ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου εκτός από μία που ούτε καν σύντομη δεν μπορεί να θεωρηθεί, τόσο λίγο κράτησε. Έκανα για πρώτη φορά έρωτα το 2006 με μια συμφοιτήτριά μου, ήμουν 22 ετών. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια , τον προηγούμενο χρόνο δηλαδή , μετά από τόσα χρόνια που ερωτικά ήμουν αόρατος ενώ με προτιμούσαν πάντα για συζητητή και μόνο, προσέγγισα μια κοπέλα μέσα από ένα κοινό ενδιαφέρον μας για κάτι. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, μου έλεγε διάφορα, με εμπιστεύτηκε, κάναμε και έρωτα. Εγώ έκανα έρωτα μετά από δεκαοχτώ χρόνια που είχα να κάνω. Εκείνη δεν ξέρω μετά από πόσο, δεν με ενδιαφέρουν άλλωστε αυτές οι λεπτομέρειες, ούτε οι πρώην του κάθε ανθρώπου (όπως ενδιαφέρουν πολλούς άνδρες που σκυλιάζουν με τις πρώην σχέσεις των συντρόφων τους). Δεν έβαζα ποτέ το σεξ ως προτεραιότητα παρόλο που ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις ερωτικά αόρατος, χωρίς σεξ σχεδόν για όλη την ενήλικη ζωή σου, να μην σου έχουν ρίξει ποτέ ούτε δεύτερη ματιά στη ζωή σου, σε όποια ηλικία κι αν ήσουν, κι όποια εμφάνιση κι αν είχες. Επειδή συνήθως λένε πως φταίει η εμφάνιση, άλλαξέ την, το έκανα κι αυτό. Πάντα ήθελα να γνωρίζω το άλλο άτομο καλά, να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης, δεν ήμουν ποτέ προδότης σαν κι αυτούς που βγάζουν στη φόρα μυστικά άλλων που τους έχουν εμπιστευτεί, μου άρεσε να μαθαίνω τα ενδιαφέροντα της άλλης, να ακούω τι έχει να μου πει όχι μόνο να μιλάω, χαιρόμουν πάντα όταν είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα αλλά ακόμα κι αν δεν είχαμε τότε έδειχνα ενδιαφέρον να μάθω για τα ενδιαφέροντα εκείνης που είχα απέναντί μου. Ήμουν φροντιστικός, πρόθυμος να τρέξω σε θέματα υγείας από το πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα και αυτό μού επισημάνθηκε από το πρόσωπο του ενδιαφέροντός μου ως αρνητικό του χαρακτήρα μου αλλά ας μην πω σε λεπτομέρειες για το πώς έγινε αυτό γιατί δεν θα γίνω πιστευτός, τι ακριβώς μου ειπώθηκε δηλαδή. Αναρωτιέμαι πού είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν βάζουν την εμφάνιση και το σεξ ως προτεραιότητα στη ζωή τους, που είναι μόνες και μόνοι επειδή οι άλλοι όλο θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν μόνο σεξουαλικά και αδιαφορούν για τα υπόλοιπα θέλω τους, που αναζητούν ευγένεια και καλοσύνη και δίνουν σημασία στην προσωπικότητα του άλλου αλλά όλο γαμώτο πέφτουν πάνω σε ''κακά παιδιά'' κι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έξω δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα αλλά εδώ μέσα αλλά και στο ίντερνετ γενικά αφθονούν. Δεν με ενδιαφέρει αν θεωρηθώ pick me boy, ο τρόπος ζωής και σκέψης μου αποδεικνύουν αν τα λέω όλα αυτά για να έχω κάποιο όφελος ή αν τα εννοώ.

Καλησπέρα, είμαι 25 ετών κοπέλα και δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα με κανέναν. Είναι πολύ δύσκολο να το σκέφτομαι κάθε μέρα και ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ κανείς στην ζωή μου. Εκτός αυτού έχω και πολύ παραπάνω κιλά. Εχω τελειώσει με τις σπουδές μου κάνω το μεταπτυχιακό μου, αλλά γενικά θεωρώ ότι είναι αχρείαστα όλα. Νιώθω χάλια με εμένα και με όλη την κατάσταση. Τον τελευταίο καιρό είχα πάρει απόφαση ότι πρέπει να ξεκινήσω διατροφή και γυμναστική και το προσπαθώ κάθε μέρα να μπορέσω να χάσω τα κιλά. Αλλά γενικά νιώθω πολύ μόνη μου. Και με βαραίνει ο περίγυρος μου.

Κατ' αρχάς, ξεκαθαρίζω το εξής: Η ζωή μου σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καλή. Θεωρώ, πάνω από τον μέσο όρο. Έχω την υγεία μου, οικονομικά είμαι σχετικά καλά, εργάζομαι, δεν αντιμετωπίζω κάποιο σοβαρό προσωπικό πρόβλημα, με την οικογένειά μου έχω καλές σχέσεις και η ζωή στο σπίτι είναι χωρίς προβλήματα, καυγάδες ή αντιπαραθέσεις και τέλος πάντων, έχω μια ''στρωμένη'', θα μπορούσε να πει κανείς, ζωή. Ποιο είναι το πρόβλημά μου; Χωρίς ασφαλώς να τρώγομαι με τα ρούχα μου, που λέμε, θα ήθελα να συμβεί κάτι, να ταράξει λίγο τα λιμνάζοντα νερά... Πολλή στατικότητα... Τίποτα το καινούριο ή το διαφορετικό. Και κάθε μέρα που έρχεται, είναι ίδια με την προηγούμενη. Το ξέρω ότι οι ζωές ενός πολύ μεγάλου ποσοστού ανθρώπων είναι έτσι. Αλλά αυτό δεν με παρηγορεί. Αισθάνομαι λες και η ζωή γλιστράει μέσα από τα χέρια μου, χωρίς να την ζω πραγματικά. Και ειλικρινά, δεν ξέρω τί θα μπορούσε να αλλάξει όλη αυτή την κατάσταση.

Θα τα γράψω όσο πιο συνοπτικά μπορώ. Το Πάσχα το πέρασα μαζί με την μητέρα μου σε σπίτι φίλων της (ηλικιωμένο ζευγάρι) οι οποίοι μένουν στην ίδια κωμόπολη με εμάς. Ήταν εκεί και τα παιδιά τους, και τα 2 στην ηλικία μου κοντά. Με την κοπέλα υπήρξε απίστευτη χημεία με αστειάκια και φλερτ από την πλευρά μου (όχι το χυδαίο τύπου καμάκι, το αθώο το τζεντλεμανίστικο που δεν το επιβάλλεις στον άλλον και μόνο αν παίρνεις τα κατάλληλα "μηνύματα" το συνεχίζεις). Μετά το φαγητό πήγαμε και οι 3 βόλτα (εγώ, αυτή και ο αδερφός της). Θα ήταν υπέροχο να μην ήταν αυτός αλλά ήταν. Στο τέλος κόμπλαρα στο ξεκάρφωτο να ζητήσω τον αριθμό της για να κανονίσουμε να βγούμε καμιά φορά έξω, ήταν ο αδερφός της μπροστά και ένεκεν πρώτης γνωριμίας, το θεώρησα κάπως βιαστικό, δεν ξέρω βασικά, στο δρόμο του γυρισμού σκεφτόμουν να γυρίσω και να της τον ζητήσω, αλλά κόλωσα. Αυτή μένει με μία συγκάτοικο σε άλλη κωμόπολη (1 ώρα απόσταση περίπου) ενώ ο αδερφός της μένει μαζί με τους γονείς τους. Ξέρω το ονοματεπώνυμό της και έχει ίνστα (και φβ) όμως εγώ δεν χρησιμοποιώ καθόλου τα σόσιαλ (γενικά δεν μου αρέσουν) και όσο και αν μπήκα στο πειρασμό να της στείλω κάποιο μήνυμα, σκέφτηκα "θα το παρεξηγήσει στάνταρ, θα δει ένα άκυρο προφίλ που μόλις δημιουργήθηκε, με μηδέν φίλους/ακολούθους...τι συμπέρασμα θα βγάλει η κοπέλα; σίγουρα όχι κάτι καλό" και το άφησα εκεί. Παρακάλεσα την μητέρα μου να πει στην μητέρα τους να τους δώσει τον αριθμό μου, εκείνη είπε να την καλέσω ώστε να δει τον αριθμό μου και να τους τον δώσει, το οποίο και έκανα. Μάλιστα, για να το σιγουρεύσω, την ξαναπήρα μετά από περίπου 20 λεπτά με άκυρη αφορμή να την ευχαριστήσω για το υπέροχο φαγητό και να την παρακαλέσω να δώσει στην μητέρα μου την συνταγή για ένα παραδοσιακό γλυκό που έκανε, απλά για να της υπενθυμίσω στο τέλος να δώσει "στα παιδιά" τον αριθμό μου. Αυτό έγινε Κυριακή του Πάσχα και τώρα ξημερώνει Τετάρτη, 3 ημέρες μετά και ακόμα δεν με κάλεσαν, ούτε μου έστειλαν μήνυμα και πολύ φοβάμαι πως ή το ξέχασε να τους τον δώσει (στον γιο της δηλαδή που μένουν μαζί και μετά θα τον έπρηζα εγώ να μου δώσει της αδερφής του) ή το έδωσε μεν αλλά περιμένουν καμιά Παρασκευή ή Σάββατο να με πάρουν που λόγω δουλειάς θα μπορούμε να βγούμε (σταυρώνω τα δάχτυλά μου να είναι αυτό). Θέλω να την δω τόσο πολύ, με έκανε να νιώσω υπέροχα όσο είμασταν μαζί. Ξέρω πως έκανα βλακεία που δεν ζήτησα τον αριθμό της μετά την βόλτα όμως απλά κόλλησα επειδή μετά θα έβγαινε με κάτι φίλες της και ήταν και ο αδερφός της μπροστά. Απλά ελπίζω να με καλέσουν, δεν ξέρω τι να κάνω, αν κατεβάσω ίνστα και της στείλω, ακόμα και αν το δει (και δεν σταλθεί στα ανεπιθύμητα) , θα είναι κάπως αμήχανο, δεν ξέρω καν τι θα της πω. Το καλό (το σούπερ, υπέροχο, εξαιρετικά θαυμάσιο καλό) είναι πως έρχεται συνήθως κάθε ΣΚ -ή ανά 2- να επισκεπτεί τους γονείς της, έτσι μου είπε η μητέρα της. Θέλω να πιστεύω πως θα την δω, ελπίζω να γίνει δηλαδή. Αν γίνει, υπόσχομαι πως θα της ζητήσω τον αριθμό της ο κόσμος να χαλάσει, έμαθα από το λάθος μου. Το θέμα είναι όμως να την δω επειδή διαδικτυακά δεν ξέρω πως θα σας φαινόταν εσάς κορίτσια που διαβάζετε την στήλη με τις εξομολογήσεις, αν βλέπατε +1 στα εισερχόμενα και το ανοίγατε και ήταν ένα μήνυμα από προφίλ χωρίς ακολούθους. 3 μέρες πέρασαν από τότε και την σκέφτομαι συνέχεια, πραγματικά ελπίζω να την ξαναδώ και σύντομα επειδή δεν θέλω να χαθούμε. Συγνώμη που έγραψα τόσα πολλά, η αλήθεια είναι πως όταν νιώθεις κάτι, σου έρχονται τόσα να πεις, πράματα που όσο δεν έγραφες δεν σκεφτόσουν καν και τώρα βρίσκουν διέξοδο με το υποσυνείδητο. Έχουμε και τα ίδια αρχικά ονόματος, από Α. και τα 2, ίσως να είναι κάρμα, δεν ξέρω. Μακάρι να την ξαναδώ και μακάρι να γνωρίσετε όλοι και όλες σας κάποιο άτομο που να σας κάνει να το σκέφτεστε όλη την μέρα και την νύχτα, δεν υπάρχει κάτι το ομορφότερο...

Είμαι μόνη περίπου ένα χρόνο, κοπέλα 32. Όλοι οι άντρες που γνωρίζω μου λένε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα: Να δοκιμάσουμε να δούμε αν ταιριάζουμε στο σεξ, κι αν πάει καλά να κάνουμε σχέση. Όπως ένα αμάξι πριν το αγοράσεις, πρέπει να έχει γίνει πρώτα test drive. Μόνο εγώ δεν συμφωνώ; Δηλαδή για να κάνεις σχέση μετράει μόνο το σεξ; Με αυτή τη λογική θα με είχαν δοκιμάσει ένα σωρό άντρες στους οποίους μπορεί να μην έκανα. Γιατί κανείς δεν ψάχνει για σχέση ή κάτι σοβαρό και το μόνο που τους νοιάζει είναι το σεξ; Τι πρέπει να κάνω;

Καλησπέρα σας. Δυστυχώς κατά την άποψη μου είναι δύσκολο να διατηρείς τα κιλά που χάνεις και είναι κάτι που με έχει προβληματίσει τελευταία. Τον Οκτώβριο του '23 αποφάσισα να ξεκινήσω να τρώω σε θερμιδικό έλλειμμα μαζί με πάνω από 10.000 βήματα την ημέρα και κάποιες ώρες την εβδομάδα έκανα γυμναστική με βίντεο που έβρισκα στο YouTube. Έτσι μέχρι τον Αύγουστο του '24 κατάφερα και έφθασα από 84 κιλά στα 66 με ύψος 1.65 στην ηλικία των 25. Λόγω και της εργασίας μου(σέρβις σεζόν) ήταν εύκολο να τα διατηρήσω το καλοκαίρι. Δυστυχώς, όμως, η σεζόν τελείωσε νωρίς και δεν δούλευα το χειμώνα και έτσι από τον Οκτώβριο σιγά σιγά μέχρι σήμερα έφθασα τα 79 κιλά. Εκεί που ήμουν 66 και απείχα 6 κιλά από τα 60 που ήταν και το ιδανικό μου βάρος, έφθασα να πάρω 13 κιλά. Τώρα πάλι από την αρχή στην προσπάθεια να τα χάσω αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω απελπισία γιατί από το γυμνάσιο ήμουν 85 κιλά και το '23 κατάφερα και έφθασα 66 κιλά και πρώτη φορά διατήρησα τόσους μήνες σωστή διατροφή και ήμουν συνεπής στην γυμναστική. Εν τω μεταξύ, θα αρχίσω πάλι σεζόν και έχω πέσει ψυχολογικά που πέρυσι ήμουν 66 και αισθανόμουν ωραία με τον εαυτό μου. Γιατί εκτός ότι πήρα τα κιλά είναι ότι όταν έφτανα όλο και πιο κοντά στο στόχο μου, ένιωθα αυτοπεποίθηση, ανέβαινε το ηθικό μου και είχα άριστη επικοινωνία με τον κόσμο που δούλευα και τους πελάτες και γενικά στον περίγυρο μου. Μου το έλεγαν συγγενείς και γνωστοί ότι εκτός από εμφανισιακά, είχα αλλάξει και σε χαρακτήρα προς το καλύτερο. Η διατήρηση των κιλών είναι δύσκολο κομμάτι. Ξέρεις ότι όταν χάσεις κιλά πρέπει και μετά να τα διατηρείς μια ζωή για να μην τα ξαναπάρεις. Δεν σταματάει ποτέ αυτός ο αγώνας των κιλών.

Χρησιμοποιώ dating apps για γνωριμίες casual (ούτε one night stand αλλά ούτε και κάτι το σοβαρό, αυτά τα χαλαρά τύπου να βγαίνετε για βόλτες, σινεμά, μπαράκια, να κάνετε έρωτα και να μην σκέφτεστε το μετά, γενικά χωρίς πιέσεις και ελέγχους αλλά μονογαμική σχέση, επειδή υπάρχει και casual για πολυγαμικές/polyamorous/ελεύθερες σχέσεις) και έχω δεχτεί αρκετό hate από κοπέλες που το σχολιάζουν επειδή το γράφω ξεκάθαρα στο προφίλ μου σε στυλ "ψάχνω αυτό και αυτό, τι θέλω, τι δεν θέλω" γενικά όλες μου τις προσδοκίες. Άλλη με είπε "σεξιστή" , άλλη "μισογύνη" , άλλη λέξη από "Μ". Και ρωτώ εγώ το εξής: εφόσον εγώ ποτέ δεν θα έκραζα/κατηγορούσα/ειρωνευόμουν κάποια ό,τι και αν έψαχνε ή ήθελε ή έγραφε στο προφίλ της, γιατί να μου το κάνουν αυτό; Που το κακό να ψάχνεις κάτι casual; Που το κακό και να ψάχνεις one night stand; Από τα 100 προφίλ που συναντώ, άντε τα 2-3 να γράφουν ξεκάθαρα "Ready for a relationship" στη διάθεση, δηλαδή 2-3 στις 100 θέλουν κάτι σοβαρό, οι άλλες ή κάτι τελείως χαλαρό ή απλά "βλέποντας και κάνοντας" και είναι οκ αυτό, δεν περίμενα (φαντάζομαι κανεί και καμιά) να είναι το dating στο 2025 όπως ήταν τα συνοικέσια μέσω εφημερίδων από τα οποία γνωρίζονταν οι παππούδες μας πριν 100 χρόνια. Ειδικά στην μετα-φεμινιστική εποχή που ζούμε (δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, απεναντίας σέβομαι τις φεμινίστριες) και κανείς δεν έχει έλεγχο πάνω στο σώμα σου εκτός από σένα, γιατί είναι κακό για τα μάτια μερικών γυναικών (και ηλικιών 20-26, όχι να πεις "άλλες ηλικίες με άλλα μυαλά" ή από κανένα χωριό που ο χρόνος εκεί κόλλησε σε άλλη δεκαετία) ο άντρας να δηλώνει κάτι τέτοιο; Τι είναι καλύτερο δηλαδή, να το παίζω ότι ψάχνω soulmate και "Μοναδική μου αγάπη!" και υποκρινόμενος τον πρίγκηπα του παραμυθιού, απλά να παίζω θέατρο μέχρι να κάνω κάτι με κάποια και μετά "αχ ωραία, πήρα αυτό που ήθελα από σένα, αντίο μον αμούρ, χάρηκα για την γνωριμία μας!" ; Το ξεκαθαρίζω έτσι ώστε όσες ψάχνουν κάτι αντίστοιχο (casual) να ταυτιστούν μαζί μου, ούτε να τάζω ελπίδες στις σοβαρές ή όσες θέλουν να παντρευτούν, ούτε όμως να δηλώνω διαθέσιμος για αυτές τις μιας βραδιάς, χωρίς να σνομπάρω καμία. Έτσι και αλλιώς, το casual δεν είναι για πάντα, μπορεί μετά από 3 μήνες να το δεις πιο σοβαρά με κάποια, στην αρχή όμως δεν μπορείς (τουλάχιστον εγώ) να δεσμευτώ σε σοβαρή σχέση, σε μερικούς μήνες δεν προλαβαίνεις να μάθεις έναν άνθρωπο για να πεις "οκ μου κάνεις, ας είμαστε μαζί με στόχο κάτι μακροπρόθεσμο". Το θεωρείτε εσείς κακό αυτό που το ξεκαθαρίζω στο προφίλ μου; Επειδή ακόμα και αν δεν το έγραφα, έτσι και αλλιώς πάντα συζητάς στα dating app το "τι ψάχνεις εδώ," οπότε το θεωρώ ανώφελο να το συζητάω συνέχεια, γενικά κουράζει αυτό, ενώ έτσι απλά δηλώνω τις προθέσεις μου, ντόμπρα και ξηγημένα.

Και να πεις ότι δεν βγάζει λεφτά. Μια χαρά πηγαίνει η δουλειά της (για την ακρίβεια, το τελευταίο έτος τα οικονομικά της έχουν αυξηθεί πάρα πολύ) και έχει και σταθερά έσοδα από άλλες πηγές. Και όμως, ζει μια μίζερη ζωή, τρώει φαγητό 3 και 4 ημερών, υπολογίζει και το τελευταίο Ευρώ, δεν πληρώνει ποτέ όταν βγαίνουμε έξω, όταν πάμε καμιά εκδρομή προσπαθεί να συνεισφέρει όσο πιο λίγο γίνεται, κάθε φορά που ξοδεύει έστω και ένα ελάχιστο ποσό αρρωσταίνει, προτιμάει να περπατάει χιλιόμετρα ολόκληρα από το να πάρει ένα ταξί, όλα της φαίνονται ακριβά ενώ δεν είναι και τόσο, ακόμα και στην ανταλλαγή δώρων μεταξύ μας είναι πάρα πολύ μίζερη κλπ. Το ακριβώς αντίθετο είμαι εγώ. Βγάζω πιο λίγα χρήματα από εκείνη και όμως, δεν κάνω πίσω όταν είναι να πάμε κάπου ή να κάνουμε μια δραστηριότητα. Πληρώνω σχεδόν πάντα εγώ (μέγα λάθος μου, το ξέρω) αλλά εκείνη δεν προσφέρεται σχεδόν ποτέ. Μάλιστα, παρατήρησα ότι, από τον καιρό που τα οικονομικά της αυξήθηκαν αισθητά (πριν περίπου 1 έτος), η κατάσταση έγινε χειρότερη. Προσωπικά όλο αυτό έχει αρχίσει να με ενοχλεί, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Όχι για το ότι πληρώνω συνήθως εγώ, αλλά για την συμπεριφορά της γενικότερα. Πολλή μιζέρια βρε παιδί μου. Και το τονίζω: Από την συμπεριφορά της δεν προκύπτει ότι με θεωρεί το κορόιδο που πληρώνει. Η ίδια το έχει το πρόβλημα με τον εαυτό της. Και εγώ να μην υπήρχα στη ζωή της, θεωρώ ότι το ίδιο θα έκανε. Ασφαλώς δεν θέλω να χωρίσω, αλλά αναρωτιέμαι γιατί συμπεριφέρεται έτσι και γιατί έχει αποκτήσει αυτή την τόσο ''αρρωστημένη'' σχέση με το χρήμα; Είναι τραγικό όλο αυτό...Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, όσο πιο πολλά λεφτά βγάζει κάποιος, τόσο πιο τσιγκούνης γίνεται. Και ρωτάω το forum: Έχει να κάνει και με ψυχολογικούς παράγοντες αυτή της η συμπεριφορά; Διότι, κάτι δεν πρέπει να πηγαίνει και πολύ καλά. Και αν ισχύει κάτι τέτοιο, εγώ τί πρέπει να κάνω; Σας ευχαριστώ πολύ.

Καλησπέρα Το βράδυ της Ανάστασης βγήκαμε με τον κολλητό μου και δύο ακόμη παιδιά σε ένα κλάμπ. Όσο κυλούσε η βραδιά ο κολλητός μου συζητούσε με το ένα παιδί και δίπλα μας υπήρχαν τρεις κοπέλες. Ξαφνικά ο κολλητός μου και το άλλο παιδί αρχίσανε να μιλάνε με τις κοπέλες και εγώ εκείνη την ώρα ένιωσα σαν σκουπίδι παραμελημένος από τον κολλητό μου. Φεύγουμε από το κλάμπ με τα παιδιά και λέει ο κολλητός μου τουλάχιστον περάσαμε ωραία κάναμε την φάση μας.εγω δεν μίλησα με τις Κοπέλες αφού δεν μπήκαν καν στον κόπο να με συστήσουν πήραν τα Instagram κανονικά μιλούσαν αρκετή ώρα και εγώ δίπλα σαν σκουπίδι σαν να μην υπάρχω. Ήταν σωστή η συμπεριφορά του κολλητού μου?

Ο πατέρας μου ως υπάλληλος παίρνει 900€ τον μήνα παρόλα αυτά με μεγάλωσε με πολύ αγάπη παρόλο που δεν είχαμε δυνατότητα για ακριβά πράγματα και υλικά αγαθά … δυστυχώς δεν κατάφερα να αλλάξω πόλη για να σπουδάσω , όποτε από αρκετά μικρή δουλεύω στον κλάδο της πώλησης … Είμαι 23 ετών όλες οι συνομήλικες μου πάνε διακοπές και ανεβάζουν στα σοσιαλ τα ακριβά ρούχα τους , τα ακριβά εστιατόρια , το καινούργιο τους αμάξι , τα τέλεια ταξίδια που κάνουν και πάει λέγοντας .. Εμένα οι γονείς μου γιατί να μην μπορούν να με στηρίξουν ; Έστω να ευκαιρώ να χαλάσω τα δικά μου χρήματα σε όλα αυτά τα λούσα χωρίς να σκέφτομαι αν αύριο θα υπάρχει φαγητό στο τραπέζι ή αν θα υπάρχει ρεύμα στο σπίτι .. Η μητέρα μου δεν εργάζεται εξαρτιέται από τον πατέρα μου ή από εμένα για τα καθημερινά της έξοδα ( καφές - τσιγάρα) .. υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για εργασία αν θέλει κάποιος βρίσκει .. όταν αγχωνόμουν για το μέλλον μου και τι θα απογίνω ή αν θα μπορέσω να αλλάξω πόλη για σπουδές εκείνη μου είπε να μην ανησυχώ και ότι μέχρι και την καθαρίστρια θα έκανε για να με σπουδάσει … τίποτα δεν έγινε ήταν όλα ένα ψέμα .. Αναγκασμένη να ζω με τέτοιους ρυθμούς επειδή δεν γεννήθηκα σε μια άνετη οικονομικά οικογένεια .. Έχω τόσα όνειρα για την ζωή μου , θέλω να κάνω τόσα ταξίδια , θέλω τόσο πολύ να ξεφύγω αλλάζοντας περιβάλλον , φτιάχνοντας μια δικιά μου ζωή , απλή αλλά άνετη .. δίχως να έχω κάποιον πάνω στην πλάτη μου και δίχως να εξαρτώμαι από κανέναν , δυστυχώς όμως αυτό δεν γίνεται με έναν βασικό μισθό …