Θα θυμάστε ίσως το πρόσφατο άρθρο της New York Times: Τα γατάκια δεν είναι αυτό το αθώο, χνουδωτό πράγμα που νομίζουμε, αλλά θηριώδη αιλουροειδή, πανέτοιμα να μας κατασπαράξουν οποιαδήποτε ώρα.
Μόλις κυκλοφόρησε ένα άλλο βιβλίο, ανάλογα δυσοίωνο: περιέχει ποίηση γραμμένη από γάτους (και γάτες), σονέτα και ελεύθερο στίχο, ποιήματα ρομαντισμού και άλλα επηρρεασμένα από τους μπίτνικς.
Υπάρχει βεβαίως μια έντονη τάση πραγματισμού (το ένστικτο του φονιά, μένει ακοίμητο, βλέπεις), που αντιμάχεται τ' ανέξοδα οράματα και τις περιττές ενδοσκοπήσεις. Στο ποιητικό σύμπαν των γάτων κυριαρχικό ρόλο εξακολουθεί να κρατά η ξηρά τροφή, οι αντίζηλες γάτες και οι άνθρωποι που οι γάτοι φιλοξενούν στο σπίτι τους.
Η πρωτοφανής αυτή συλλογή είναι επιμελημένη από τον κομίστα Francesco Marciuliano και έχει τον ακριβοδίκαιο τίτλο "I could piss on this" (Θα μπορούσα να κατουρήσω πάνω του")
Βγήκε και διαφημιστικό σπότ με απαγγελίες από διάφορες γάτες.
Απολαύστε το (τρόπος του λέγειν):
σχόλια