Η Κυβέρνηση έφερε επιτέλους συμφωνία και η Ελλάδα παίρνει μια βαθιά ανάσα μένοντας στην Ε.Ε. και το Ευρώ, μετά από επικοινωνιακές τακτικές εσωτερικές κατανάλωσης, χρεοκοπία της χώρας, κλειστές τράπεζες και ένα δημοψήφισμα παρωδία που προκάλεσε τεράστιο χάσμα με τους εταίρους και διχασμό ανάμεσα στους Έλληνες. Αποφύγαμε τον ξαφνικό θάνατο, όμως τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Την ίδια στιγμή, κατέστη απόλυτα σαφές ότι η κρίση δεν έχει (μόνο) εθνικά χαρακτηριστικά, ούτε οφείλεται αποκλειστικά στην ασωτία ορισμένων κρατών-μελών της Ένωσης. Αντίθετα, έχει συστημικές αφετηρίες και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με δομικές ανισορροπίες της ευρωζώνης. Για το λόγο αυτό δεν προσφέρει σε τίποτα μια ρητορεία για τεμπέληδες Νοτιο-Ευρωπαίους, ούτε και μια πολιτική ηθικολογία λουθηριανής εμπνεύσεως που συνδυάζει τον προτεσταντικό πουριτανισμό με τον πρωσικό αυταρχισμό, σύμφωνα με την οποία οι «υπεύθυνοι» της κρίσης σε κάθε χώρα πρέπει να αναλάβουν το βάρος της αντιμετώπισης της. Οι συνθήκες της κρίσης αποκαλύπτουν αδυναμίες σε ό, τι αφορά στην αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και (οφείλουν να) επιφέρουν συνολικούς αναπροσανατολισμούς. Στο πλαίσιο αυτό, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, εκτίμησε ότι υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης, καθώς υπάρχουν ζητήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τους αρχηγούς των κρατών και τις κυβερνήσεις τους. Μιλώντας στο εβδομαδιαίο γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Stern, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου υποστήριξε ότι τα κεντρικά, σημαντικά ευρωπαϊκά ζητήματα δεν μπορούν πλέον να επιλύονται από τους επικεφαλείς των κυβερνήσεων, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στα ζητήματα που άπτονται του διεθνούς εμπορίου, της κλιματικής αλλαγής, της μετανάστευσης, της φοροδιαφυγής και της νομισματικής πολιτικής.
Η Ένωση δεν αποτελεί για τις πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα κρεμάστρα για τις ευθύνες τους, ούτε οι πολίτες τα εξιλαστήρια θύματα της ατολμίας τους.
Η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και των δημοσίων οικονομικών των κρατών-μελών μέσα από την προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατική ομοσπονδιακή συγκρότηση είναι η μόνη λύση που μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι στην Ευρώπη. Η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης και της οικονομικής διακυβέρνησης προϋποθέτουν μια σειρά μέτρων όπως είναι η εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης πανευρωπαϊκής αναπτυξιακής στρατηγικής με τη μεταφορά πόρων από τον Βορά στον Νότο και τη δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κατά της ανεργίας και της φτώχειας, αμοιβαιοποίηση μέρους του χρέους, απαγκίστρωση από (όλους) τους φορολογικούς παραδείσους, ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων των Κρατών-Μελών της Ευρωζώνης, όπως επίσης θέσπιση κανόνων κατά του ξεπλύματος χρήματος και της φοροδιαφυγής. Οι συνέπειες μιας καθυστέρησης στις διαδικασίες της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ένωσης δεν εξαντλούνται απλώς και μόνο σε μια χρονική αναβολή της. Αντίθετα, συνεπάγονται επιδείνωση τις κρίσης και περαιτέρω άνοδο των ευρωσκεπτικιστικών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων. Η Ένωση δεν αποτελεί για τις πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα κρεμάστρα για τις ευθύνες τους, ούτε οι πολίτες τα εξιλαστήρια θύματα της ατολμίας τους.
