Το κλισέ λέει πως συνήθως ακόμα και οι πιο σφοδροι πολέμιοι του καπιταλισμού, όταν πρόκειται να μεταναστεύσουν επιλέγουν γι' αυτούς και τις οικογένειές τους χώρες όπως είναι η Γερμανία, η ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία...
Κάποιος που επέλεξε την Βενεζουέλα, βρίσκεται σήμερα σε δύσκολη θέση και οι φίλοι του απ' την Ελλάδα κάνουν μια crowdfunding καμπάνια για να μπορέσει να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα (της κρίσης), τη στιγμή που οι περισσότεροι Έλληνες ονειρεύονται να φύγουν.
Διάβασα στου Στέλιου Παλλα (που ζει στην Washington):
«Σ' όλη μου την ζωή βασίστηκα και στην καλοσύνη των ξένων. Ακόμη και εδώ στις ΗΠΑ έτρεξαν άνθρωποι για μένα, που δεν με ήξεραν. Ο συγχωρεμένος ο παππούς μου πάντα έλεγε στον αδερφό μου και μενα ότι όσο προσφέρεις τόσο θα λάβεις. Και πιστέψτε με, ισχύει. Όλα πήγαν καλά. Δεν θα το ελέγα, ότι βοήθησα τον Γιάννη, που τον ξέρω μόνο από το FB, για να μπορέσει να φύγει από την κόλαση που δημιούργησαν κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα στην Βενεζουέλα, αλλά τώρα πρέπει να το κάνω καθώς μπορεί να ακολουθήσουν και άλλοι. Ο Θέος μαζί σου, Γιάννη! :-)
Η ιστορία του Γιάννη και της οικογένειάς του βρίσκεται στην κατηγορία GENEROSITY (γενναιοδωρία) της γνωστής πλατφόρμας χρηματοδότησης INDIEGOGO καιμπορεί κανείς να τους βοηθήσει.
Διαβάζουμε λοιπόν:
Ο φίλος μας ο Γιάννης Κουζηνός, η γυναίκα του Μιλάγκρος και η κόρη τους Βικτώρια είναι εγκλωβισμένοι στην κόλαση της Βενεζουέλας. Δίνουν κάθε μέρα έναν σκληρό (αφάνταστο για εμάς) αγώνα για ένα ποτήρι γάλα ή ένα κομμάτι ψωμί. Ο Γιάννης πήγε στη Βενεζουέλα γεμάτος όνειρα και ελπίδα αλλά εγκλωβίστηκε σε ένα σύστημα που εκμηδένισε την περιουσία τους (ένα μικρό διαμέρισμα) και έκανε οικονομικά αδύνατη κάθε σκέψη για απόδραση.
Ο Γιάννης Κουζηνός γράφει τακτικά στο liberal.gr και στο Facebook για την κατάσταση στη Βενεζουέλα. Οι ανταποκρίσεις του ήταν αρχικά γεμάτες ελπίδα και πείσμα, ωστόσο με τον καιρό η ελπίδα και το πείσμα υποχώρησαν και επικράτησε ο αγχώδης αγώνας για την καθημερινότητα, η αγωνία για την επιβίωση και ο φόβος για τον εμφύλιο.
Ο φίλος μας ο Γιάννης Κουζηνός, η γυναίκα του Μιλάγκρος και η κόρη τους Βικτώρια είναι εγκλωβισμένοι στην κόλαση της Βενεζουέλας. Δίνουν κάθε μέρα έναν σκληρό (αφάνταστο για εμάς) αγώνα για ένα ποτήρι γάλα ή ένα κομμάτι ψωμί.
Εμείς, οι αναγνώστες και φίλοι του Γιάννη, είτε διαδικτυακοί, είτε πραγματικοί, χρειάζεται τώρα (σήμερα!) να τον βοηθήσουμε. Ζητάμε και την βοήθεια κάθε τρίτου ώστε αυτή η υπέροχη οικογένεια να μπορέσει να κλείσει τις υποθέσεις της στη Βενεζουέλα, να ασφαλίσει επαρκώς το διαμέρισμά τους εκεί, να πληρώσει τα πανάκριβα εισιτήριά τους για 3 άτομα, 4 σκυλιά και 2 γατιά (που κανείς τους δεν θέλει να εγκαταλείψει απροστάτευτα εκεί), και να έχει την βεβαιότητα οτι θα επιβιώσει εδώ για λίγο έως ότου τα πράγματα μπούνε σε μια φυσιολογική πορεία.
Θέλουμε να μπορούν να αγοράσουν γάλα χωρίς να περιμένουν 12 ώρες στην ουρά, να πηγαίνουν σπίτι και το ασανσέρ να λειτουργεί, να έχουν λεφτά για τα τετράδια της κόρης τους, να μπορούν να την πηγαίνουν για ύπνο λέγοντάς της παιδικές ιστορίες, απελευθερωμένοι από την αγωνία.
Όσοι μπορείτε, βοηθήστε όσο μπορείτε. Είτε 10, είτε 100, είτε 1000 €, είναι όλα καλοδεχούμενα γιατί μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη και λόγω της αδυναμίας οποιασδήποτε άλλης στήριξης (πχ οικογένεια, ιδιόκτητη κατοικία, επαγγελματικές γνωριμίες), καταλήξαμε στο οτι το ποσό που πρέπει να συλλέξουμε είναι περίπου 12.000 USD.
Όλοι όσοι βοηθήσουν θα είναι προσκεκλημένοι σε ένα γλέντι απελευθέρωσης που θα οργανωθεί εν καιρώ. Σας ευχαριστώ για την συμπαράστασή σας εκ μέρους μου αλλά κυρίως εκ μέρους των Γιάννη, Μιλάγκρος, Βικτώριας.
*
Τα νεότερα, όπως τα αφηγείται ο κ. Κουζηνός στους αναγνώστες του LIFO.gr:
«Kαταρχάς, οφείλω ειλικρινά, εκ μέρους της οικογένειας μου αλλά και από μέρους μου, να σας ευχαριστήσω και πάλι μέσα από την καρδιά μου για την βαθιά ανθρώπινη και ανιδιοτελή σας στήριξη.
Η δύναμη του LIFO με τους χιλιάδες φίλους, έδωσε μεγάλη ώθηση στον σκοπό μας και η ανταπόκριση των συνανθρώπων μας, σε καιρούς μάλιστα μεγάλης κρίσης, ήταν πραγματικά συγκινητική. Ακόμα και η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε εξαιτίας του στόχου της καμπάνιας που ορίστηκε από τον διοργανωτή αρχικά στα 30.000$, -και ο τρόπος λειτουργίας της πλατφόρμας του fundraising δεν μας επέτρεπε να το αλλάξουμε αμέσως όταν διαφώνησα με το ύψος του ποσού-, αν και αρχικά με στεναχώρησε βαθιά, τελικά αποδέχτηκα μέσα μου σαν λογικά ακόμα και τα πιο επιθετικά σχόλια των φίλων που χαρακτήριζαν σαν υπερβολικό το πόσο του στόχου. Είχαν απόλυτο δίκιο, αφού και εγώ διαφώνησα με αυτό το πόσο, αν και πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι ο διοργανωτής είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, της απόλυτου εμπιστοσύνης μου, που υπερέβαλε προς στιγμήν στην προσπάθεια του να μας βοηθήσει.
Μετά από καιρό τελικά κατάφερε και κατέβασε τον στόχο του fundraising στο ελάχιστο πόσο που συμφωνήσαμε (12.000$) και που είναι απολύτως αναγκαίο για την απρόσκοπτη και με ασφάλεια φυγή μας από την Βενεζουέλα προς τον πολιτισμό και την ελευθερία. Μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω έχουν συγκεντρωθεί 9.730$,από τα οποία η πλατφόρμα διενέργειας του fundraising θα κρατήσει σαν έξοδα λειτουργίας το 3.64%, και ο διοργανωτής και φίλος μας έχει στείλει 2100$, το πόσο ακριβώς που του ζήτησα για τις πρώτες αναγκαίες κινήσεις μας και την προετοιμασία μας για την απόδραση.
Η οικογένεια μας αποτελείται από τρεις ανθρώπους. Την Βικτόρια, την Μίλι και τον Γιάννη. Η οικογένεια μας αποτελείται και από 6 χνουδωτές υπάρξεις: 4 σκυλάκια, την Πιπί,την Ακέλα, την Έμπονι, και την Γκάλα. Και 2 γατάκια, την Έλη και την Φλούξ. Τα κατοικίδια μας έχουν γίνει αφορμή για αρκετούς καβγάδες με την Μίλι μου, καθώς εκείνη είναι υπερευαίσθητη με ό,τι χνουδωτό υπάρχει στον πλανήτη και εγώ είμαι πάντα, ή προσπαθώ να είμαι πάντα, η φωνή της λογικής που βάζει μια τάξη στο χάος. Ό,τι γίνει όμως από εδώ και πέρα, είτε μείνουμε στην Βενεζουέλα είτε καταφέρουμε με οποιοδήποτε τρόπο να ξεφύγουμε από την χώρα, τα 6 τέρατα θα έρθουνε μαζί μας. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι αρχικά μπορεί να ακούγεται παράδοξο όταν προσπαθείς να ξεφύγεις από μια εφιαλτική ζωή και την στιγμή που μάλιστα ζητάς βοήθεια από άγνωστους, να κουβαλάς μαζί σου 6 ζωάκια αλλά, ειλικρινά τώρα. Αν για να σώσω το τομάρι μου σας ενημερώνα ότι άνοιξα την πόρτα και πέταξα τα κατοικίδια μου στους δρόμους του Καράκας, που άνθρωπος δαγκώνει σκύλο στην μάχη της επιβίωσης πάνω από μια σακούλα σκουπιδιών και είναι σίγουρο ότι θα πέθαιναν το πολύ σε μια εβδομάδα, θα με θεωρούσατε άνθρωπο που αξίζει την συμπόνια, την καλοσύνη και την βοήθεια από τον συνάνθρωπό του; Εγώ θα με σιχαινόμουν.
Για να φύγουμε από την Βενεζουέλα θα χρειαστεί να περατώσουμε μια σειρά διαδικασιών. Επικύρωση τίτλων σπουδών, χαρτιά, εμβόλια και chip για τα κατοικίδια κλπ. Χρειάζεται λίγος χρόνος για όλα αυτά και λίγο... λάδι για την αργοκίνητη κρατική μηχανή στην Βενεζουέλα αν θέλουμε να φύγουμε από την χώρα αυτό τον αιώνα. Όταν όλα αυτά ολοκληρωθούν το μόνο που χρειαζόμαστε είναι τα εισιτήρια, μια καλή κλειδαριά ασφαλείας για το διαμέρισμα και μια αρκετά μεγάλη μαύρη πέτρα για να την ρίξουμε πίσω μας για πάρα, μα πάρα πολύ καιρό. Όταν φτάσουμε στον προορισμό μας θα πρέπει να έχουμε τα απαραίτητα για να κινηθούμε και να επιβιώσουμε μέχρι να στρώσουμε ξανά την ζωή μας, να αρχίσουμε να εργαζόμαστε και να αναπνέουμε επιτέλους ελεύθεροι. Για όλο αυτό χρειάζεται ένα οικονομικό μαξιλαράκι ασφαλείας που θα μας δώσει λίγο χρόνο να κινηθούμε άνετα και χωρίς να χρειαστεί να κοιμηθούμε κάτω από καμία γέφυρα. Αυτά χρειαζόμαστε και αυτά δεν έχουμε για να φύγουμε επιτέλους από την Βενεζουέλα.
Ενώ έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες για να κερδίσουμε όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο η αλήθεια είναι ότι το fundraising, λόγω έλλειψης δημοσιότητας έχει μείνει στάσιμο για αρκετές ημέρες.
Μακάρι με τη δημοσιοποίηση της φωνή μου να καταφέρουμε να μαζέψουμε και το υπόλοιπο ποσό. Όπως και να έχει, οτιδήποτε και να αποφασίσετε, έχετε την αιώνια ευγνωμοσύνη εμού και της οικογένειας μου για το ανθρώπινο ενδιαφέρον σας και την κατανόηση του προβλήματος μας. Όπως επίσης την ευγνωμοσύνη μας και τα μύρια ευχαριστώ προς τους εκατοντάδες άγνωστους συνανθρώπους μας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μας για βοήθεια.»
*Όποιος θέλει να βοηθήσει μπορεί να το κάνει εδώ.
