέ ''ξεκίνα να μιλάς στους γείτονές σου και θα έρθουν και οι παρέες''. Αντίθετα αν το εξωστρεφές άτομο πει ότι το εκμεταλλεύτηκαν και οι γείτονές του ξέρω γω, οι άλλοι θα το σιγοντάρουν λέγοντας κάτι τύπου ''ε, τι περιμένεις, έτσι είναι, ζηλεύουν οι γείτονες, τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται''. Το εσωστρεφές άτομο θα το θεωρήσουν εξ ορισμού ανίκανο έστω και να πει μια καλημέρα στους γείτονές του. Βγαίνει δηλαδή αμέσως το πόρισμα. Δηλαδή αποκλείεται σύμφωνα με τη λογική της πλειοψηφίας ένα εσωστρεφές άτομο και να μιλάει στους γείτονές του όταν τους δει, και σε άπειρες εκδηλώσεις να πηγαίνει, και να μην κλείνεται σπίτι του, και να έχει γνωστούς με τους οποίους συναναστρέφεται αν τύχει και βρεθούν, και να το χαιρετούν και να χαιρετάει, απλά να έχουν χαθεί οι φιλίες του στο πέρασμα των χρόνων και να μην κάνει άλλες γιατί όλα δυσκολεύουν όσο μεγαλώνει. Και πάνω κάτω τα ίδια και στον έρωτα. Όχι, ο εσωστρεφής είναι πάντα σύμφωνα με τη ''σοφή'' γνώμη της πλειοψηφίας ο ανίκανος να κάνει μια συζήτηση, που ντρέπεται και τραυλίζει ή που κάθεται στη γωνία με το κεφάλι σκυμμένο ή έχει χαζό βλέμμα ή λόγω των ερωτικών του ελλείψεων βλέπει άνθρωπο που τον ελκύει κι είναι έτοιμος να ορμήξει με creepy βλέμμα. Κι επιπλέον κακοντυμένος και απεριποίητος. Και ψάχνει να προσκολληθεί κιόλας. (παρ' όλο που ζει διακριτικά και μοναχικά τη μισή του ενήλικη ζωή ας πούμε). Όλα τα κλισέ μαζί. Οι υπόλοιποι που κάνουν σχέσεις εύκολα και σκοτώνονται κάθε μέρα μες στις σχέσεις τους και φτάνουν στο μη παρέκει είναι οι ''φυσιολογικοί''. Τέλος, επειδή όλοι μας κοιτάμε την ψυχή του άλλου και την καλοσύνη του και την επικοινωνία πρωτίστως και καθόλου την εμφάνιση θα ήθελα να μνημονεύσω τα λόγια που είχαν πει σε έναν πολύ καλό μου φίλο κάτι άτομα παλιά, γυναίκες και άντρες. Ότι πρέπει να αλλάξει εμφάνιση, του είχαν κάνει μάλιστα και συγκεκριμένες στυλιστικές προτάσεις. Αδυνάτισμα, κούρεμα, γενικά στυλ ρε παιδί μου, να γίνει άλλος ένας πλαστικός Ken, Barbie Toy. Και τούς έδωσε την αποστομωτική απάντηση: ''Όχι παιδιά, δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς εγώ δεν έχω φίλους''. Και τους ρούπωσε. Ο συγκεκριμένος ήταν μια ζωή ταγμένος σε συγκεκριμένο είδος μουσικής, δούλευε και πάνω σε αυτή τη μουσική κι είχε συγκεκριμένη εμφάνιση. Και φυσικά του είχαν προτείνει να φτιάξει και social media για να μη δείχνει ότι ''κατέβηκε από τα βουνά'' όπως ήταν η χαρακτηριστική φράση τους. Αφιερώνω αυτή μου την εξομολόγηση- παρ' όλο που μιλάει και για μένα- σε αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο που μου λείπει πολύ και που σε λίγες μέρες κλείνουν τέσσερις μήνες απ' όταν η ψυχή του πέταξε ελεύθερη, έφτασε ψηλά και τρύπησε τον ουρανό και συνεχίζει το ταξίδι της σε έναν άλλο, ίσως καλύτερο κόσμο.