ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξομολογουμαι οτι ζηλευω τρομερα. Ειμαι σε μια σχεση τριων ετων με το αγορι μου και ακομα ζηλευω θανασιμα. Σε μη φυσιολογικα επιπεδα το καταλαβαινω και εγω η ιδια δηλαδη ευτυχως και το κραταω μεσα μου. Δε δειχνω η τουλαχιστον προσπαθω να μη δειξω τιποτα για να μην τον περιοριζω. Ακομα οταν βγαινει με παρεα και θα ειναι και καμια κοπελα εκει τρελαινομαι στη σκεψη οτι θα μπορει να γελαει με τα αστεια της η να τον αγκαλιασει και να τον ακουμπησει εστω και λιγο. Οκ ναι εχω προβλημα! Το ξερω το αποδεχομαι και σκαω μονη παρεα με την παρανοια μου! Στην τελικη εγω βασανιζομαι αλλα τι να κανω ειμαι πολυ ζηλιαρα και κτητικη!