Εδώ και μέρες είμαστε θεατές στο δυσάρεστο έργο της «άρνησης» του πρωθυπουργού από μεγάλη μερίδα των συνεργατών-συντρόφων του. Πολλοί από εμάς που πιστέψαμε στην ελπίδα και την αλλαγή που υποσχέθηκε η πρώτη αριστερή ελληνική κυβέρνηση μπορεί να έχουμε πια απογοητευτεί από την τακτική που ακολουθήθηκε και τους χειρισμούς της κυβέρνησης σε επίπεδο διαπραγμάτευσης και όχι μόνο, ενώ άλλοι ένιωσαν να επιβεβαιώνεται η πεποίθησή τους περί αδυναμίας του πρωθυπουργού να διαχειριστεί την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας αλλά και σε διεθνές επίπεδο από την πρώτη στιγμή της εκλογής του.
Αδιαμφισβήτητα τα λάθη ήταν πολλά, οι υποχωρήσεις εκ μέρους της κυβέρνησης ακόμη περισσότερες. Ακόμη και για τους πιο φανατικούς θιασώτες της πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα, το τρίτο μνημόνιο αποτελεί καθαρή βουτιά στο κενό. Πώς είναι όμως δυνατόν οι άνθρωποι που βγήκαν σαφώς κερδισμένοι από την «Πρώτη Φορά Αριστερά» αναλαμβάνοντας υπουργεία, βουλευτικές καρέκλες και προνόμια, τα «στηρίγματα» του πρωθυπουργού στην άνιση, διπλή μάχη του αφενός με το εντός Ελλάδος σαθρό πολιτικό καθεστώς και αφετέρου με τις ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις που λειτουργούν ως δυνάστες, να εγκαταλείπουν σε μία τόσο κρίσιμη καμπή τον άνθρωπο που τους εμπιστεύτηκε;
Δεν πρέπει όμως εμείς ως πολίτες και ψηφοφόροι να επιτρέψουμε τη χειραγώγησή μας από τους σύγχρονους αποστάτες-δημαγωγούς και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε τη φράση «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο».
Οι αντιρρησίες λοιπόν (Λαφαζάνης και οι λοιποί της αριστερής πλατφόρμας, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκης κ.ά.) που αποτέλεσαν τα πλέον προβεβλημένα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α έρχονται ξαφνικά και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να «κρεμάσουν» τον Τσίπρα και να σαμποτάρουν κάθε επόμενη κίνησή του είτε μέσω του «ΟΧΙ» και της εσκεμμένης καθυστέρησης στις ψηφοφορίες είτε με ακραίες δηλώσεις που δυναμιτίζουν την ήδη έκρυθμη κατάσταση, όπως τα περί χρήσης-«απαλλοτρίωσης» των χρημάτων της ΤτΕ και υιοθέτησης εθνικού νομίσματος. Άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες δε θα είχαν πιθανόν ποτέ τη δυνατότητα να υπουργοποιηθούν ή να δουν τον εαυτό τους να προεδρεύει σε επιτροπές και ολομέλειες γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθεια που καταβάλλεται για ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Θεωρούν πως διαχωρίζοντας τη θέση τους θα απαλλαγούν των ευθυνών που ίσως αναζητηθούν στο μέλλον και στοχεύουν με λαϊκίστικο ύφος στη δημιουργία μιας κοινοβουλευτικής ομάδας που θα εκμεταλλευτεί στο άμεσο μέλλον τον πόνο του μέσου Έλληνα πολίτη και θα ζητήσει την ψήφο του.
Είναι δεδομένο και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πράττει κατά συνείδηση και βούληση και να υπερασπίζεται με τα λόγια και τα έργα του την ιδεολογία και τις απόψεις του. Η συμφωνία περιέχει σκληρούς όρους, η εφαρμογή των οποίων θα προκαλέσει κοινωνικές εντάσεις και τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Όποιος λοιπόν αποφάσισε να ψηφίσει αρνητικά, οφείλει βάσει της ηθικής και της πολιτικής δεοντολογίας να παραιτηθεί και να παραδώσει τη βουλευτική του έδρα, καθώς σε αυτό το ιδιαίτερα κρίσιμο χρονικά σημείο θα έχει συμβάλλει στον κλονισμό της κυβέρνησης τη στιγμή μάλιστα που η πλειοψηφία των βουλευτών του Κοινοβουλίου την στηρίζει.
Σίγουρα οι τελευταίοι μήνες δεν κύλησαν όπως είχε σχεδιάσει ο πρωθυπουργός, ο οποίος αναγκάζεται τώρα να εφαρμόσει συμφωνίες και μέτρα στα οποία δεν πιστεύει, δέσμιος των περιστάσεων. Είναι επίσης ανησυχητικό οι πολιτικοί σου αντίπαλοι να στηρίζουν μαζικά τα νομοσχέδια που φέρνεις προς ψήφιση στη Βουλή, αλλά είναι το πλέον ανησυχητικό και απογοητευτικό να απορρίπτουν οι σύντροφοί σου ένα σχέδιο στην οργάνωση του οποίου αρχικά συμμετείχαν. Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να επωμιστεί ευθύνες που δεν του αναλογούν και να αναζητήσει λύσεις για βαθιά προβλήματα της ελληνικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Το διάστημα των έξι μηνών δεν ήταν αρκετό ώστε να περάσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού ο πρωθυπουργός ως φορέας του «κακού». Τις τελευταίες ημέρες οι μέχρι σήμερα βουλευτές του κόμματός του που διαφοροποιήθηκαν κερδίζουν από μερίδα του κόσμου εγκωμιαστικά σχόλια που τονώνουν τον εγωισμό τους. Δεν πρέπει όμως εμείς ως πολίτες και ψηφοφόροι να επιτρέψουμε τη χειραγώγησή μας από τους σύγχρονους αποστάτες-δημαγωγούς και κυρίως δεν πρέπει να λησμονούμε τη φράση «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο».
