ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το θέμα έχει ως εξής έχω μια παιδική φίλη την οποία και αγαπώ πολύ όμως συνέβει κάτι και νιώθω άσχημα απέναντί της, δλδ νιώθω άσχημα που σκέφτομαι άσχημα για εκείνη. Που λέτε είχα πάει σπίτι της για καφέ και ήταν και η μαμά της και της είπα περιχαρής πως δήλωσα να πάω στο Παρίσι με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής για νέους για περίπου 10 μέρες και πως μου κάνανε δώρο τα χρήματα οι γονείς μου (η συμμετοχή ήταν 150 ευρώ διαμονή και ημιδιατροφή για 10 μέρες, δλδ όχι ιδιαιτέρως ακριβά) και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, εκείνη δεν είπε τίποτα δεν έδωσα σημασία, όμως η μητέρα της, η οποία επίσης με γνωρίζει από παιδί μου λέει "ε ναι εμάς όμως μη μας τα λες αυτά και ζηλεύουμε που δεν μπορούμε να πάμε". Ένιωσα άβολα και σιώπησα. Τελικά πηγαίνοντας Παρίσι κι αφού γύρισα ούτε που με ρώτησε πώς πέρασα κι αν μου άρεσε κλπ. Εννοείται πως δεν το συζήτησα καν μαζί της για να μην την κάνω κι αισθανθεί άσχημα. Και οι δύο μας δουλεύουμε και δεν είμαστε από "ευκατάστατες" οικογένειες, απλώς εγώ τα ξοδεύω έτσι τα χρήματα μου, εννοώ σε ταξίδια κι εκδρομές ενώ εκείνη μαζεύει για το μεταπτυχιακό της. Κι αν το πάμε εκεί το θέμα εγώ δεν μπορώ να κάνω το μεταπτυχιακό που θέλω καθώς δεν έχω τα χρήματα, αλλά οκ. Κάνουμε παρέα εδώ και 16 χρόνια και μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό το περιστατικό, δεν θα ήταν πιο λογικό να χαρεί για μένα; Εγώ χάρηκα πάρα πολύ και ειλικρινά όταν μου είπε πως τη δέχτηκαν για το μεταπτυχιακό που δήλωσε. Τέσπα, από τότε σκέφτομαι δύο φορές προτού της πω κάτι ευχάριστο που μου συμβαίνει και μερικές φορές δεν της τα λέω όλα και αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό!