O καθένας κουβαλάει έναν σταυρό, έναν αόρατο σταυρό με τα κομμάτια του αριστερά και δεξιά να τσακίζουν με το βάρος τους ώμους του. Υπάρχουν εκείνοι που τον μεταφέρουν αγόγγυστα κι ας λιώνει ο πόνος την ψυχή τους, υπάρχουν κι εκείνοι που τον πριονίζουν γιατί δεν αντέχουν, τον πριονίζουν γιατί, ας μην το ξεχνάμε, ζούμε σε έναν κόσμο βίαιο, σε έναν κόσμο αρπακτικό, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι τρέφουν κάθε δευτερόλεπτο τον εγωισμό τους μέσα στη θάλασσα του υλισμού. Ανάμεσα σε αυτή την κατρακύλα του είδους μας, στο πηχτό σκοτάδι που έχει καταπιεί καθετί καλό, κάποιες φορές ανάβουν ζωές-κεριά για να φωτίσουν για λίγο μέσα στη νύχτα της επιβίωσης. Μια τέτοια φλόγα άναψε με τη σύντομη παρουσία του ανάμεσά μας ο παπα-Στρατής.
Τον άκουσα για πρώτη φορά πριν από πολλούς μήνες, και ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μου που βρήκα έναν πραγματικό άνθρωπο, ώστε μίλησα σε όλους μου τους φίλους για αυτόν. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα. Τώρα με την είδηση του θανάτου του όμως όλοι σχεδόν τον αναφέρουν είτε ως παράδειγμα προς μίμηση είτε ως την απόδειξη της ανυπαρξίας του Θεού αφού τον άφησε να πεθάνει κι ας πρόσφερε τόσο καλό.
Είθε να αποτελέσει παράδειγμα και για μας τους υπόλοιπους, να ταράξει την αναλγησία των πιο σκλητοπυρηνικών σωβινιστών ανάμεσά μας και να κάνουμε την καμπή που απαιτείται στην ιστορία: Να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αυτή την εντολή ακουλουθούσε κατά γράμμα ο παπα-Στρατής.
Εμείς από αναγνώριση και μόνο στο τεράστιο έργο που πρόσφερε οφείλουμε να σεβαστούμε τη ζωή του, τον δύσκολο δρόμο που τράβηξε, την ανέκαθεν έυθραστη υγεία του, την αγάπη του και την πίστη στον Θεό, μιας πίστης που έγινε φάρος στο φιλανθρωπικό του έργο. Εμείς δεν μπορούμε να σκυλεύσουμε τον θάνατό του για να εκφράσουμε τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις, γιατί εκείνος όντας χρόνια άρρωστος άναβε από το λάδι του πόνου του το κερί της πίστης του συντηρώντας το φως που τρεμόπαιζε στα σπλάχνα κάθε ευάλωτης ύπαρξης.
Είθε να αποτελέσει παράδειγμα και για μας τους υπόλοιπους, να ταράξει την αναλγησία των πιο σκλητοπυρηνικών σωβινιστών ανάμεσά μας και να κάνουμε την καμπή που απαιτείται στην ιστορία: Να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Αυτή την εντολή ακουλουθούσε κατά γράμμα ο παπα-Στρατής.
Θέλω να πιστεύω ότι πλέον ανακουφίζει τις ψυχές των μωρών που ξέβρασαν τα κύματα, κι όλοι μαζί είναι μια αγκαλιά. Θέλω να πιστεύω ότι ο φριχτός θάνατος που ρούφηξε την ανάσα από όλα αυτά τα αθώα ματάκια, το νερό που διέλυσε το αίμα στις φλέβες τους όπως πάλευαν με τα κύματα, κάηκε στη φλόγα της αιώνιας ψυχής του.
Να αγαπάμε τον πλησίον μας σαν το εαυτό μας.
σχόλια