ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληινή. Δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό, τουναντίον. Επιχειρώ να τη γράψω γιατί δεν μπορώ να μιλήσω και να μη με βρίσουν.Ειμαι το θύμα του αιώνα. Σπουδαγμένη, μορφωμένη, αλλά αμόρφωτη κοινωνικά. Ζω σε ενα σπίτι όπου επειδη ειμαι γυναίκα, την ακούω συνέχεια από τη μάνα μου, ενώ ο αδελφός μου δεν ακούει τίποτα. Όλο μου ζητουν πραγματα και υποχερωσεις, με αποτελεσμα να δουλευω απο τα 20, μαζι με σπουδες για να μην "ντρεπονται" για μένα, να με ταίζουν συνεχεια μαλακιες και παχυντικα φαγητα, όσες φορες να επιχειρω "δίαιτα" να με ξεφτυλίζουν και να μ λενε "τι είναι αυτα τα πραγματα, χαλας τα λεφτα σε αηδιες", όπου το μονο που εχω παρει ειναι μαρουλι (0,50 λεπτα), και κοτοπουλο σκετο καθαρο (5 ευρω).Ολο διαβαζω και σπουδαζω ηλιθια πραγματα για να χαιρεται το σοι και να καμαρωνουν οι γονεις, ενω εχω αδιαμφισβητητο υπερ-ταλεντο στο χορο!!!! Χορευω απιστευτα χωρις να εχω διδαχθει, μιας που η οικογενεια μου με σταματησε απο το χορο πολυ μικρη.Εχει καλιεργηθει μια εντυπωση οτι εγω πρεπει να παιζω, να ταχταριζω, να προσεχω οποιοδηποτε μικρο παιδι ερχεται στο σπιτι, ανηψι, συγγενης, γειτονας, γεγονος που αυτοματως με βαζει στη θεση της ασχημης γεροντοκορης, μιας που ειμαι σε ηληκια που πρεπει να βγαινω και να π*διεμαι, (sorry κιόλας), με αρσενικα και όχι μόνο της ηλικίας μου, και όχι να νταντευω καθε τι κινείται....Οταν μενω σπιτι και δουλευουν οι γονεις, μαζευω τα αποφαγια του αδελφου, τα χαρτακια του αδελφου, τα σκουπιδια του αδελφου, τα πιατα του αδελφου, τα όλα του αδελφου γιατι δε σηκωνει ουτε πιρουνι!!!!! Ειμαι 26.. Εχω καταθλιψη και υπερκόπωση... Ξυπνω αργα, αφου εληξεξ η συμβαση στη δουλεια, και εχω λιγο χρονο για ξεκουραση τα τελευταια 9 χρονια!!!! Επειδη κοιμαμαι, με λενε τεμπελα.....!!! Συνεχεια.. Με βριζουν και με ξεφτυλιζουν..Τον αδελφο οχι... Ξυπναει πιο μετα και εχει κανει το 1/4 απο οτι εγω...Ζω στο 1938. Οπου οι γυναικες δεν εχουν φωνη, ο αντρας θεωρειται αφεντης. Αν ντυθω καπως "γυναικεια", θα μου γαμησουν τη ζωη με τα βλεμματα.Εχω ενα αγορι που δε με σεβεται γρι, γιατι απ'ότι καταλαβα δεν ειμαι σαν τις αλλες εξω.. Με κολαν, βυζια στη φορα, γοβες κ.λπ... Ειμαι λιγο πιο girly style, οχι απαραιτητα απειδη μαρεσει.. Απλα αυτο ισορροπει τον "εξω"(κοινωνικη ζωη) και το "μεσα"(οικογενεια) κόσμο.Ποναω φριχτα!!! Παντου.. Στην πλατη και στο στομαχι.. Στα ποδια.. Εχω διαβαζει τα αρθρα του αιωνα... Ολα ψυχωσωματικα... "βαρη που σηκωνω και δεν τα θελω", "θελω να παω καπου και δεν παω", "πραγματα που θελω να πω και δεν ειπα", μερικες απο τις γνωματευσεις...Σκαω... Που να μιλησω και που!!Δεν μπορω να φυγω γτ νιωθω τυψεις.. Οτι αφηνω την οικογενειακη εστια.Δεν μπορω να χωρισω (και μαλιστα με επωδυνο τροπο οπως θα του αξιζε με τοσα που μυ εχει κανει), γιατι νιωθω τυψεις και φοβαμαι οτι θα βρει αλλη υπερ0γαματη και κουκλα και θα πεθανω.. Και φοβαμαι τον πονο...Χορευω, και οποτε χορευω ανοιγει η πορτα του δωματιου! Λες και μυριζονται τη χαρα μου... Ντροπιαζομαι και σταματω!!!Μια διαρκης κατακραυγη, ενας διαρκης φοβος, μια διαρκης καταπιεση, ενα διαρκες πνιγμενο κλαμμα. λες και ζω στο 1938. Εγω μια κοπελα που μαχομαι καθημερινα, που κανω κηρηγμα σε γνωστες και φιλες να ειναι ανεξαρτητες και να πατουν στα ποδια τους, εγω που εξω απο το σπιτι με ζηλευουν ολες για τις γνωσεις, την ομορφια, τις επαγγελματικες μου επιτυχιες...Εγω λοιπον, ζω διπλα ζωη... Εξω προτυπο, μεσα ενα τίποτα. Η τελευταια.. Και που; Στο 2014.Ντροπη!!! Εγω βοηθεια δεν παιρνω.. Επρεπε να ξυπνησω νωρις.. Αλλα και τωρα αργα δνε ειναι...Εσεις διαβαστε και φυγετε.. Ζηστε τη τη ρημαδα... Γιαυτο σας τη δωσανε...ΖΩΗ τη λενε!!!Φιλια!