ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι με έναν άνθρωπο εδώ και 1,5 χρόνο.Περνάμε πολύ όμορφα,ταιριάζουμε σχεδόν σε όλα, ειναι εξαιρετικός, ιδιαίτερος, με πολύ καλούς τρόπους, αρκετά εμφανήσιμος, καλλιεργημένος ,έξυπνος, ηλικία 30+.Εγώ από την άλλη είμαι δυναμική, αυτόνομη, δραστήρια, υπερβολικά κοινωνική και αυτό που λένε "η ψυχή της παρέας", ηλικία 30+ κι εγώ.Το πρόβλημα είναι ότι ζηλέυω πάρα πολύ και προσπαθώ να μην το δείχνω, μέσα μου όμως υποφέρω.Λόγω της δουλειάς του, έρχεται συχνά σε επαφή με γυναίκες κι εγώ τρελαίνομαι και μόνο στη σκέψη.Σαν άνθρωπος δεν έχω πρόβλημα αυτοπεποίθησης, αφού ξέρω τι είμαι, τί αξίζω και πόσο αρέσω γενικά.Αν ερχόταν π.χ μαζί μου όταν βγαίνω μόνο με φίλες, θα έβλεπε κι ο ίδιος ότι αρέσω πολύ και ότι δεν περιορίζονται οι άλλοι μόνο στις ματιές.Όταν είμαστε μαζί όμως, δεν τολμάει κανείς να με κοιταξει, απο σεβασμό; από φόβο; Δεν ξέρω.Από την άλλη,ούτε κάθομαι και να του λέω ποιος με φλέρταρε, γιατί θεωρώ ότι είναι δεύτερο για μια γυναίκα να προσπαθεί να δείξει την αξία της έτσι.Πώς να τον κάνω να ζηλέψει λιγάκι ακίνδυνα και χωρίς να του δημιουργηθούν αμφιβολίες, για την πίστη μου απέναντί του; Ετσι μωρέ, για να πάρω κι εγώ λίγο τα πάνω μου από τον άνθρωπο που αγαπώ κι όχι από τους τρίτους.