ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω ζήσει έναν έρωτα. Είμαι μικρός ξέρω, 21 ετών αλλά δεν έχω βιώσει ένα τέτοιο δυνατό αίσθημα μαζί με έναν άλλο άνθρωπο... Καλά-καλά δεν έχω βιώσει καν σχέση δηλαδή. Νιώθω πως συνεχώς δεν αρέσω και τρώω τα μούτρα μου όλη την ώρα. Δεν είναι ότι είμαι άσχημος ή κάτι τέτοιο. Στο κάτω-κάτω "η ομορφιά είναι υποκειμενική" θα πεταχτεί κάποιος. Το ξέρω καμάρια μου... Είναι και υποκειμενική δεν αντιλέγω! Αλλά νιώθω να βρίσκομαι σε κενό. Όλη μέρα κούραση, τρέξιμο, διάβασμα, πτυχιακή κ.λπ. και στο τέλος της ημέρας δεν σε περιμένει κανείς, ούτε εσύ περιμένεις κάποιον... Σπίτι, υπολογιστής, φβ-youtube, άντε και καμία μπύρα με κάποια παρέα και όλα καλά και να 'χαμε να λέγαμε...Από την μία λέω σιγά ας συμβιβαστώ με αυτό και άλλοι είναι μόνοι και δεν κάνουν σαν πεντάχρονα παιδάκια αλλά από την άλλη πως και γιατί να καταπιέσεις ένα τόσο ωραίο αίσθημα που νιώθεις ότι θα νοηματοδοτεί πολύ δυνατά τη ζωή σου; είναι ανούσιο εν τέλει να το καταπιέσεις... αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι αξιόλογο σε αυτό το κομμάτι... Θα πείτε πάλι "θα βρεθεί κάτι και για 'σενα", "κινήσου, ψάξε, γίνε πιο κοινωνικός, τόλμηρός κ.λπ.". Τα έχω ακούσει ξανά και έχω προσπαθήσει... Μάλλον έφαγα κατάρα, δεν ξέρω τι να πω :p