ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζηλεύω. Ζηλεύω όλους τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους καταξιωμένους μουσικούς, ηθοποιούς...ζηλεύω αυτούς που την ώρα που έπρεπε να διαβάσουν, είχαν τη πειθαρχία και διάβασαν. Είχαν τα κότσια και στρωθηκαν. Ζηλεύω όλους τους συνομήλικους μου που έχουν στρώσει ένα δρόμο. Που μπορούν έστω και ας μην έχουν δουλειά να στείλουν κανονικά ένα βιογραφικό γιατί πλοιρουν τις προϋποθέσεις πρόσληψης. Το κακό είναι ότι ζηλεύω ηλίθια. Ζηλεύω το όνομα. Ζηλεύω όταν θα βρεθώ με μια κοπέλα που θα μου πει σπουδάζω ή είμαι γιατρός. Γιατί η νερομυαλη ζηλεύω το όνομα. Μέχρι και σε αυτή την ηλικία που έφτασα, τα 25, είμαι τόσο ανώριμη που θα ήθελα να δώσω ιατρική μόνο για το όνομα. Ζηλεύω αυτούς που επιτελούν λειτούργημα! Εκείνους που ξέρουν τι θα κάνουν στη ζωή τους, που έχουν πάθος για αυτό που σπούδασαν και διαβάζουν κάθε μέρα. Εγώ τελείωσα πανεπιστήμιο με όχι αναγνωρισμένα δικαιώματα μόνο και μόνο για να πω πήγα σε πανεπιστήμιο. Να κοκορευομαι. Αχ το ξέρω είμαι τρομερά ηλίθια. Τουλάχιστον έχω τη συναίσθηση και το καταλαβαίνω. Επηρεασμένη απ το περιβάλλον του σπιτιού μου λέει, γιατροί, μεγάλωσα με λάθος ιδέες. Μου φυτευτηκε η ιδέα της μεγαλομανίας όσον αφορά τις σπουδές. Ευτυχώς, την κρύβω καλά. Αλλά τώρα τι; τι μου μεινε;; τι είμαι;; μια 24χρονη με ταλέντο στη μουσική που ούτε αυτό το φτασα στο τέλος γιατί θέλει διάβασμα, τεμπέλα, με έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού ακόμα και σε αυτή την ηλικία, απελπισμένη. Χωρίς κανένα πάθος και καμιά όρεξη για κάποιο επάγγελμα ακόμα και τώρα. Μόνο το κόλλημα. Όνομα γιατρού. Τι ηλίθια