ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σόρρυ για το κατεβατό αλλά πρέπει να εξηγήσω το στόρυ.Πριν ένα χρόνο περίπου έβγαινα με ένα "παιδί", συνομίληκο, άνω των τριάντα και οι δύο. Διαφορετικοί άνθρωποι σε πολλά πράγματα. Ήμασταν ας πούμε στο ξεκίνημα μιας "σχέσης" (ολοκλήρωση σχέσης δεν είχε παίξει ωστόσο, για να συννενεούμαστε αλλά μόνο τα υπόλοιπα), είχαμε βγει κάποια ραντεβού, συμπεριφερόμασταν λες και ημασταν μαζι (βασικά και οι δύο θεωρούσαμε ότι ήμασταν μαζι). Ώρες ώρες συμπεριφέρονταν κάπως μαλακισμενα (διάφορα), καταλαβαίνω ότι δεν μου κάνει για τον οποιον λόγο και του λεω ότι δεν θεωρώ ότι ταιριάζουμε και δεν χρειάζεται να ξανασυναντηθούμε. Το δέχεται, αν και φάνηκε οτι δεν το περίμενε. Μετά από καμιά πενταριά μέρες μου στέλνει μήνυμα να βγούμε για φαγητό, να μου εξηγήσει κάποια πράγματα και σε στυλ να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Βγαίνουμε, προσπαθεί να κάνει ότι δε συμβαίνει τίποτα και στην ουσία τον "αναγκάζω" να μιλήσει: δηλαδή του είπα (το νόημα), αφου μετά το φαγητό πηγαμε για ποτό, και περνουσε η ωρα και δε μιλούσε "ήθελες να μιλήσεις, ακούω, μην προσπαθείς να το αποφύγεις".Επειδή δυσκολευεται να μιλά αλλά προσπαθεί μέσα από πράξεις να αναγνωρίζει λάθη, πιέστηκε λίγο αλλά μίλησε, στην ουσία μου ζήτησε δευτερη ευκαιρια. Με τα πολλά του δίνω δεύτερη ευκαιρία. Μετά από λίγες μέρες, κάνει καποιες βλακειες πάλι, τα προσπερναώ, ενα βραδυ όμως κάνει μια παραπάνω βλακεία, και ενώ φεύγω στενοχωρημένη, αγχωμένη κτλ. Μου λέει ωστόσο στείλε μου όταν φτάσεις, στέλνω, καληνυχτιζόμαστε, οκ. Την επόμενη μέρα, για να του δείξω ότι δεν μένω στις χοντράδες του και καλής θελήσεως ενώ εφταιγε, του στέλνω μηνυμα μεσημερι πως παει η μερα του. Μου απαντά ένα τρέχω, θα τα πούμε μετά. Δεν μιλάμε και δεν ξαναεπικοινωνούμε τις επόμενες μέρες. Εγώ αποφασίζω ότι αφού την δεύτερη ευκαιρία δεν την αξιοποίησε σωστά, ότι επειδή δεν μου κάνει σε κάποια πράγματα και αφού έπρεπε να επικοινωνήσει δεν επικοινώνησε ότι τέλος. Μετά από καμιά δεκαρια μέρες από εκείνο το βράδυ εμφανίζεται πάλι με μην. Από εκεί και μετά συνεχισαν τα μηνύματα, οι αναπάντητες. Σταματά λίγο το καλοκαίρι. Α΄πο Σεπτέμβριο μεχρι τώρα στέλνει συνέχεια, δεν απαντώ σε κάτι μιας και δεν βρισκω το λόγο, αλλά και για να μην παρει θάρρος. Σταδιακά τα μηνύματα έχουν εξελιχθεί σε μία ανοικτή κατάθεση, αναγνωρίζει τα λάθη του, ζητάει να τον καταλάβω, δηλώνει ότι αυτός πιστεύει οτι ταιριάζουμε και δεν με εκτίμησε όπως έπρεπε τότε γιατί ήταν σε μία περίεργη φάση, ζητά τι θα μπορούσε να κάνει για να μου αποδείξει ότι αναγνωρίζει τα λάθη του και ζητά συνέχεια να βρεθούμε για ένα καφέ να τα πούμε. Εγώ δεν έχω απαντήσει σε τίποτα από αυτα.Αποκορύφωμα σήμερα που με πήρε τηλ. χωρις απόκρυψη. Δεν το σήκωσα και γιατί δεν ήθελα αλλά και γιατί είμαι στο νοσοκομείο.Τις προάλλες σε συζήτηση με την κολλητή για την περίπτωση του και στην σκέψη μου ότι δεν θέλω μεν να του δώσω ελπίδες αλλά έστω ανθρώπινα (παρόλο που δεν μου είχε συμπεριφερθεί σωστά, υπάρχουν πράγματα και λάθη που νομίζει ότι δεν ξέρω ότι τα έκανε και δεν είναι μες στα λάθη που αναγνωρίζει γιατί νομίζει ότι δεν τα είχα πάρει πρέφα αλλά από διακριτικότητα δεν τα είχα σχολιάσει) να του δώσω την ευκαιρια να μιλήσει ως άνθρωπος σε ένα καφέ, γιατί ίσως και αυτή η εμμονή και επιμονή του ασυνείδητα να με κρατάει πίσω. Από μέρους μου δεν υπάρχει θέμα επιστροφής. Απλά αυτές τις άγιες μέρες μπήκα πιο έντονα στην σκέψη να αφιερώσω κάποια ώρα να βγω για ένα ρημαδοκαφέ μαζί του να του δώσω την ευκαιρία να βγάλει ότι έχει να πεί και εγώ να είμαι στυλ ψιλομούγκα, γιατί δεν θέλω να μάθει και τίποτα για το πως είναι η ζώη μου τώρα, διότι έχει αλλάξει σε όλα κατά πολύ εκτός από τα προσωπικά.Δεν θέλω να του δώσω ελπιδες όμως με αυτό. Αυτός δείχνει να έχει ελπίδες παρόλο ότι δεν ανταποκρίνομαι.Τι θα κάνατε στη θέση μου;Ευχαριστώ που με διαβάσατε, οποιαδήποτε γνώμη δεκτή.