ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε που τον γνώρισα κοιμάμαι και ξυπνάω με την σκέψη να τον ξαναδώ. Εκείνος παρότι έδειξε ενδιαφέρον στην συνάντησή μας έπειτα καπνός, δεν έκανε κάποιο βήμα. Δεν έχουμε καν κάποιο τρόπο επικοινωνίας δεν ξέρω εάν θα τον ξαναδώ ποτέ. Βρήκα έναν κατινιστικο αλλά άμεσο τρόπο να τον προσεγγίσω και παρόλα αυτά κάτι με κρατάει. Αρχικά δεν έχω καν ένα feedback τι εντύπωση του έδωσα εκείνη τη βραδιά, ένα "πράσινο φως" για να ξέρω πως να τον προσεγγίσω. Έπειτα, φοβάμαι την απόρριψη. Το έχω πλάσει όλο τόσο ωραία στο κεφάλι μου που εάν δεν πετύχει μετά τι;; Ενώ ξέρω ότι δεν έχω να χάσω τίποτα γιατί φοβάμαι τόσο πολύ ρε γαμωτο;

Χθες είχα βγει με την παρέα μου να τα πιούμε, 30άρηδες όλοι που βρήκαμε μία ευκαιρία τώρα με τις γιορτές να ξαναβγούμε να θυμηθούμε τα παλιά μας ξενύχτια τότε που σπουδάζαμε και βγαίναμε τα Σαββατοκύριακα, κάτι που πλέον πολύ σπάνια θα γίνει μιας και όλοι έχουμε οικογένεια (ή έστω σχέσεις) και με την δουλειά είναι δύσκολο να έχουμε αυτη την πολυτέλεια της εξόδου. Στο τσιπουράδικο που πήγαμε καθόταν δίπλα μας μία παρέα μικρότερων ηλικιακά (16-17 χρονών, μην με ρωτήσετε πως και τους σέρβιραν ενώ ήταν ανήλικοι) που συζητούσαν για τα δικά τους. Ένας από την παρέα μας πήγε και τους κέρασε μία γύρα απ'ότι έπιναν, έτσι, χωρίς λόγο, επειδή γούσταρε. Τον ευχαρίστησαν και ήπιαν στην υγειά μας και εμείς στην δικιά τους. Όταν φεύγαμε κατά τις 3 το πρωί, ένας από την δικιά τους παρέα είχε μεθύσει πάρα πολύ και στη μέση του δρόμου χόρευε ζεϊμπέκικα χωρίς να ακούγεται κάποια μουσική. Τραγουδούσε φωναχτά το ρεφραίν από το "Εγώ αγάπη μου εγώ" του Καρρά. Πιο πέρα τον περίμενε η παρέα του, χωρίς να κοιτάει περίεργα ή με αποδοκιμασία, με κατανόηση, σεβασμό και οίκτο. Όλοι ξέραμε χωρίς να μας το πει κανείς πως είχε χωρίσει πρόσφατα και μέσα στη ζάλη του μεθυσιού προσπαθούσε να ξεσπάσει. Άρχισε ένας από την παρέα μας να χτυπάει ρυθμικά παλαμάκια και ένας ένας ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμά του. Στο τέλος άρχισε να κλαίει και τον πλησίασα και τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη λέγοντάς του στο αυτί "Μην χαλιέσαι φιλαράκο, όλα θα περάσουν με τον καιρό, όλα θα περάσουν" και με αγκάλιασε. Ήταν κάτι από τα παλιά χωρίς να είχε "παλιούς" πρωταγωνιστές και συγκινήθηκα που δεν χάθηκαν ακόμα αυτά τα ωραία στην εποχή που ζούμε. Του έδωσα ένα τσιγάρο επειδή του είχαν τελειώσει και δεν είχε χρήματα και με αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο, δεν χρειαζόταν να πει κάτι άλλο. Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλους και όλες και μία συμβουλή στα αγόρια, να μην ντρέπεστε να χορεύετε μεθυσμένα ζεϊμπέκικα σε άδειους δρόμους τα ξημερώματα. Δεν είστε αδύναμοι, ούτε ρεζιλέυεστε. Άνθρωποι είμαστε και όλα μέσα στη ζωή είναι, και τα κακά και τα καλά.

"Παιδί χωρισμένων γονιών" έχοντας όμως για καλή τύχη μια υπέροχη μητέρα που τα έφερε όλα βόλτα ολομόναχη κ χωρίς άλλη στήριξη οικονομική ζούσα μια εφηβική ζωή στο φουλ και ίσως με μια παραπάνω ελευθερία λόγω του ότι δεν υπήρχε άλλος γονιός σπίτι. Έκανα σχέσεις από μικρή ηλικία και συνήθως κρατούσαν καιρό (πάντα έψαχνα το πατρικό πρότυπο καταβαθος) όμορφη κοπέλα και έξυπνη αλλά τα ταίρια μου συνήθως αλλού για αλλου και χαρακτήρες που με ωθουσαν σε κακές καταστάσεις και μου φεροντουσαν άσχημα. Εργάζομαι από όταν τελείωσα το λύκειο με αποτέλεσμα να έχω μεγαλώσει πριν την ώρα μου και να χάνω στιγμές στα 19-20 μου σε σχέση με συνομηλίκους μου διότι εγώ πάντα είχα την υποχρέωση της δουλειάς. Σπούδαζα σε μια σχολή που πέρασα τυχαία στη πόλη μου αλλά παρόλα αυτά τη τελείωσα με επιτυχία στα χρόνια που έπρεπε ασχέτως αν δεν με έψηνε πολύ. Μετά ήρθαν οι καραντίνες που τώρα συνειδητοποιω το κακό που μου έκαναν στην ηλικία των 21. Μετά από πολλές " προβληματικες " σχέσεις συμβαίνει να γνωρίσω έναν άνθρωπο ο οποίος από τη πρωτη στιγμή μου έκανε το κλικ! Από τη πρωτη φορά που μιλήσαμε μαγευτηκα , τρελάθηκα , 6 χρόνια μεγαλύτερος και φρέσκοχωρισμενος τότε μετά από πολλά χρόνια σχέσης... υπήρχε Μια μυστηριωδη σύνδεση από τη πρωτη στιγμή και πάθος. Όλοκληρο το εργακι κράτησε 3 μήνες και αυτό ινκογκνιτο.. με τα πολλά δεν προχώρησε γιατί υπήρχαν και πιο βαθιά προβλήματα και βρισκόμασταν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας , ξαφνικά εγώ το ρίχνω στο αλκοόλ και για μεγάλου χρονικό διάστημα πίνω σε καθημερινή βάση ποσότητες που δεν αρμόζουν με αποτέλεσμα να είμαι καθημερινά σαν ζόμπι και να φερομαι σαν απροσαρμοστο , εκεί λοιπόν είναι που ξεκινάει ένας χρόνος απόλυτης παράνοιας και τρέλας, εγώ μπλέκω με το αλκοόλ και χάνω τον εαυτό μου εντελώς, αρχίζω να εθίζομαι να χάνω εντελώς την αξιοπρεπεια μου και να γελοιοποιούμαι.. ( μεγάλη παγίδα αυτό το ναρκωτικό) δυστυχώς λόγω της δουλειάς μου ( εστιαση ) και λόγω γνωστών είχα εύκολη πρόσβαση και δε πλήρωνα οπότε ακόμα ένας λόγος που με ωθουσε εύκολα στον αλκοολισμο.. κάπου εκεί όλα ξεκινάνε να περνούν τη κάτω βόλτα στη ζωή μου, από τα ερωτικά έως τα φιλικά τα είχα κάνει αχταρμά.. ο άλλος ούτε που μου έδινε σημασία, εγώ να τον παίρνω τηλ μεθυσμενα κ να στέλνω μηνύματα μεθυσμενα μιλώντας άσχημα και λέγοντας ότι να ναι. Μετά από αυτά παθαίνω μια παράκρουση και σκέφτομαι να τα βρόντηξω όλα να πάω φροντιστήριο και να δώσω εξετάσεις σε μια από τις πιο ωραίες σχολές που ήταν του ονείρου μου , πάω γράφομαι και πετυχαίνω! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι για εμένα και το χάρηκα. Θεωρουσα πως μόνο αυτό θα με έκανε ευτυχισμένη πως θα με εσωνε από το αλκοόλ κ πως θα έβρισκα τον εαυτό μου ... βρίσκομαι στο 2ο έτος πολύ μακριά από τη πόλη μου και χωρίς να δουλεύω πια με πολλές δυσκολίες παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων που έχω τη μητέρα να με στηρίζει. Μετά από όλα αυτά έπειτα από 2 χρόνια τον βρήκα ξανά και του μίλησα, του είπα ένα ευχαριστώ γιατί αν δεν ήταν αυτός να με κεράσει τέτοιο πόνο δεν θα έβρισκα ποτέ τον δρόμο μου κ το μονοπάτι να φτάσω εκεί που ήθελα.. δυστυχώς όμως κατάλαβα ότι μιλάμε για έναν Νάρκισσο ποτ μόνο το καλό μου δε θέλει αλλά αντίθετα θέλει να με βλέπει να μαραζωνω κ να τον παρακαλάω, παίρνει ζωή από αυτό, είναι σαν να έχει κλέψει ένα κομμάτι της ψυχής μου , ξαφνικα εχασα τη λαμψη μου , ασχημινα πηρα κιλα , ολα πηγαν στραφη , η γυμναστικη απο μικρη , η προσεγμενη διατροφη , τα παντα , νιωθω απαισια . Φέτος τον Δεκέμβρη κλείσαμε 3 χρόνια με αυτή την ιστορία, παρόλο που έχω προχωρήσει ερωτικά κ έχω κάνει σχέσεις πάντα νιώθω ένα κενό, ποτέ δε νιώθω ευχαριστημένη , πάντα τον συγκρίνω με όλους, πάντα θυμώνω και πονάω, καθημερινά ξυπνάω καθ κοιμάμαι με τη σκέψη του , καθημερινά κλαιω , με λυπάμαι και φοβάμαι πως θα είναι έτσι για πάντα, τρέμω στην ιδέα ότι θα μεγαλώσω κιαλο κ θα έχω καταστραφει για έναν τύπο. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω εδώ όλα αυτά, 1.5 χρόνος ψυχοθεραπειας πήγε στραφεί. Παλεύω καθημερινά μόνη μου και βιωνω την απόλυτη μοναξιά κ το απόλυτο κενό, βρίσκομαι πολύ μακριά από την οικογένεια αλλά προσπαθώ να στέκομαι, κάθε μέρα κλαιω , στη 2η σχολή μου δίνω όσα μπορώ και τα πάω περίφημα, το κενό ακόμα δεν έχει καλυφθεί. κλείσαμε 3 χρόνια, ακόμα δεν έχει αλλάξει τίποτα, το αλκοόλ πάει ανά φάσεις μια το κόβω και είμαι καλά και μια κάθομαι σπίτι πίνω μόνη μου και κλαιω. Εχθές τον είδα στον ύπνο μου , πετάχτηκα στις 5 τα χαράματα κ έκλαιγα με λυγμούς. Έχω κουραστεί και είμαι φοβισμένη. Αν το διάβασες μέχρι τέλος ευχαριστώ.

Έχω θέσει μερικούς ρεαλιστικούς στόχους για την νέα χρονιά για να κάνω την ζωή μου λίγο πιο ποιοτική. Ο πρώτος είναι να κόψω το τσιγάρο, έχω δοκιμάσει πολλές φορές να το κόψω και πάντα αποτύγχαινα οπότε ευχηθείτε μου καλή τύχη! Ο δεύτερος είναι να πάρω πτυχίο Αγγλικών lower, είχα φτάσει στο επίπεδο σπουδών όταν σπούδαζα Αγγλικά σε φροντιστήριο (πριν 10+ χρόνια) αλλά δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις, δεν είχα τα χρήματα τότε και απλά το ανέβαλα συνεχώς. Τα Αγγλικά μου είναι πολύ υπεράνω του επιπέδου αυτού (σε σημείο να διαβάζω μυθιστορήματα στα Αγγλικά του 19ου αιώνα και να μη χρειάζεται να γκουγκλάρω ούτε 1 λέξη, βλέπω ταινίες και σειρές χωρίς υπότιτλους, γενικά τα καταλαβαίνω άπταιστα) αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα μετράει το χαρτί, δε πα να μιλάς Αγγλικά σαν ευγενής; Αν δεν έχεις το πιστοποιητικό, κανείς δεν θα σε ρωτήσει πράματα για να δει στην πράξη τι ξέρεις, για την εικόνα και το φαίνεσθαι νοιάζονται όλοι, το έχω δει στη πράξη που πήγα σε συνεντέυξεις για δουλειά και με ρωτούσαν αν ξέρω Αγγλικά και ενώ ήξερα επειδή δεν έγραφα κάτι σχετικό στο βιογραφικό, δεν το λογάριαζαν καν (και σιγά τα Αγγλικά που χρειάζονται για να καταλάβεις τι θέλει να φάει ή πιει ο πελάτης σου αν εργάζεσαι στην εστίαση ή σε σεζόν). Ο τρίτος είναι να κυνηγήσω επιτέλους το όνειρό μου να ασχοληθώ με τον εθελοντισμό ή τον τουρισμό εκείνο που δουλεύεις ενώ κάνεις διακοπές, π.χ. μαζεύεις πλαστικά από θάλασσες ή φυτεύεις δέντρα. Είναι και οι 3 είναι απόλυτα εφικτοί και ρεαλιστικοί αλλά πιστεύω θα με βοηθήσουν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο 3ος στόχος ίσως να με βοηθήσει και έμμεσα να κάνω γνωριμίες (όχι απαραίτητα φιλικές ή ερωτικές, γενικά) και να κοινωνικοποιηθώ.

Με υγεία σε όλες/ους.Η ζωή αξίζει.Μην σταματάτε να παλεύετε.Μικρές και μεγάλες νίκες κάθε μέρα. Καλή Πρωτοχρονιά

Ωραια Χριστουγεννα και φετος... Με την οικογενεια... Εμενα οι γονεις μου δεν ειναι χωρισμενοι... Ζουν μαζι, ζουμε μαζι. Η μανα μου κανει μονολογο μπροστα μου και βριζει την τυχη της, ο πατερας μου κανει μονολογο κλεισμενος στο δωματιο του και ακουγεται στο διπλανο δωματιο. Τι αρρωστη κατασταση... Αυτο γινεται παντα. Η μανα μου μαγειρευει, δεν τον δεχεται στο τραπεζι, ουτε του αφηνει φαγητο για να φαει μετα. Μαγειρεψε και εφαγε μετα απο εμας. Δεν ειπαν ουτε χρονια πολλα. Ολο το χρονο η ιδια κατασταση επικρατει, αλλα και τα Χριστουγεννα? Και μετα ρωτανε φιλοι και γνωστοι πως περασαμε. Και εμεις λεμε ωραια, οικογενειακα!

Είμαι μόνο 22 και καταλαβαίνω ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά έχω καταλήξει να περνάω σχεδόν όλες τις στιγμές μου μόνη μου. Μέχρι τη χρονιά που τελείωσα το σχολείο ήταν όλα καλά, είχα αρκετούς ανθρώπους γύρω μου αλλά μετά αυτό άλλαξε οριστικά. Το θεώρησα αναμενόμενο να συμβεί, αλλά πλέον αυτή η μοναξιά που δεν είναι καθόλου επιλογή μου, μου δημιουργεί τεράστια δυσφορία. Περνάω όλες μου τις ελεύθερες μέρες κλεισμένη στο σπίτι με ελάχιστες εξαιρέσεις που βγαίνω μόνη μου, αλλά τελευταία το έχω σταματήσει κι αυτό γιατί άρχισε να με στενοχωρεί. Έχω προσπαθήσει να βγω με παρέες, αλλά δεν έχω λάβει το ίδιο ενδιαφέρον από πλευράς τους ποτέ, κάθε φορά που προτείνω κάτι στην καλύτερη στην αρχή θα δείξουν ενθουσιασμό και στη συνέχεια θα μου το ακυρώσουν και στη χειρότερη θα μου πουν αμέσως όχι. Ίσως βέβαια και το ότι μένω σε ένα μικρό χωριό να μη βοηθάει ιδιαίτερα την όλη κατάσταση... Βλέπω άτομα στην ηλικία μου να κάνουν τόσα πράγματα με τις παρέες τους και τις σχέσεις τους και εύχομαι να είχα έστω τα μισά και λυπάμαι πάρα πολύ. Πλέον φοβάμαι ότι θα περνάει έτσι η ζωή μου και κάποια μέρα θα το συνειδητοποιήσω ενώ θα κάθομαι μόνη μου στο σπίτι ακόμα χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό... Καλές γιορτές και του χρόνου λιγότερο μοναχικές θα ευχηθώ σε όλους μας!

Η ερωτική μου ζωή σε 3 πράξεις: 1η πράξη, από το διαδίκτυο. Κατεβάζω dating apps στα οποία δε βρίσκω καμία που να ξέρει τι θέλει και πάντα όσες ξέρουν ή θα μένουν 500χιλιόμετρα μακριά και δεν θα θέλουν να προχωρήσει η γνωριμία για αυτό ακριβώς τον λόγο (το οποίο είναι σεβαστό και κατανοητό, δύσκολη η σχέση εξ αποστάσεως) ή θα μιλάνε με πόσα άτομα ταυτόχρονα και θα είμαστε σε φάση να στέλνουμε 4 μηνύματα σε 4 ώρες. 2η πράξη, από κοντά. Πλησιάζω κοπέλα για να πιάσω κουβέντα (με σοβαρή συμπεριφορά και με σεβασμό/ευγένεια, όχι χυδαιότητες σε φάση Στάθης Ψάλτης στα '80s ή Μάνθος Φουστάνος στα '90s) και ή θα είναι με το κινητό της συνέχεια και θα νιώθω σαν να είμαι ένας ενοχλητικός παρουσιαστής σε κανάλι το οποίο αυτή κάνει βιαστικά ζάπινγκ και με γκοστάρει ή θα μιλήσουμε για λίγο αλλά δεν θα συνεχιστεί για πολύ επειδή μιλάει με τον τάδε διαδικτυακά και έχει ήδη ψημένη μία κατάσταση (όλοι και όλες βρίσκονται σε ενδιάμεσες και αόριστες καταστάσεις, μία φορά δεν έχει τύχει να γνωρίσω άτομο που και single είναι αλλά και δεν έχει ήδη κάνει κάποια γνωριμία). 3η πράξη, άτυπα "προξενιά" τύπου μητέρας που γνωρίζει μία κοπέλα στο γιο της, είτε από φίλο είτε από συγγενή. Και οι 2 πάντα έχουμε αμηχανία (νιώθεις μία υποβόσκουσα πίεση όταν ξέρεις πως "πρέπει" να γνωρίσεις άτομα, δύσκολο να μην συμπεριφέρεσαι συγκαταβατικά) και ή δε θα ξέρουμε τι να πούμε (αλλά θα συνεχίσουμε για κανένα μισάωρο ακόμα απλά για το χατήρι των "διαμεσολαβητών" που μας έφεραν ως εδώ) ή θα περάσουμε σχετικά καλά και απλά θα δώσουμε τα χέρια, ότι αλληλοχαρήκαμε για την γνωριμία, και θα μείνει εκεί. Τι πάει λάθος; Γιατί είναι τόσο εύκολη μεν η γνωριμία αλλά τόσο δύσκολο το μετά, το στάδιο μεταξύ γνωριμίας και σχέσης; Όλα αυτά που έγραψα αντιπροσωπεύουν την ερωτική μου ζωή όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Είναι δυνατόν να νιώθω τόσο περίεργα ή είναι σημεία των καιρών αυτά;

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για όλο το χρονικό της σχέσης μου και πως καταλήξαμε να συγκατοικήσουμε αλλά θα ήταν τεράστια η εξομολόγηση αυτή, οπότε θα τα γράψω πολύ περληπτικά. Γνωριστήκαμε μέσω κοινού μας φίλου και επειδή είμασταν τότε και οι 2 ελεύθεροι, αρχίσαμε να βγαίνουμε, πέρασαν μερικοί πολύ όμορφοι μήνες και μετά αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε επειδή ο πατέρας μου, μου είχε γράψει στην διαθήκη του ένα διαμέρισμα σε κεντρική τοποθεσία στην πόλη που μένω (Θεσσαλονίκη) και αρκετά ευρύχωρο (120 τ.μ.) οπότε δεν θα πληρώναμε ενοίκιο, παρά μόνο ρεύμα, νερό, κοινόχρηστα, κτλπ. Αρχικά ξέρω πως ίσως μου γράψετε πως "βιαστήκαμε να μείνουμε μαζί μετά από μόνο μερικούς μήνες γνωριμίας" αλλά τόσο καλά πήγαινε σε αυτό το διάστημα, αυτό λέει πολλά νομίζω. Και τέλος πάντων, ανακάλυψα δυστυχώς την βαρύτητα μίας μεγάλης αλήθειας που κάποτε μου είχε πει ένας φίλος μου που το συζητούσαμε, πως αλλιώς είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο μερικές μέρες (ή και κάθε μέρα) την βδομάδα, και αλλιώς είναι να συγκατοικείς μαζί του/της. Μεγαλώσαμε σε 2 πολύ διαφορετικές οικογένειες και έχουμε αρκετές διαφωνίες σε πολλά θέματα που πλέον με την συγκατοίκηση μαζί της βγήκαν όλα στη πορεία, κάτι που τόσο καιρό αγνοούσαμε και οι 2. Π.χ. βάζουμε να φάμε και μπορεί εγώ να τσιμπήσω καμία πατατούλα ή μία πολύ μικρή μπουκιά του φαγητού, γενικά ανέκαθεν το έκανα αυτό, όχι για να χορτάσω, απλά έτσι. Γκρινιάζει απίστευτα για αυτό σε φάση "γιατί δεν περιμένεις να καθήσουμε να φάμε μαζί και τρως μόνος σου". Ανοίγω το πρωί για κανένα δεκάλεπτο όλες τις μπαλκονόπορτες και παράθυρα του σπιτιού για να αεριστεί ο χώρος και μου λέει πως κρυώνει το σπίτι, ενώ έχουμε διαφάνειες στο μπαλκόνι (δεν περνάει πολύ αέρας) και πόσα χαλιά, έχουμε και 2 κλιματιστικά, γενικά είναι αρκετά ζεστός χώρος, ακόμα και να κρυώσει για λίγο, σε 20 λεπτά θα επιστρέψει στην αρχική του θερμοκρασία. Χρειάζομαι καθαρό αέρα, αν έχει σκόνη στο σπίτι φτερνίζομαι και βήχω, πονάει η μύτη μου. Όταν καμιά φορά θέλω να καπνίσω (1 ή 2 τσιγάρα την ημέρα κάνω, αυτή δεν καπνίζει) μου λέει να βγω εκτός σπιτιού να καπνίσω ή να πάω μία βόλτα, ακόμα και αν έξω αυτή τη περίοδο έχει πολύ κρύο ή ακόμα και αν βρέχει. Εργάζομαι σε βιομηχανία πλαστικών (φοράω ειδικά προστατευτικά γάντια πολυουρεθάνης) και κάθε φορά μου λέει να πλύνω πολύ καλά τα χέρια μου όταν γυρνάω σπίτι πριν καν να την αγκαλιάσω, κάτι που εγώ το κάνω έτσι και αλλιώς αλλά κάθε φορά μου το υπενθυμίζει (ενώ με τα γάντια αυτά δεν περνάει κανένα χημικό στα χέρια, είναι απολύτως ασφαλή). Εκείνη παραδίδει μαθήματα μουσικής σε ωδείο και όταν λείπει και τύχει να είμαι σπίτι, μου γράφει λίστες με εργασίες που πρέπει να γίνουν και τις κάνω όλες αλλά όταν εγώ λείπω και αυτή είναι σπίτι, δεν θέλει να κάνω εγώ λίστες και το περισσότερο καιρό απλά βλέπει σειρές στο Netflix ή μιλάει με την κολλητή της. Φαγητό παραγγέλνουμε ή μας δίνει η μητέρα μου που κάθεται πολύ κοντά σε εμάς επειδή δεν ξέρει να μαγειρεύει, δεν της είπα ποτέ τίποτα σε φάση "γιατί δεν θέλεις να μάθεις να μαγειρεύεις, έστω 4-5 συνταγές να μην τρώμε όλο απ'έξω και να βάζουμε την μητέρα μου σε κόπο;" αλλά δεν δείχνει γενικά θέληση και επιθυμία να ασχοληθεί έστω στο ελάχιστο με τις δουλειές του σπιτιού, καθάρισμα, σφουγγάρισμα, άπλωμα ρούχων και σιδέρωμα τα κάνω εγώ, αυτή μόνο ποτίζει κάτι λουλούδια που έχουμε. Γενικά μαλώνουμε πολύ για μικροπράματα, πράματα που λες "ντάξει, αξίζει τώρα να μαλώσεις για αυτά;" και μου δείχνει ένα πολύ απαιτητικό της πρόσωπο, ίσως και κακομαθημένο, κάτι που ποτέ δεν θα περίμενα ότι θα μου έδειχνε. Τώρα στις γιορτές θέλω να πάμε κάπου να τα περάσουμε μαζί αλλά είπε θα πάει στο χωριό της στην μητέρα της. Ήλπιζα αυτές οι μέρες να μας έφερναν πιο κοντά, να συζητήσουμε ορισμένα πράματα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να συγκατοικήσουμε για πολύ καιρό ακόμα, είναι δύσκολα γενικά. Δεν ξέρω πως να της το πω χωρίς να το παρεξηγήσει, δεν θέλω να το δει σε φάση "αα δε θέλεις να μένουμε μαζί, θες να επιστρέψουμε στο πριν, να κάνουμε βήματα προς τα πίσω στη σχέση μας αντί προς τα μπροστά;" και να στεναχωρεθεί. Καμία πρόταση; Ευχαριστώ και καλές γιορτές σε όλους και όλες, με υγεία, αγάπη και ευτυχία.

Μέρες βρίσκομαι διακοπές στο εξωτερικό, καπνίζω συνεχώς και νιώθω την απόλυτη απελευθέρωση. Εύχομαι να μπορούσα να το κάνω και στον τόπο καταγωγής μου, αλλά ξέρω ότι θα με κρίνουν οι γονείς μου. Κοπέλα 27