ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα ανακάλυψα την στήλη σας. Και αποφάσισα να γράψω κι εγώ τη δική μου ιστορία, μιας και η αυριανή ημέρα που θα ξημερώσει, είναι μια μέρα που αν είχα την ευκαιρία, θα την προσπερνούσα. Νιώθω περίεργα αλλά λόγω της ανωνυμίας είναι πιο εύκολο.Η σύντομη ζωή μου (26 ετών) είναι μια περιπέτεια τυχερών και άτυχων ατυχημάτων.Πότε μου δεν πίστεψα ότι όσα συμβαίνουν, συμβαίνουν έτσι.Όχι δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω στο πεπρωμένο.Κάποιος σου δίνει την μοιρασιά και εσύ επιλέγεις πως θα παίξεις.Από μικρός η απειλή του θανατού με περιτρυγύριζε. Γεγονός καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξη της ψυχοσύνθεσης μου.Σε πολύ μικρή ηλικία, μόλις στα 8, μπαίνοντας στο σπίτι μας, βρήκα με την θεία μου, την μητέρα μου κρεμασμένη. Μια εικόνα που με στοιχειώνει.Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη πια, μόνο το χάδι της και την θλιμμένη έκφραση της. Ο πατέρας μου σκοτωθηκε όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα. Η μητέρα μου μετά τον θανάτο του, παρουσίασε διπολική διαταραχή και τον αγώνα όπως το είδατε πιο πάνω τον έχασε. Έτσι καταλήξαμε εγώ και η κατά 2 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου να μεγαλώσουμε με τους θείους μας. Δύο υπέροχοι άνθρωποι που μας έδωσαν όλη τους την αγάπη και την ανθρωπιά τους προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγωμένες μας καρδιές.Η αδερφή μου στα 13 της χρόνια κάνει απόπειρα αυτοκτονίας βουτώντας στο κενό. Για άλλη μια φορά γίνομαι αυτόπτης μάρτυρας μιας τραγωδίας και αποκομίζω επιπλέον εφιαλτικές εικόνες. Παρ'όλα αυτά, ευτυχώς δεν είχε την μοίρα της μητέρας μου. Επέζησε και μάλιστα σήμερα είναι υγιής σωματικά και πνευματικά και μεγαλώνει το δικό της μωράκι, παντρεμένη με έναν ανθρώπο που αγαπά αληθινά.Στα 18 μου χάνω την θεία μου από καρκίνο. Έξι μήνες μετά φεύγει και ο θείος μου από ανακοπή. Όλοι ξέραμε ότι ήταν ανυπόμονος να τη συναντήσει... Σαν να ευχόταν να πεθάνει και συνέβη.Καλούμαι για άλλη μια φορά να διαχειριστώ σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα το πένθος. Το πένθος για τους δύο ανθρώπους που μας μεγάλωσαν σαν γονείς και που χάριν σε αυτούς δεν καταλήξαμε σε κάποιο ορφανοτροφείο. Για εκείνους τους ανθρώπους, που είχαν μια (φυσική) κόρη -την οποία λατρεύω, τόσο όσο και την αδερφή μου!- και που ποτέ δεν μας έκαναν να αισθανθούμε ότι μας αγαπούσαν λιγότερο από εκείνη γιατί πολύ απλά αυτό δεν ίσχυε. Η ζωή μου προχωράει. Πολλές οι πληγές, πολλές οι προσπάθειες να βρω γαλήνη, κάθαρση. Προσπάθησα να κάνω πράγματικα για μένα, πήγα σε ψυχολόγο, εκπλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, αφοσιώθηκα στις σπουδές μου, βρήκα μια ικανοποιητική δουλειά, δοκίμασα (ανεπιτυχώς) να κάνω σχέσεις, να συνδεθώ με κόσμο. Δημιούργησα ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους που μπήκαν ξαφνικά στον δρόμο μου. Φιλίες που νιώθω ευλογία που έχω και ακόμα για αυτούς που στην πορεία έχασα.Πριν κλείσω τα 23 μου, συμβαίνει κι αυτό που τόσο ήθελα. Να ερωτευτώ πραγματικά. Γνωρίζω έναν άνθρωπο-κινητήριο δύναμη. Έναν άνθρωπο που με γοήτευσε βαθιά. Μια ψυχή που όμοια της δεν είχα γνωρίσει. Το δεσιμό μας ήταν εξ'αρχής σφοδρό. Η αμοιβαιότητα των συναιθσημάτων και η πλήρης συναισθηματική μας ταύτιση ήταν συγκλονιστική.Ήταν στην ηλικία μου, μα έμοιαζε τόσο ώριμος και διαφορετικός από τους υπόλοιπους συνομίληκους μου. Ένα πλάσμα λαμπερό, λαμπερό από την γενναιοδωρία του, το χαμόγελο του, το χιούμορ του, την δοτικότητα του, την σκέψη του, την ωριμότητα και την αντίληψη του.Περνούσε ο καιρός και κάθε μέρα με έκανε να τον κοιτώ σαν παιδί. Το συναίσθημα του θαυμασμού είναι λίγο για να αποδώσει επαρκώς αυτό που ένιωθα για εκείνον. Ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ένα δώρο. Ότι είναι η ανταμοιβή μου για τον πόνο μου. Το καταφύγιο μου. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ο άνθρωπος που αγάπησα και αγαπώ και θα αγαπώ περισσότερο από κάθετι άλλο στη ζωή μου. Περισσότερο και από το οξυγόνο που αναπνέω. Ο άνθρωπος που με έκανε να νιώθω τόσο δυνατό ώστε να μπορέσω να παρατήσω τα πάντα και τους πάντες δίχως δεύτερη σκέψη αν μου το ζητούσε.Είχαμε επέτειο 2 χρόνων Δευτέρα και επειδή θέλαμε να το γιορτάσουμε για τα καλά, αποφάσισαμε να το κάνουμε Σάββατο. Και μάλιστα όχι στο σπίτι με φίλους, ούτε σε κάποιο μαγαζί.Αλλά σε μια ήσυχη παραλία που είχαμε ανακαλύψει (κοντά στην Ανάβυσσο) οι δυο μας. Με πολύ ποτό και ένα φορητό ραδιάκι. Ήρθε το Σάββατο, ξεκινήσαμε το απογευματάκι. Φτάσαμε στην παραλία, κάναμε βουτιές. Φάγαμε. Μιλούσαμε. Γελάγαμε. Όταν σιγά σιγά άρχισε να νυχτώνει, ξεκινησαμε να πίνουμε αλκόολ. Και πίναμε, και πίναμε και πίναμε...Ένα μπουκάλι ουίσκι και μερικές μπύρες. Για να γιορτάσουμε την πιο ευτυχισμένη σύνδεση που είχαμε την ευλογία να ζήσουμε. Για να τιμήσουμε και να ευχαριστήσουμε την μοίρα που "αποφάσισε" να μας ενώσει σε ανύποπτη στιγμή.Το πλάνο ήταν πως αν δούμε τα σκούρα, να κοιμηθούμε εκεί. Όταν το αλκόολ όμως μας κυρίευσε, η λογική ήταν απενεργοποιημένη. Η ωριμότητα εξαφανίστηκε. Γίναμε ξανά έφηβοι. Δύο χαζοχαρούμενα 15χρονα που είναι έτοιμα να κάνουν σκανδαλιά έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου.Μια σκανδαλιά που θα άλλαζε τη ζωή μας για πάντα...Πρώτες πρωινές ώρες και έχοντας καταναλώσει και την τελευταία σταγόνα αλκόολ που είχαμε, αποφασίζουμε να φύγουμε από την παραλία και να μπούμε στο πρώτο ξενοδοχείο που θα βρούμε μπροστά μας.Δεν μπορώ να θυμηθώ πόση ώρα ήμασταν στο αυτοκίνητο. Δεν έχω αίσθηση, αν ήταν είτε ελάχιστη είτε πολύ.Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα δυνατό τράνταγμα, ένα μεγάλο "μπαμ" και την εικόνα μέσα από τα παράθυρα που γύριζε και ξαναγύριζε.Το αμάξι ντελαμπάρισε. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εκείνον σε μια λίμνη αίματος με το κεφάλι γυρισμένο από την άλλη πλευρά και καρφωμένο στο τιμόνι και την φωνή μου ψιθύριζε: "Είσαι καλά;".Ξύπνησα στο νοσοκομείο και βλέποντας τις αδερφές μου και τον γαμπρό μου από πάνω μου να κλαίνε.Το μόνο που έπαθα ήταν να σπάσω το χέρι μου και μια ουλή στο μετώπο μου -την οποία έχω μέχρι σήμερα και θα την έχω για πάντα, επειδή το θέλω-.Όταν ρώτησα την αδερφή μου: "Ο Πέτρος;", ξέσπασε σε λιγμούς και άρχισε να με χαιδεύει λέγοντας μου: "Σε παρακαλώ! Έχεις εμάς! Σε παρακαλώ!".Άρχισα να της φωνάζω και να την ρωτάω γιατί μου τα λέει αυτά. Ένιωθα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ένα αίσθημα ασφυξίας που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ και την εικόνα της μητέρας μου να πέθαινει και να σκέφτομαι ότι αισθανόταν το ίδιο μαρτύριο και από την άλλη τον Πέτρο, να λέω πως δεν είναι δυνατόν να έχει φύγει. Ένας εφιάλτης που εναλασσόταν με σκέψεις-βομβαρδισμούς σε κλάσματα δευτερολέπτων... Έπαθα νευρικό κλονισμό. Δεν θυμάμαι και πάλι πολλά από μια στιγμή κι έπειτα. Ξύπνησα -μου είπαν- την επόμενη μέρα.Το μεγαλύτερο παράπονο της ζωής μου είναι ότι δεν κατάφερα να πάω στην κηδεία του. Δεν μου έδωσαν το δικαίωμα να αποχαιρετίσω τον ανθρώπο μου. Τον δικό μου άνθρωπο! Ένα γεγονός που με διέλυσε. Με ισοπέδωσε.Η ζωή μου τους πρώτους μήνες ήταν ΚΟΛΑΣΗ. Μια κυριολεκτική κόλαση. Με ανθρώπους που ήθελαν συνέχεια να με προσέχουν και εγώ από την άλλη, με μια αμείλικτη ανάγκη να μείνω μόνος. Να θρηνήσω. Να τα βάλω με τον Θεό. Με εμένα. Να με τιμωρήσω. Έκανα μια απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια και αλκόολ. Με πρόλαβαν στο τσακ και αυτό εξαιτίας του γαμπρού μου που μπουκάρε κυριολεκτικά στο στπίτι μου την κατάλληλη στιγμή όταν δεν έδινα σημεία ζωής. 'Επινα αλκοολ κυριολεκτικά από το πρωί, μέχρι το βράδυ. Δεν πλενόμουν. Δεν έτρωγα.Δεν ξέρω πραγματικά τι με κράτησε από το να μην επαναλάβω αυτή την πραξη. Από το να με σκοτώσω.Ίσως η εκδικητική μανία που είχε ξεσπάσει εναντίον του ίδιου μου του εαυτού. Το να με κάνω να υποφέρω. Να πληρώσω.Προς τα τέλη του χειμώνα που μας πέρασαν, το αυτοκαστροφικό αυτό κύμα, άρχισε κάπως να κοπάζει. Όχι όμως και ο πόνος και η απορία γιατί δοκιμάζομαι τόσο σκληρά από μικρός και γιατί ό,τι αγαπάω διεκδικείται από τον θάνατο.Οι αναζητήσεις μου και το πνευματικό αυτό το ταξίδι που θα με οδηγούσε στις απαντήσεις που γύρευα ξεκίνησαν για τα καλά τον Απρίλη. Λίγους μήνες πριν.Μίλησα με πνευματικούς. Ταξίδεψα. Μίλησα με ειδικούς. Σταμάτησα σταδιακά το αλκοολ (πολύ επώδυνη διαδικασία), διάβασα, διαλογίστηκα, ξαναπήγα σε ψυχολόγο, αρνήθηκα να λάβω φαρμακευτική αγωγή, επιστρατεύοντας έτσι συνειδητά όλα τα απόθεματα δύναμης που έκρυβα στη ψυχή μου. Προσευχήθηκα. Τίμησα δεκάδες φορές με ευλάβεια την μνήμη του, με πλήρη ευγνωμοσύνη και συγχώρεση προς τον εαυτό μου (η ακόμη πιο επώδυνη, ή μαλλόν σπαρακτική διαδικασία).Έχουν περάσει δυο μήνες από τότε, από αυτή την μάχη για να με κρατήσω στη ζωή και να προσπαθήσω να βρω τις απαντησεις στα ερωτήματα που με στοιχειώνουν. Κι όχι! Ακόμα δεν έχω καταφέρει τίποτα. Αλλά κατάφερα κάτι πολύ σημαντικότερο: Να συνειδητοποιήσω ότι αυτός ο αγώνας είναι ιερός και τον οφείλω πρώτα στον Πέτρο, στην μητέρα μου και μετά σε μένα και τις αδερφές μου.Αυριο κλείνει ένας χρόνος από την ημέρα που πέθανε ο άνθρωπος μου. Δεν μπορώ να πω ότι η ψυχολογία μου δεν είναι στα πατώματα, ότι δεν κλαίω ακόμα και τώρα που σας γράφω. Θα ήθελα να ξυπνήσω στις 2 Ιουλίου. Να μην αναγκαστώ να ζήσω και να επιτρέψω σε όλες αυτές τις μνήμες να με πάνε βήματα πίσω σε όλη αυτή την εξέλιξη που έχω σημειώσει τους τελευταίους μήνες με αίμα.Επίσης θα ήθελα να σας ζητήσω αναρίθμητα "συγνώμη" για όλο αυτό το κατεβατό και την μαυρίλα που μεταφέρει αλλά το έκανα για να καταλήξω κάπου.Παιδιά σας εκλιπαρώ: Ποτέ μα ποτέ να μην σταματάτε να λέτε και να δείχνετε πόσο πολύ αγαπάτε τους ανθρώπους σας.Δειξτε το με πάθος κάθε λεπτό.Ποτέ μην σταματάτε να αγαπάτε εσάς! Να σας συγχωρείτε. Παλέψτε για τη ζωή σας. Μην τα παρατάτε ποτέ.Μην κουκουλώσετε ποτέ τίποτα! Μια μέρα θα ξεφύγει και θα πάρει εκτάσεις που δεν μπορείτε καν να φανταστείτε. Ζήστε και αντιμετωπίστε με την σοβαρότητα και την βαρύτητα που του αρμόζει τον πόνο σας, τον φόβο σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να γκρεμιστεί, να φτασει στον πάτο. Γυρέψτε απαντήσεις. Ταξιδέψτε. Αν δεν μπορείτε διαβάστε!Επικοινωνήστε με ανθρώπους. Αγγίξτε τους! Φάτε μαζί τους. Φροντίστε τους. Αφήστε τους να σας αγαπήσουν. Μάθετε από αυτούς.Η ζωή είναι εξαιρετικά σκληρή όταν το θελήσει. Αλλά είναι και αστείρευτη. Είναι άγρια όμορφη αλλά ΟΜΟΡΦΗ.Σας εκλιπαρώ να ΑΓΑΠΑΤΕ πρώτα τους ανθρώπους σας και μετά εσάς και να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά! Να κοιτάτε γύρω σας!Αυτά ήθελα να σας πω. Τόσα έμαθα-μαθαίνω, τόσα μοιράζομαι.Για τον Πέτρο, την μόνη και μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου.Για την Ελένη.Τον Τάσο.Την Κατερίνα.Κ.Β.Υ.Γ.: Μην διανοηθείτε να οδηγέτε ποτέ, έχοντας πιει έστω και "δύο ποτηράκια". Να προσέχετε!