Μια παρακμή διαπερνά τη χώρα σ' όλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη, αριστερά και δεξιά. Εξαιρούνται ίσως, εκτός απ' τις διακοπές (το λέει κι η λέξη), τα σποτ των υπερπλουσίων, η αδήλωτη ζωή (στα Ε1 ή Ε9), και σίγουρα τα γνωστά κοσμικά νησιά – αν δεν λέγεται παρακμή κι αυτό. Κι οι περισσότεροι γνωρίζουν πως η αιτία της, οι αιτίες, δεν είναι το πρόβλημα ρευστότητας... Είτε γίνονται εκλογές είτε δεν γίνονται, ποτέ άλλοτε ο «λαός» δεν ήταν λιγότερο κυρίαρχος.
Άλλωστε η παρέα του Μαξίμου που κυβερνούσε, κατάφερε σε ελάχιστους μόνο μήνες να μην υπόσχεται κανένα μέλλον σε κανέναν. Και επιπλέον να γελοιοποιήσει και λεηλατήσει το Αριστερό φαντασιακό πολλών δεκαετιών – σκοτεινό ακόμη. Ακόμη και αν η πλειοψηφία της πελατείας (πιο κεντροδεξιά, πιο κεντροαριστερά) παραμένει τύπου πασόκ – και βλέπει δηλαδή, ως μόνο μέλλον το Παρελθόν. Ακόμη και αν η Μεταπολίτευση δεν λέει να φθάσει επιτέλους σ' ένα τέρμα. Έστω σ' αυτό που μας προτείνει αυτή η παρέα: της μηντιακής «αριστεράς».
Σε καμιά άλλη δυτική χώρα ο πληθυσμός δεν βρέθηκε, αναγκαστικά, στην προνομιούχο θέση να περιφρονήσει βαθιά ό λ ο το επαγγελματικό, το μέσω αναθέσεως και ψήφου Πολιτικό προσωπικό. Μαζί με τα κανάλια που το συμπληρώνουν. Μαζί με τον ίδιο τον αγγλικής προέλευσης θεσμό του Κοινοβουλίου, που η δικτατορία είχε -εις μάτην εντέλει- ξεπλύνει και αναβαπτίσει.
Κι αν η κυβέρνηση αυτή και ιδίως ο Τσίπρας συγκεντρώνει ακόμη κάποια συμπάθεια είναι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, ακριβώς γι' αυτό: γιατί δυσκολεύτηκε στην αρχή να διαπραγματευτεί ως επαγγελματίας. Μέχρι να φθάσουμε να παρακολουθούμε τη βασική αριστερή του προίκα: της «προδοσίας». Την αναμενόμενη μετάλλαξή του. Μια και όλοι γνωρίζουμε ότι όλα, και ειδικά στα ζητήματα εξουσίας – όλα σχεδόν τελούν υπό διαπραγμάτευση.
***
Βέβαια όλος αυτός ο καταιγισμός της σύγχυσης -πρωτοκλασάτη ιδιότητα των μήντια- κι η τέως (;) σχιζοφρένεια που συνοψίσαμε τις προάλλες, είναι αποτέλεσμα του περίπου παρανοϊκού πειράματος που συνεχίζει να εκτυλίσσεται όλο και πιο άγρια στη μικρή Ελλάδα. Λες και οι «μεταρρυθμίσεις» θα αλλάξουν και τον παρασιτικό χαρακτήρα της χώρας. Εντός του Ευρώ... Εκτός απ' το να αλλάξουν χέρια τα βασικά της περιουσιακά στοιχεία. Εκτός απ' το να φτωχοποιήσουν ό,τι απέμεινε. (Να φέρουν, φέρ' ειπείν, τη γενική ερήμωση στους περισσότερους κλάδους, αλλά απ' την άλλη και τις μεγάλες μπίζνες για τους λίγους.) Μόνο ένας «αριστερός» θα μπορούσε να φέρει αυτά ακριβώς τα αποτελέσματα. Γιατί άλλο να εξορθολογίσεις την ελληνική γραφειοκρατία -που μπορεί να μη γίνει και ποτέ-, κι άλλο οι νεοφιλελεύθεροι ποιητές και επιδρομείς.
Και γιατί σιγά μην έληγε έτσι άδοξα, μ' ένα υποτιθέμενο success story, αριστερό ή δεξιό, η περιπέτεια αυτού του μικρού, «πολύ μικρού» αλλά αναμφίβολα εμφράγματος στην καρδιά του δυτικού κόσμου. Τζόγος δηλαδή, (μαζί με τα δισ. που κερδίζει η Γερμανία φέρ' ειπείν, και τα μεγάλα κυρίως αμερικανικά funds), που μπορούσε και μπορεί να διαλύσει πράγματι, μια σειρά από παγκοσμίου κύρους βεβαιότητες και προβλέψεις. Στη χειρότερη, τζόγος καβάτζα. Ο Γιούνκερ εκ των υστέρων το 'πε περίφημα : «καταλήξαμε σε μια συμφωνία Φόβου».
Άλλο να σώζεις προσωρινά ένα κράτος –του αστικού, του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτισμού-, κι άλλο μια... κοινωνία! (Δεν είδαμε άλλωστε και τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση.) Οπότε και γιατί μετά δεν αφήνεις τα οφίκια – να αφήσεις το Μαξίμου στους... αρμόδιους: για αυτά τα τουλάχιστον αναξιοπρεπή καθήκοντα που έπονται.
Μόνο που η παρέα του πρωθυπουργού, ξεκινώντας να υπερασπιστεί τη... γενική ευμάρεια ενός Παρελθόντος που είχε ανεπιστρεπτί παρέλθει -όσο και γενικώς τα «κράτη πρόνοιας»-, δίχως ισχυρό plan B (plan A υπήρχε;) και με τα μυαλά σε ιδεολογήματα (ευρωπαϊσμός!, αλλά με τις πλάτες των Αμερικανών, και με αναμενόμενο τον Πούτιν...) ήταν σφαγμένη από χέρι. Από την πλέον πεπειραμένη τεχνικά –λόγω και DNA- και καθωσπρέπει (politically correct) Συμμορία του πλανήτη – τουλάχιστον όσον αφορά στις business. Και που -ούτε καν!- αποτρέλανε τον ανθεκτικό έως ταλαντούχο Βαρουφάκη, κι έδεσε χειροπόδαρα τον διαλυμένο στην κρεατομηχανή της Τσίπρα, με αποτέλεσμα να αγκιστρωθεί όσο κανένας -αυτό δεν θέλανε;- στου Μαξίμου. Έστω και ως εθνικός ηγέτης επιτέλους. Γιατί για... αριστερός, ούτε λόγος.
Κι ωστόσο, και όσο θα υπάρχει ακόμη –πριν, κι ίσως μετά τις εκλογές- αυτή η σχεδόν συλλογική πρωθυπουργία, τα επανειλημμένα και μεγάλα ψέματα του κύριου εκφραστή της (που διαλαλούσε κάτι που δεν υπάρχει πια! – όταν ο καπιταλισμός ακόμη γοήτευε) δεν ήσαν απλώς τα ψέματα του μεγάλου δημαγωγού ή ενός απατεώνα – έτσι όπως εξελίχθηκαν. Περισσότερο ήταν η ρητορική της ψευδούς συνείδησης. Γι' αυτό γοήτεψε. (Έως ότου ολοκληρωθεί κι αυτή, ως αμοράλ.) Η ι δ ε ο λ ο γ ι κ ή αυταπάτη που σκάει στο έδαφος με πάταγο, κάθε φορά που η υποτιθέμενα αριστερή σκέψη προσγειωνόταν ως κρατική πρακτική. Παρακολουθήσαμε και πληρώνουμε, την καφκική μετάλλαξη μιας ταλαντούχου μηντιακής περσόνας (ήδη περιζήτητης απ' ό,τι φαίνεται στους επενδυτές Αμερικανούς, σίγουρα και στους Γερμανούς, για να μην πούμε -ήδη!- στις μεγάλες εταιρείες... – περιζήτητος).
Παρά τη γενική, και ευπρόσδεκτη σε πολλούς και εν πολλοίς, ακυβερνησία... Ιδίως γιατί, ούτε κυβερνώσα υπήρξε, ούτε Αριστερά. Πολλώ δε μάλλον η «πρώτη μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο» (!!)... Φέρ' ειπείν, ας πάρουμε τη στιγμή της τελικής/ οριστικής απόφασης για «συμφωνία». Όπου απ' ό,τι φαίνεται οι... φίλοι (!) και προστάτες Αμερικανοί (κι από κοντά οι Ρώσοι) τον υποχρέωσαν –πιεστικότερα κι απ' τους Γερμανούς, επιστρατεύοντας τους Γάλλους- να υπογράψει ό, τ ι ν α 'ν α ι – εννοείται εντός Ευρωζώνης... Κι ενώ, το πιθανότερο, το γνωστό σχέδιο Σόιμπλε φρόντιζε μόνο για την ώρα να προλάβει μια απρονοησία της κυβέρνησης. Δηλαδή, όλοι τους ήξεραν, ότι ένα συντεταγμένο Grexit (το διεκδίκησες;! ούτε καν) γεννούσε σ' αυτές τις συγκυρίες, τουλάχιστον ακόμη, παγκόσμιο ζήτημα. (Για να μην πούμε για την ξαφνική χρεωκοπία...) Προς το παρόν απαγορεύτηκε (στο μέλλον βλέπουμε).
Κι έστω, υπογράψατε.
Άλλο να σώζεις προσωρινά ένα κράτος –του αστικού, του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτισμού-, κι άλλο μια... κοινωνία! (Δεν είδαμε άλλωστε και τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση.) Οπότε και γιατί μετά δεν αφήνεις τα οφίκια – να αφήσεις το Μαξίμου στους... αρμόδιους : για αυτά τα τουλάχιστον αναξιοπρεπή καθήκοντα που έπονται. Αλλά βέβαια, εσύ προορίζεσαι πλέον για αρμόδιος. Μαζί με τον Παππά και τον Δραγασάκη. Που αφού απήγγειλε δέκα μετάνοιες στους Αμερικανούς, σου λέει παρένθεση θα γίνουμε; όσο έχει άστρο ο μικρός, για το καλό του κράτους, πάμε!... – γνήσιος αριστερός. Το ξαναλέμε. Αριστεροί υπήρχαν και υπάρχουν –παρά τη νέα μεγάλη «προδοσία» μέσω Τσίπρα σε παγκόσμιο επίπεδο-, αριστερή κυβέρνηση όμως -το ξέρουν κι οι πέτρες-, σίγουρα δεν υπάρχει. Και ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ιδίως στα τωρινά παγκοσμιοποιημένα (και γιούρο) περιβάλλοντα. Και όσοι δήθεν «παλεύοντας», έστω εκλογολογώντας συνεχίζουν να το επικαλούνται –με παραχωρημένη την εθνική κυριαρχία στους Αμερικανούς, την οικονομική στους Γερμανούς, και τα λογισμικά στους «Ευρωπαίους»- ωμά, εξαπατούν.
Γιατί σίγουρα, αριστερή δεν λέγεται μία κυβέρνηση που, αντί να 'χει περίπου έτοιμα μερικές δεκάδες ας πούμε πρωτοπόρα νομοσχέδια, εκπαιδεύεται με το αζημίωτο στο «ανήκομεν (πού αλλού;) εις την Δύσιν», ή μάλλον επί το σημερινότερον στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Ιδίως όταν εκ των υστέρων (!) αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά -ιδίως χωρίς τους Αμερικανούς- μ' αυτούς τους «συσχετισμούς» (ο γνωστός φοιτητικός-λενινιστικός αναχρονισμός, που όμως αρκούσε να τους σπρώξει – να τους κάνει πριν την ώρα τους κυβέρνηση! Χωρίς απ' ό,τι φάνηκε να 'χουν και τίποτα... αριστερά ή έστω άλλα σχέδια στο μυαλό τους).
Και σίγουρα δεν ονομάζεις αριστερή μία κυβέρνηση που λόγω εθνικής, δηλαδή... υπερταξικής συνεισφοράς, ψηφίζει δύο νομοσχέδια σε επτά μήνες και τέσσερα «κατεπείγοντα». Και ούτε τα βασικά! (Εκτός από το νομοσχέδιο για τις φυλακές –προς τιμήν τους-, παρότι οι περισσότεροι ουδέποτε έχουν υποστεί σοβαρές διώξεις, όπως το παλαιό ΚΚΕ ας πούμε – καθότι κυριαρχούν οι μεσαίας τάξης δυτικότροποι, κρατικοδίαιτοι συνήθως διανοούμενοι.) Και μάλιστα, ακόμη, ούτε ένα που να θίγει αποφασιστικά την εγχώρια ολιγαρχία –πολιτική, μηντιακή, επιχειρηματική- και τις ακάθεκτες αθλιότητές της. Μάλλον διότι, τα 'χεις βρει καθ' όπως φαίνεται μαζί της. Αυτοί, θα σε καθιερώσουν ως μηντιακή αριστερά και κυβέρνηση-του-όσο-πάει, και συ, θα έχεις κάτι να πουλάς στην πελατεία (στο «λαό»)... Μια και δεν παίζονται τα εκατομμύρια και τα δισ. όπως παλιά, αλλά η φυλακή κι η διαπόμπευση.
Και πάντως, άλλο να λες ψέματα λόγω εκτεταμένων ψευδαισθήσεων (ως αριστερού τύπου ευρωπαϊστής κυρίως – κι ενώ ταυτόχρονα πίστευες (!) πως ο Πούτιν θα συμμαχήσει μαζί σου, συμβάλλοντας μέχρι και... στη πιθανή διάλυση της Ευρωζώνης), κι άλλο να ανεβάζεις Σκηνικό επίπεδο ώστε να συνεχίσεις κυνικά ως ο πλέον δημοφιλής του επαγγέλματος.
Επειδή ξέρεις ή νομίζεις, δικαίως, ότι ανάλογο ή μάλλον αντίστοιχο κοινωνικό ρεύμα δεν υπάρχει... Μονάχα θεατές και ψηφοφόροι. Μάλλον εξαιτίας σου. Τη στιγμή μάλιστα που ο αριστερός ευρωπαϊσμός υπέστη, με την υπογραφή σου, συντριπτική ήττα. (Εξ ου και μόνο τα ξένα ΜΜΕ σε αποκαλούν ειρωνικά ή όχι «radical» – για να παραδειγματίζονται οι επόμενοι. Για να γελάνε οι Σόιμπλε και τα Στέητ Ντιπάρτμεντ.)
Τη στιγμή δηλαδή, που ο παρασιτικός (και που δεν υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει άλλος) Ευρωπαϊσμός –πλούτισε όσους πλούτισε, κακόμαθε όσους κακόμαθε, κατέστρεψε όση παραγωγή κατέστρεψε, με το αζημίωτο βέβαια-, κυρίαρχη ιδεολογία, πράξη και φαντασίωση του παγκοσμιοποιημένου νεοΈλληνα τις δυο-τρεις τελευταίες δεκαετίες, φθάνει οριστικά απ' ό,τι φαίνεται, αναγκαστικά, στα όριά του... Παρά τα λεγόμενά σου.
Και εν πάση περιπτώσει, άλλο να θαυμάζεις έναν Τσε -αν και ακατάλληλος έως μέτριος για Υπουργός των Οικονομικών (της Κούβας)-, και ταυτόχρονα να συμπράττεις μ' ένα σωρό κολεγιόπαιδα -μια χαψιά για τα αρπακτικά και τους λομπίστες των Βρυξελλών-, κι άλλο να μετατρέπεσαι από Κνίτη σε Φιλελεύθερο από τα Τζουμέρκα για να εφαρμόσεις τα ανεφάρμοστα.
ΜΕΡΟΣ Β
Αλλά όλες αυτές οι αντιφάσεις σε βαθμό σχιζοφρένειας, καμιά φορά, και συντηρούνται και καλά κρατούν –αν πάμε στην... αρχή αρχή- λόγω της σκούφιας σου. Εν προκειμένω απ' τον παραδοσιακό, και στη συνέχεια τον μεταμοντέρνο Κνίτη. Ο ένας να αντιμετωπίζει πλέον τον άλλο – εντός του τέως κυβερνώντος κόμματος. (Πέραν και των διαφωνούντων. Πέραν κι απ' τις ενίοτε, ακόμη και αιματηρές πολιτικές διαφορές στο παρελθόν – «ανανεωτικών» και βάλε)... Ανθρωπότυπος οικείος, συχνά αρχολίπαρος, σίγουρα ακίνδυνος στα καθεστώτα, σε όλες σχεδόν τις φουρνιές της μεταπολίτευσης, σε όλες τις τάξεις – διάχυτος σ' όλα τα κόμματα. Και που αποτελεί τη βάση αυτής της τέως ίσως και επερχόμενης κυβέρνησης. (Παρότι πολλοί νεοφιλελέδες κρύβουν στον κόρφο τους γνησιότερο σταλινισμό απ' τους συγκεκριμένους...)
Πρόκειται κατά βάση για το «καλό» υποτίθεται, Κνιταριό της μεταπολίτευσης. Της Πασοκικής εννοείται (εκεί όπου η κατακριτέα «μετάλλαξη» έχει ήδη προ πολλού απογειωθεί). Όπου ουκ ολίγοι την στελέχωσαν (ας πούμε, στα μεγάλα μήντια –εδώ έχουμε μία έφεση!-, για να μην πούμε για τις σοβαρές μπίζνες, έστω για τις μεγάλες εταιρείες δημοσκοπήσεων)... Και που αποτελεί εν πολλοίς –δεν λέμε στα ζητήματα... «ηθικής»- και το κατασκευαστικό υλικό αυτού του κόμματος (από τον κάπως διορατικό έως συγκροτημένο Αλαβάνο, τον Λαφαζάνη και τον Δραγασάκη, ακόμη και τον Κοτζιά επί Φλωράκη, έως τους ομογάστριους Ρηγάδες και τους από την ίδια μήτρα αριστεριστές, τον Βούτση, τον Φλαμπουράρη και τον Φίλη, τον Νταβανέλο και πάει λέγοντας, ο κατάλογος είναι μακρύς – ξεχωρίζοντας βέβαια, εκτός από εκατοντάδες άλλους αποκομμένους πλέον από το Μαξίμου, αν μη τι άλλο ως... μη Κνίτη τον μόνο (;!) αριστερά σκεπτόμενο και διαυγή παρά την ηλικία του Γλέζο, και την εκρηκτική ψυχοπαθή –γιατί όχι;- Κωνσταντοπούλου). Σχήμα που έφερε και φέρει βέβαια, εξαιτίας και αυτής της περιορισμένων οριζόντων καταγωγής, ιδίως μετά το απρόσμενο 2012, τη φιλοδοξία και τερατώδη αντίφαση της μεταπολιτευτικής θεσμικής Αριστεράς : να κυβερνήσει! (Λέτε, για να πάρει απ' το αστικό κράτος τη ρεβάνς της Μεγάλης Ήττας – συνονόματης με την παράδοσή της; Γι' αυτό και προσέθεσε, ήδη, μια νέα «προδοσία» πάλι;) Και πάντως όχι για να... ευνοήσει την πιθανή δημιουργία συμβουλίων (sic!), επιτροπών, αυτο-οργανωνόμενων πολιτών, και άλλων ριψοκίνδυνων, εκτός προδιαγραφών εγχειρημάτων... Αστεία πράγματα. Αντίθετα, ακόμη και οι Αϊνστάιν του Περισσού γελούσαν βλέποντας την παγίδα. Ακόμη και οι παραφυάδες τύπου Ανταρσύα... Αλλά εκεί αυτοί, τότε, λόγω μοναδικών «συσχετισμών», κολακευμένοι, σίγουρα παραμυθιασμένοι «Πάμε και βλέπουμε!»... Απενεργοποιώντας δηλαδή εκ των πραγμάτων, λόγω και μέσω ψήφου, τα κοινωνικά μέτωπα. Τη μόνη πραγματική τους δύναμή – εάν την είχαν, που δεν την είχαν. Και που, εκτός από τα μήντια, την έψαχναν -μιλάμε πολύ πριν τον Γενάρη- στα γνωστά Αμερικανικά Ιδρύματα και στη Μόσχα. Ή στις κομπίνες τύπου Χαϊκάλη... Και ούτε καν άλλωστε, πλέον, στα μικρά -και διόλου σαλονάτα- εξωφρενικά και ασυμμάζευτα παράλογα της ελληνικής γραφειοκρατίας.
Αλλά, το ξαναλέμε. Είναι γνωστή και μοναδικά πολύτιμη η υπηρεσία που προσέφερε εδώ και κοντά έναν αιώνα η κ ρ α τ ι σ τ ι κ ή – λενινιστική Αριστερά στις δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. (Εδώ, η συγκεκριμένη, δεν νομίζουμε καν ότι θα μπορέσει ή θα προλάβει – τον κρατισμό που από «δάνειο» εφάρμοσε ο Αντρέας, ακόμη και ο μεγάλος Καραμανλής...)
Άλλωστε ακόμη και τη μεγάλη κρίση Υπερσυσσώρευσης του 2008 τα κράτη είναι (με πρώτο και καλύτερο το αμερικανικό) που την έφεραν στα ίσια με τις... «αυτορρυθμιζόμενες» αγορές – και την (κυριολεκτική) αλητεία του μεγάλου χρήματος. Το 'να χέρι να νίβει τ' άλλο...
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πράγματι. Κι επειδή και ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται παρά από, ήδη παρωχημένους νεοκεϋνσιανισμούς και λοιπές ιδεοληψίες... Ως εδώ. Ούτε καν αυτές δεν περνάνε!
Πράγματι.
Σπάνια μια κυβέρνηση, στην αρχή του χρόνου της, υπήρξε –άνευ λόγου- τόσο συμπαθής στον πληθυσμό για τόσες εβδομάδες. Με τόσο ενεργό το Φαντασιακό. ΕΣΤΩ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ...
Που ο ψηφοφόρος ξέρει ότι μπορεί να μην ξανάρθει και ποτέ. Αλλά και που δεν βλέπει σε κάτι άλλο ένα μέλλον Ούτε καν στην αριστερά βέβαια πλέον. Και μάλιστα πριν γίνει, από τότε, και μάλιστα τόσο γρήγορα, Αριστερά της Αγιά-Βαρβάρας.
***
Η αρχαιότερη. Η πιο παλαιά Κοινωνική ε ξ ε ι δ ί κ ε υ σ η εντέλει. Η πρωταρχική εξειδίκευση, της Εξουσίας. Που είναι και επάγγελμα, που έχει και μισθό.
Το να παριστάνεις ότι αυτή, η εξουσία, στα αυτοκτονικά και πρωτότυπα πειράματα που ζούμε, εσένα περίμενε και περιμένει, για να της αλλάξεις τα φώτα (έστω και χωρίς να γυρίσεις καν τον διακόπτη), για να πέσεις μέσα σ' όλες τις παγίδες!, ή γιατί –μ' ένα μηντιακό χαμόγελο και το... «συναίσθημα» ως ΔΡΑΜΑ- «Αυτό ζητάει τώρα ο κόσμος! Σίγουρα» (!;), εντέλει για να ξαναδούμε τον... αθώο Κνίτη ντυμένο αδίστακτο Πασόκο –χέσ' τη Δεξιά- στο κάπως μεταμοντέρνο!, και αναμενόμενο ακούγεται κι όχι και τόσο αριστερό... Χρήσιμο βέβαια, σε πολλούς.
Και πάντως έτσι, φεύγει κι η σχιζοφρένεια, πάει κι ο εσωτερικός διχασμός, πάνε όλα! ΤΩΡΑ ΠΙΑ, ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙΣ ΣΕ ΙΣΧΥ. Με συμμαχίες και «συσχετισμούς» ποιος ξέρει αναγκαστικά με ποιους.
Όπου όσο σαγηνευτικό, δηλαδή απαραίτητο, είναι για τον ψυχισμό του ψηφοφόρου το παραμύθιασμα και το ψέμα... Τόσο τραβηχτική, διαπαιδαγωγική και εθιστική είναι για κάποιους η μονομερής («αντιπροσωπευτική») απόφαση από το ύψος του γκουβέρνο. Το ούτε καν αριστερό. Ούτε καν δεξιό. Το ούτε καν αμοράλ... Διότι στο τέλος δεν ξέρεις, σε ποια ακριβώς «οικογένεια» ανήκεις πλέον. Το μαθαίνεις κι αυτό.
Άλλωστε η «μετάλλαξη» που διέγνωσαν οι καλοπροαίρετοι ήταν και είναι απλώς, ξερά, προδιαγραμμένη.
Ούτε καν κρίμα, δηλαδή.
/ Στο επόμενο και τελευταίο ΜΕΡΟΣ Γ θα ασχοληθούμε με τη νεοφιλελεύθερη επιδρομή και την –τουλάχιστον ανθυγιεινή- πολιτική της έκφραση. Κυρίως μέσω του πάλαι ποτέ Κέντρου – την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. /
Ο Μπάμπης Βλάχος είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των πρόσφατων «Η γοητεία του καπιταλισμού ή Περί κρίσεως» (εκδ. futura, 2011), «Ο ψηφοφόρος της "Χρυσής Αυγής"» (εκδ. Υπερσιβηρικός, 2013)
σχόλια