ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3 χρόνια και κάτι αναμειγμένος στους άρρωστους συγγενείς σου, φλομωμένος από ψέμα και αχαριστία. Άσχημη η ασθένειά σας, ψυχασθενείς, ακραία κληρονομικότητα, νομίζουν πως δεν φαίνεται όυτε στους γιατρούς όταν σε κλέινουν μέσα.Απ'εξω γυαλισμένοι και αστραφτεροί και μέσα σας τρώνε τα ίδια σας τα σκουλήκια. Στο δούλεμα και την καλοβολεψιά που σου προσέφερε η ασθένειά σου και σε έκαναν να την πιστέψεις ήμουν εκεί και αναρωτιόμουν πως δεν το έβλεπες τόσα χρόνια, κάποιες φορές έκανες το ίδιο και εσύ. Παραχώρησα δικαιώματα και έριξα εγωισμό για να είμαστε μαζί. Τώρα είσαι καλά, πάντα ήσουν απλά δεν θα σου πω ποτέ γιατί σε κάνουν έτσι. Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος για να δεις καθαρά. Ρίξε μια ματιά στα άτομα που είναι μαζί σου αυτή τη στιγμή χωρίς σύντροφο και θα καταλάβεις, δεν θα σε κάνω εγώ να τους σιχαθείς. Ο θεατρίνος ήμουν εγώ, όχι αυτοί. Μια αηδία και σιχαμάρα την οποία πίστευα πως δεν θα είχες ασπαστεί, δεν θα ήταν τα ινδάλματά σου η αχαριστία και η ειρωνεία, το μίσος και η απέχθεια. Λες ακόμη ψέμματα προσπαθώντας να με κάνεις να τσακωθώ πάλι και να με καταστρέψεις για άλλη μια φορά ψυχολογικά ενώ ταυτόχρονα με απομακρύνεις με την αφορμή της δεμένης οικογένειας και της αγάπης σου. Δεν ξέρω αν υπήρξε πια. Δεν πρόκειται να μάθω και πλέον δεν έχω τη δύναμη να σκεφτώ. Τώρα δεν έχεις ανάγκη βέβαια, πιστεύεις πως ο δρόμος άνοιξε, έτσι σε έκαναν πάλι να νομίζεις, σου άνοιξαν όπως λένε τα μάτια και τα φτερά και περιμένεις πως θα χαρώ να σε δω να πέφτεις, σε έκαναν καλά με το θέατρό μου. Κλεισμένη σε ένα φαύλο οικογενειακό άρρωστο κύκλο αρχίζεις και πιστεύεις πάλι πως θα σε τραβήξω να μην πετάξεις. Ότι περιμένω με το που θα σηκωθείς να σε ρίξω για να έρθω να σε ξανασώσω όπως σου λένε. Σας ακούω κάθε μέρα και μετά σε παίρνω για να μου πεις τα ψέμματά σου, να μου ρίξεις στάχτη στα μάτια γι'αυτούς. "-Πες του ότι το κάνεις για εκείνον..." "Δεν είναι για εσένα, θα σε ρίξει στα ίδια..." Τους ακούω χωρίς να το γνωρίζουν. Κάπου κάπου σε ακούω να τους λες με ανασφάλεια πως σε αγαπώ, πως δεν γίνεται να κάνεις τόσο λάθος... Ένα θα σου πω μόνο και κάποια μέρα θα με θυμηθείς. Ήμουν κοντά σου για να τα ανοίξεις και να φύγεις μακριά τους και γνώριζα πολύ καλά πως θα φύγεις κ από εμένα, αλλά όχι για να γίνεις εσύ το αρπακτικό σαν αυτούς. Απλά να έχεις το χαμόγελο που σου αξίζει, αυτό που είχες όταν σε γνώρισα και κάθε φορά που έβγαινες και με είχες να σου κρατάω το χέρι.Όχι για να σε δω να πέφτεις και να γελάνε πάλι για να έχουν κάτι να ασχοληθούν επειδή τους τρώει η άρρωστη και μίζερη ζωή τους. Λυπάμαι και πονάει που θα σε αφήσω, δεν αντέχω άλλη κόντρα, δεν αντέχω το "εσύ φταις, στα έλεγα εγώ, δε με άκουγες..., εσύ ήθελες να το παίξεις σωτήρας" ,κλασσικά... "χαχαχα... νομίζεις ότι θα έρθει να σε σώσει πάλι αυτός; " έτσι σου λέει το αίμα που σου χαρίστηκε πριν σε χώσει πάλι μέσα. Και μετά εκεί εσύ στη μαύρη τρύπα σου, να σε χώνουν βαθιά για να σε κάνουν να ψάχνεις να με βρεις για να σε σώσω πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναγυρίσω. Η για να σε βγάλω και να προσπαθήσεις να ξαναπετάξεις όταν θα έρθουν πάλι με το χαμόγελο και την μητρική φροντίδα να δουν "αν έγινες καλά" για να σου κόψουν πάλι τα φτερά. Πέταξε από τώρα μακριά... να αξίζει τουλάχιστον. "Εσύ; Ήρθες; Νόμιζα ότι δεν θα έρχοσουν πάλι... Μου είπαν πως..." -Σταμάτα.. ναι, εγώ είμαι.Φύγε όμως τώρα να γλυτώσεις... Άκουσέ τους, απλά αυτή τη φορά πέταξε τόσο ψηλά να μην μπορούν να σε αγγίζουν. Εγώ ήμουν πάντα.