ΕΚΛΟΓΟΡΑΜΑ: Ιστορίες απ’ το βαθύ λαρύγγι #5 - Τα άγρια νιάτα του κόμματος!

 

Στο καλαμάκι του φρέντο του, εδώ και ώρα, έδινε πεταχτά φιλάκια μία μύγα. Παλιότερα θα σιχαινόταν. Μετά από δύο μήνες συγχρωτισμού με το «Νεκροταφείο της Δεξιάς Καρακάξας» που στεγαζόταν στα γραφεία της απέναντι πτέρυγας του 4^ου, είχε αναθεωρήσει σοβαρά για το τι σιχαινόταν και τι όχι.

 

Ποιος φωστήρας είχε αποφασίσει να συστεγάσουν Νεολαία και ΚΑΠΗ στον ίδιο όροφο, δεν είχε καταφέρει ακόμη να μάθει. Εκείνο που έμαθε με το «καλημέρα σας» ήταν ότι τα υπό προπόνηση λείψανα δεν έχαναν την ευκαιρία να τους σκοτίζουν τον έρωτα με τα «σους» και «σους» και με τα «κλείστε την πόρτα, παιδιά, ενοχλείτε!».

 

Αν δεν μεριμνούσε ο Πρόεδρος να ηχομονώσει τα δικά τους γραφεία, δεν του γλίτωναν οι κάργιες με τίποτα. Κάποια θα είχε αρπάξει από το λαιμό. Από τη μέρα που εξελέγη Πρόεδρος της Νεολαίας, «σε κλίμα πανηγυρικό», κατά τα συνήθη κλισέ, είχαν περάσει τρεις μήνες. Και από τότε η μόνη πρωτοβουλία που κατάφερε να πάρει, ήταν να περάσει τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος μέσω Twitter και Facebook. Λίγο πιο αλέγρα απ’ ό,τι τα ‘λεγε ο Πρόεδρος.

 

 

Και πόσο πίστευε ότι μπορεί να κάνει πράγματα! Από φοιτητής ακόμη, ονειρεύοταν τη μέρα που θα σταματούσε να ακούει και να διαβάζει κλασαρισμένες παπαριές – ακόμη και εκείνο το ελεεινό κλισέ «ξύλινος λόγος», όταν τ’ άκουγε τον πονούσαν οι τρίχες των μαλλιών του.

... Αλλά η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Όταν η «Νεολαία» συναντήθηκε με το γηραιό κονκλάβιο του κόμματος, άρχισε να πισωπατάει σοβαρά. Κάθε εισήγηση, κάθε καινούρια ιδέα, κάθε tweet όφειλε να το θέτει πρώτα υπ’ όψιν των «σοφών» του Κόμματος.

 

«Τι εννοείς, νεαρέ, όταν γράφεις εδώ “την άκουσε τέρμα ο Τσίπρας”; Ποιαν άκουσε; Και που είναι αυτό το τέρμα; Φαντάζομαι δεν σπούδαζες στα Λονδίνα και στις Οξφόρδες για να γυρίσεις πίσω με μισιακά ελληνικά. Ο δεξιός λόγος δεν αλλάζει, για να είναι αξιόπιστος. Πάρ’το, λοιπόν και ξαναφέρ’το πίσω σε καθαρά, στρωτά, ελληνικά. Και τα μόρτικα άσ’ τα για τους ΠΑΣΟΚτζήδες. Ξέρουν αυτοί!».

 

Ο πρώτος τη τάξει σύμβουλος του Προέδρου, παλιό  (κάτασπρο) «κεφάλι» της Βουλής του ’93, και κυρίως αγύριστο, είπε, ελάλησε και δεν θα επανερχόταν. 100 χρόνια τούρκικα κάπνιζε μόνο «Καρέλια κασετίνα», στο γραφείο του καθημερινώς σερνόταν η «ΕΣΤΙΑ» και τις παλιές καλές εποχές η «Βραδυνή», έγραφε πάντα στο χέρι και σε πολυτονικό κι ήταν εκείνος στον οποίο πρόστρεξαν οι 45άρηδες για... μετάφραση, όταν η «Χρυσή Αυγή» εξέδωσε την ανακοίνωση με την οποία χαρακτήριζε «κρονόληρο» τον Μανώλη Γλέζο.

 

Κλωστές έβγαλε η γλώσσα του για να πείσει τον μπάρμπα και τους ομοίους του ότι τα σποτάκια της Νεολαίας έπρεπε να αλλάξουν. Να πετάξουν από πάνω τους όλα αυτά τα Μπιμποειδή κοριτσάκια – που χάρη στην ξελιγωμάρα τους βγήκε Πρόεδρος Νέων, αλλά έτερον εκάτερον – και τα παλικάρια με τις Λουί Βιτόν ζώνες και την εξάρτυση απ’ τον Καρούζο.

 

 

Με το στανιό του πέρασε η ιδέα να σηκώσουν ψηλά το θέμα του Aids και να τοποθετηθεί ανοιχτά ο Πρόεδρος κατά του κανιβαλισμού των Μέσων στις ντουζίνες φωτογραφιών με τις ταλαιπωρημένες ιερόδουλες. Θα τον είχε φάει ζωντανό ο σύμβουλος, αν απ’ τον Πολιτικό Σχεδιασμό δεν ξύπναγαν εγκαίρως. Στην τελική «και οι πουτάνες ψηφίζουν» συμφώνησε με χαζό χάχανο κι ο Εκπρόσωπος Τύπου και δόθηκε στο «τσακ» εντολή για αλλαγή πλεύσης και «γραμμή ενημέρωσης των Νέων».

 

«- Τα μισά της χιλιάδας πεντακόσα, Πρόεδρε! Τι σκοτίζεσαι; Οι δημοσκοπήσεις μας δίνουν 2,9% με 4,7%. Και μόλις μπούμε, συμμαχάρα μου, brainstorming, γκόμενες κι ουισκάκια στην παραλιακή!». Το Νο2 της Νεολαίας... Μια ζωή, ο ίδιος ανεγκέφαλος χαμηλοκώλης, μια ζωή αδιάβαστος και γλειφτρόνι των μπαρμπάδων, μια ζωή συντονιστής της οπισθοφυλακής της Νεολαίας, για το πως ρίχνεται το ξύλο το ποιοτικό σε ΚΝΙτες και ΠΑΣΠίτες. Και τώρα, να του κάνει και εκτίμηση αποτελέσματος, το βόδι, που οριακά μπαίνανε στη Βουλή.

 

... Έπρεπε να γράψει κάτι στο Facebook της Νεολαίας. Κάτι για να εμψυχώσει τους φίλους, τους νέους, παλιούς συμμαθητές και εγγεγραμμένα μέλη, όλα εκείνα τα άνεργα του Πολιτικού της Νομικής που «στύψανε» για το «καλό του αγώνα», φυσικά.

 

Σκεφτόταν να ποστάρει κάτι πολεμικό, κάτι άγριο, σχεδόν αριστερό, κάτι για την αξία της τιμωρίας του παλιού από τους νέους, έσβηνε, έγραφε, έσβηνε, έγραφε... Σπηλιωτόπουλε, εραστή των ανήμερων κλισέ, που είσαι να δεις τι τσαμπουνάνε στα social media αυτοί που σου καταλόγιζαν ιδρυματοποίση. Στο τέλος, τρελά απελπισμένος και απολύτως σίγουρος πως ό,τι κι αν έγραφε θα «κατέβαινε» κρινόμενο, μόλις ένα 24ωρο πριν την κάλπη, «ανέβασε»: «Την Κυριακή έχουμε γιορτή. Η δημοκρατία μας θα γιορτάσει ξανά. Μη λείψει κανείς απ' το πάρτι!».

 

Ντράπηκε τα λεφτά του πατέρα του που φαγώθηκαν σε δύο μεταπτυχιακά, ντράπηκε, όμως, περισσότερο, όταν το εσωτερικό του χτύπησε τρεις τέσσερις φορές και άκουσε τον ασπρομάλλη σύμβουλο να του λέει: «Μπράβο, παιδί μου. Άργησες, αλλά τελικά είσαι ένας από εμάς...».