Μικρή κάπου στα 4 ή 5, περίμενα με αγωνία μια τέτοια ημέρα για να πετάξω στον αέρα το χαρταετό. Όταν έφτασε η Καθαρή Δευτέρα με πήγαν στη γιαγιά στο χωριό και με φόρτωσαν σε μια καρότσα μηχανής μαζί με το τον χαρταετό μου -φτιαγμένο από ροζ νάιλον με σχέδιο ένα κοριτσάκι και ένα αγοράκι. Φόρτωσαν και μια δεμένη κότα για να την πάνε στο κοτέτσι κάπου σε κάτι χωράφια. Η κότα μου άφησε μια μεγαλοπρεπέστατη κουτσουλιά πάνω στον αετό (από την τρομάρα της η δόλια), εγώ σπαρτάρησα στο κλάμα και το τι απέγινε πέρασε στη λήθη.
Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ο χαρταετός που "πετάγαμε" στο χωριό με τη φίλη μου την Αριάνθη καθισμένες σε μια στέρνα σε ένα παλιό ανεμονερόμυλο. Πέταγε τόσο ψηλά που χανόταν από το μάτι μας και κρατάγαμε το σχοινί πότε η μία και πότε η άλλη γιατι τα χέρια μας πόναγαν από την τριβή. Όσπου αποφασίσαμε να το κόψουμε και να τον αφήσουμε να ταξιδέψει όπου θέλει.
Τί κι αν ο δικός μου χαρταετός ήταν χεσμένος; Βρέθηκε η μέρα που βοήθησα να πετάξει έναν άλλον πολύ ψηλά, και μάλιστα έκοψα και το σχοινί.
Κι αν σας χέζουν τα όνειρά σας τώρα μη φοβάστε. Θα έρθει η μέρα που όχι μόνο θα γενούν, μα θα κόψετε και το σχοινί . Και τότε θα πετάξουν τόσο ψηλά που δε θα το πιστεύετε.
Καλή Σαρακοστή.
