Δεν έχω ιδέα από εκθέσεις μορφολογίας γάτας. Έχω μία (ψιλή) ιδέα από γάτα. Μία. Αναντικατάστατη. Νομίζω.
Σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Κλασική ιστορία ελληνικής οικογένειας που δεν σκέφτεται να αναλάβει την ευθύνη ενός ζώου και έρχεται αντιμέτωπη με τα παρακάλια μιας 8χρονης.
«Μόνο για να το ταΐσουμε λίγο». Και το τάισμα, πότισμα, ντάντεμα, τελικά μας κράτησε για 13 χρόνια.
Ούτε ράτσας ήταν, ούτε από τζάκι. Κεραμιδόγατος, τιγρέ, ο "Τζώρτζης" χωνόταν κάθε πρωί κάτω από το πάπλωμα για ν’ αγκαλιάσει πατούσα και στο 3ο ξυπνητήρι να δαγκώσει δάχτυλο για να σηκωθείς, επιτέλους.
Δεν έμπαινε σε βαλιτσάκι μεταφοράς. Ταξίδευε σκαρφαλωμένος στον ώμο της μάνας μου κι απ’ τα διπλανά αυτοκίνητα γέλαγαν. Δεν είχε καλάθι. Δεν το ‘θελε. Κοιμόταν πίσω από την πλάτη του πατέρα μου, στη θέση του στον καναπέ, κάτω από τη ζακέτα του. Δεν έκανε «χχχου» σε κανέναν, με τρεις εξαιρέσεις ανθρώπων που – ναι – στην πορεία αποδείχθηκαν σκάρτοι.
Eιλικρινά, ούτε για γάτα ούτε για σκύλο θα σκεφτόμουν τέτοια σκλαβιά και ταλαιπώρια. Νομίζω το χειρότερο μου ήταν τα κλουβιά. Ναι, ok, πώς αλλιώς να το πας το ζωντανό μέχρι εκεί, θα πει ο εμπλεκόμενος. Ειλικρινά; Δεν ξέρω. Ας μην το πας, λοιπόν.
Και σήκωνε τα τηλέφωνα. Αλήθεια. Στο τρίτο κουδούνισμα, αν δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι, πήδαγε στο τραπεζάκι, έριχνε κάτω το ακουστικό και… νιαούριζε. Αγαπούσε το νερό (ναι), τα μακαρόνια και τη σαντιγί.
Ήξερε τις ώρες μας, τα κέφια, τα κατατόπια, ξέραμε τα δικά του. Κι όταν πέθανε, το έκανε με τέτοιο τρόπο – είχε προηγηθεί ο θάνατος του μπαμπά – που μας τσάκισε όλους.
Τελοσπάντων, δεν έχω ιδέα από εκθέσεις μορφολογίας γάτας. Με φόβιζε κι ο τίτλος, αλλά τελικά, πριν από λίγο καιρό, πήγα. Δεν χάρηκα. Καθόλου. Το event ήταν διήμερο. Και διαρκούσε από τις 10.30 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα. Δεν ήξερα ότι σ’ αυτές τις εκθέσεις τα γατιά μένουν ένα 8ωρο και κάτι ψηλά στα κλουβιά τους. Δεν ήξερα καν ότι θα δω κλουβιά. Δεν μ’ άρεσε.
Τα ζωντανά – την ώρα που είχαμε φτάσει, εκεί γύρω στις 5.30 – ήταν ήδη «βαριά» και εκνευρισμένα. Δεν συγκινούνταν καθόλου με τα διάφορα «ψι-ψι-ψι» των γατόφιλων. Δεν ήθελαν καν να γυρίσουν να κοιτάξουν. Είχαν τον ποπό προς τον κόσμο και τη φάτσα προς τους ιδιοκτήτες.
Σε λίγο θα γινόταν μία βράβευση στην κατηγορία «οικόσιτες στειρωμένες» και κάποιες τυχερές θα έβγαιναν από το κλουβί. Παραδίπλα, μία κυρία ενημέρωνε για τον χαρακτήρα των Μέιν Κουν και για το ότι οι Περσικές είναι παθητικές γάτες, ενώ ένας Σαρτρέ προσπαθούσε να παίξει με ένα κορδόνι που του κουνούσε ο φίλος μου, ένα κίνητρο για παιχνίδι μετά από ώρες ακινησίας.
«Δεν τις πειράζει που είναι έτσι μανταλωμένες;», ρώτησα την επιχειρηματία με τις 3 εντυπωσιακές και εμφανώς τσαντισμένες, Βεγγάλης.
«Ναι, λιγάκι», μου είπε κάπως ενοχλημένα, «αλλά δεν το ζουν κάθε μέρα αυτό».
Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν το section των ζώων που δίνονταν για υιοθεσία. Μία κάπως απελπισμένη κοπελιά μοίραζε φυλλάδια με πληροφορίες για τα συμβόλαια υιοθεσίας, ενώ αγχωμένα και γρήγορα εξηγούσε ότι δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο, ούτε καν στον κήπο της, τρία γατιά που είχε περιμαζέψει από τον δρόμο πριν από 6 μήνες. Ο κόσμος έγνεφε με κατανόηση μπροστά κι από πίσω σχολίαζε ότι ήταν ήδη ενήλικα ζώα που δύσκολα θα έμπαιναν σε διαδικασία εκπαίδευσης.
Ένας πιτσιρίκος παραδίπλα γκρίνιαζε που δεν έβγαζαν το γατί που του άρεσε για να το χαϊδέψει με τη μαμά του να σιγοντάρει: «Μα, στην τηλεόραση λέγατε ότι θα μπορούσε κάποιος να τα αγκαλιάσει και να παίξει μαζί τους»!
Βαβούρα, πηγαινέλα, μια κοπέλα αγοράζει ένα παιχνίδι αξίας 50 ευρώ για τη δική της γάτα – ένα μηχανικό ποντίκι που κάνει τούμπες μέσα σε τρύπες – κι άθελα μου σκέφτομαι τον δικό μου, που λέγαμε ότι πιο συνεργάσιμο ζώο δεν υπήρχε. Αν βρισκόταν τώρα εδώ, με τόσο πατιρντί, θα τα είχε κάνει σαλόνι – τραπεζαρία ένα. Ίσως επειδή δεν ήταν ράτσας. Ίσως επειδή δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τον υποβάλουμε σε τέτοια πειθαρχία επίδειξης.
Από τα μεγάφωνα ανακοινώνουν την έναρξη του διαγωνιστικού μέρους. Ο πάγκος εξέτασης καθαρίζεται προσεκτικά και οι διαγωνιζόμενοι καταφθάνουν στα κλουβιά τους. Αρχίζει η περιγραφή από την κριτή, μία ηλικιωμένη κυρία που μιλά αγγλικά με γερμανική προφορά και είναι η μόνη μαζί με τους ιδιοκτήτες που δείχνει να χαίρεται τη διαδικασία.
Τα γατιά βγαίνουν από τα κλουβιά – τσεκάρισμα γούνας, ουράς, αυτιών, ματιών, προφίλ, αμφάς, τέντωμα, “lovely!” –, κανένα δεν έχει όρεξη για λιχουδιές, ένα από αυτά την κοπανάει τρομαγμένο από τον πάγκο εξέτασης και ο κύρης του τρέχει να το πιάσει.
Φεύγουμε κάπως μουδιασμένοι. Στην έξοδο, στο κλουβί της, μία πιτσιρίκα Βεγγάλης κοιμάται παραδομένη ανάσκελα. Κοιμόταν από την ώρα που μπήκαμε.
Δεν έχω ιδέα από εκθέσεις μορφολογίας γάτας. Δεν είχα ιδέα από εκθέσεις μορφολογίας, γενικά. Επιστρέφοντας σπίτι, μπήκα στο YouTube να δω τι κάνουν στους αντίστοιχους διαγωνισμούς στο εξωτερικό. Τα ίδια. Λίγο πιο οργανωμένα, με λίγο πιο «στοχευμένη» επιχειρηματική δραστηριότητα (πώληση, στείρωση των πανάκριβων ειδών, πληροφορίες, μπλα μπλα). Δεν μ’ άρεσε καθόλου. Πρόβλημα μου, θα πει ο εκτροφέας και δίκιο θα ‘χει.
Αλλά, ειλικρινά, ούτε για γάτα ούτε για σκύλο θα σκεφτόμουν τέτοια σκλαβιά και ταλαιπώρια. Νομίζω το χειρότερο μου ήταν τα κλουβιά.
Ναι, ok, πώς αλλιώς να το πας το ζωντανό μέχρι εκεί, θα πει ο εμπλεκόμενος. Ειλικρινά; Δεν ξέρω. Ας μην το πας, λοιπόν.
Φαντάζομαι ότι άλλοι το απολαμβάνουν, όλο αυτό, οπότε περί ορέξεως…
σχόλια